Sagan nog kloppen”

co liep ingesloten te raken.” Het was de eerste keer, sinds zijn ziekte in mei, dat hij weer zoveel power in zijn benen had gevoeld. “Als ik al niet op het niveau van vorig jaar of van de klassiekers ben, dan zit ik er toch dicht tegenaan”, klonk het. “Anders word je hier niet vierde. In zo’n etappe blijven vooraan alleen de besten over. Daar was ik hoe dan ook bij.” Waarom het dan toch niet lukte? Waarom Sagan dan net een tikje beter was? Misschien om dat ene detail: “Jullie dachten wellicht dat het voor mij een voordeel was toen Sagan uit zijn pedaal schoot. Maar dat was het niet. Ik wilde hem verrassen in de hoop dat hij zou aanzetten en ik zijn wiel kon pakken. Maar net toen schoot hij uit zijn pedaal. Daardoor moest ik wel naast hem komen en kwam ik vol in de wind te zitten. Ambetant.” Maar de eerlijke Van Avermaet wist ook dat het niet de hoofdreden van zijn nederlaag was. Die was elders te zoeken. Niet bij hemzelf, maar eerder bij de aard van de wedstrijd. “Ik ben supergoed in de klassiekers”, besloot Van Avermaet. “En na een zware wedstrijd, waarin je een hele dag 250 km à bloc zit, kan ik Sagan zeker kloppen op zo’n arrivée. Maar dit is iets anders. Dit zijn etappekoersen, en die liggen hem zoveel beter. Na 200 kilometer is Sagan intrinsiek sneller.” Nu toch nog. Want straks wordt de Tour zwaarder, wordt iedereen wat vermoeider, en wacht er ook nog een aankomst in Rodez. En wie won daar alweer twee jaar geleden? “Dat bedoel ik”, besloot Van Avermaet luchtig. “Volgende week kan het al heel anders zijn. Ik weet dat ik Sagan kan kloppen. Daar blijf ik na Longwy in geloven.”