Voor Elise
De uittrede
Een verre handdruk met gestrekte arm aan het net. Venus lacht, Elise kijkt beteuterd. Er wordt geen woord gewisseld, laat staan een schouderklopje of een troostende knuffel. Mertens stapt naar haar stoel, grabbelt haar handdoek mee en is weg. Een staande ovatie van het dankbare publiek het stadion is in de loop van de match zo goed als vol gelopen dat haar ontgoocheling merkt, verleidt er haar toch toe om nog even te wuiven. Williams krijgt bij haar uittrede uiteraard ook applaus, maar het klinkt lang niet zo luid als dat voor onze landgenote.
Achteraf
Venus Williams meldt zich als eerste voor de obligate persconferentie in de grootste interviewzaal, helemaal volgelopen met een honderdtal journalisten. In de eerste plaats om vragen in verband met haar ongeluk af te wimpelen, om uiteindelijk in tranen te worden afgevoerd. Vooraf kon er wel een ferm saluut af richting Mertens. “Ze haalde echt een bijzonder hoog niveau en slaagde er ook in om dat vol te houden. Amazing! Dat meisje zal in de toekomst nog veel titels winnen.” Twintig minuten later is ook Elise daar. ’t Is te zeggen: in zaaltje nummer 5, vijf stoelen rijk voor de Belgische pers. “Ik heb laten zien dat ik ook op gras uit de voeten kan. Het ging zelfs beter dan ik had verwacht. Het verschil? Mijn eerste service draaide niet super. Zij toonde zich bovendien een tikkeltje agressiever, mepte nog harder dan op Roland Garros. En dan de ervaring op de cruciale momenten natuurlijk. Uiteindelijk mag ik niet ontevreden zijn. Ik heb ervan genoten. (glundert) Ja hoor, ik heb het publiek gehoord toen ik het terrein verliet. En de lof van Venus? (grinnikt) Heel leuk om horen, maar zij zal het zich wel iets makkelijker hebben voorgesteld, denk je niet?”