“Ik ben een gevangene in mijn eigen huis”
Sinds half december 2016 zit de 86-jarige Renée Thône vast in haar tweekamerflatje op de eerste verdieping in hartje Lommel. De reden: de lift doet het niet meer. De vrouw moest vorige week nog met spoed in het ziekenhuis worden opgenomen. Omdat een evacuatie via de wenteltrap geen optie was, kwam er een elevator van de brandweer aan te pas. “Wat ik op mijn oude dag nog moet meemaken. Verschrikkelijk. Ik kan me enkel verplaatsen met een rollator en zit hier dus letterlijk vast. Mijn dagen bestaan al sinds eind vorig jaar uit wachten op bezoek, wachten op mijn boodschappen... Door die defecte lift ben ik een gevangene in mijn eigen huis”, zucht Renée. De kranige tachtiger is nog altijd aan het bekomen van de gebeurtenissen van vorige week. Buurman Didier Umé trof de vrouw toen hevig bloedend uit de neus aan in haar zetel. “Omdat het bloeden niet stopte, besliste de huisarts dat Renée naar het ziekenhuis moest. Maar het transport was door die defecte lift niet eenvoudig. Een paar uur heeft het geduurd voor Renée beneden was. Met een elevator van de brandweer werd ze uiteindelijk via haar terras naar buiten gebracht en in de ambulance gelegd.”
“Om die brancard hier binnen te krijgen moesten letterlijk de stoelen aan de kant. Zo’n begankenis, terwijl ik 20 jaar geleden koos voor dit huurappartement omdat er een lift was en ik dus altijd naar buiten zou kunnen. Was, want sinds december zit ik hier dus vast. Negentig procent van de tijd breng ik door in mijn zetel. Met mijn bovenbuur Didier of mijn familie ga ik soms op mijn kleine terras ‘wandelen’. Meer beweging heb ik niet.”
Onbegrip
Dat zijn hoogbejaarde buurvrouw al zolang tot binnenzitten is veroordeeld, kan op weinig begrip rekenen bij Didier, zelf een invalide die met een kruk loopt. “Dit is schandalig. Die vrouw heeft door de lift die maar niet wordt gemaakt haar zelfstandigheid verloren. Ze moet nu voor alles op anderen rekenen. En wij weten ook niet of er beterschap op komst is. Vorige zomer rolde ze wel eens met haar rollator of rolstoel naar de markt. Dat is haar allemaal afgenomen omdat die stomme lift maar niet wordt hersteld. Ik vind het verschrikkelijk voor haar.”
Calvarietocht
Renée zelf blijft zich vastklampen aan die zelfstandigheid. “Ze hebben me vorige week voorgesteld om naar een bejaardentehuis te verhuizen. Maar dat wil ik niet. Wat moet ik daar doen? Nu doe ik nog zelf de afwas en ik zorg dat mijn kamers proper zijn. Dat houdt met helder.”
Toen Renée ontslagen werd uit
Renée THÔNE het ziekenhuis, moest ze natuurlijk ook weer terug in haar appartement geraken. “Het was een calvarietocht. Samen met mijn dochter en kleinzoon heb ik het er op gewaagd. Trapje voor trapje werd ik de wenteltrap op gedragen. Voor mij mijn dochter, achter mij mijn kleinzoon. Ik was stik kapot na die klim naar de eerste verdieping. Maar nu zit ik gelukkig terug in mijn eigen zetel. Dat is onbetaalbaar. En nu? Tja, er zit niets anders op dan opnieuw te wachten tot die lift het eindelijk weer eens doet.”