Rookie met een ijzeren wil
24-jarige Lilian Calmejane stal zaterdag de harten van de Fransen
Lilian Calmejane is na zijn raid zaterdag op Les Rousses nu al dé Franse van het jaar. In zijn allereerste Tour sloeg hij de achtste dag al toe. Vorig jaar deed de welbespraakte prof uit Albi er maar vier dagen over om Vuelta-winst te pakken. Zijn stijl is poepsimpel: stampen en nog eens stampen tot iedereen gek is gereden. Je moet het toch maar doen.
rookie
In de Vuelta nam hij in een man-tegen-mangevecht al de maat van de Colombiaan Darwin Atapuma. Zaterdag was de laatste tegenstander op weg naar zijn allergrootste zege ooit de Nederlander Robert Gesink, toch niet bepaald meneer middelmaat die gisteren evenwel na een crash uit de Tour verdween.
In ons land is de jeugdcrosser Calmejane bij de intimi al bekend sinds hij twee jaar geleden Le Tryptique des Monts et Châteaux won, een internationale rittenwedstrijd voor beloften in Wallonië. De bachelor in de marketing heeft alles om na klassementsrenners Bardet en Pinot en topsprinter Démare een van de nieuwe Franse sterren te worden in een segment dat met uitsterven was bedreigd: Sandy Casar en Pierrick Fédrigo zijn al met pensioen. Thomas Voeckler doet dat normaal op 23 juli in Parijs. Er is enkel Calmejanes slaapkamergenoot Sylvain Chavanel die besliste er een jaartje bij te doen. “Ik ben nu eenmaal niet de snelste van het pak. Ik koers zoals ik leef. Ik ben een spontane jongen, een flapuit, een kereltje dat zegt wat hij denkt. Ik heb als coureur ook maar één wapen en dat is tot het gaatje gaan, altijd wéér.”
IJzeren willetje
Het legt hem geen windeieren want zaterdag zat hij met o.a. de eindoverwinningen in de Ster van Bessèges, de Internationale Wielerweek Coppi & Bartali en de Ronde van de Sarthe al aan zijn zevende zege van 2017. Zaterdag pakte de volgens zijn lengte lichte Fransman (69 kg voor 1,84 meter) uit met een solo van bijna achttien kilometer. Eerst verzekerde hij zich van de bolletjestrui-vooréén-dag, kreeg hij de prijs van de strijdlust er dan al bovenop en daarna reed hij voorgoed weg van de tandem Pauwels-Roche en uiteindelijk Gesink. Meter per meter, even gekke bekken trekkend als zijn leermeester Thomas Voeckler, nam hij voldoende voorsprong om dan in het skistation van de Haut-Jura de jongste Franse winnaar te worden sinds vijf jaar (Pinot in Porrentruy). Niets of niemand houdt hem tegen. Zelfs een quasi dodelijke kramp - in beide dijen tegelijk - op 5.000 meter van zijn absolute moment de gloire overwon hij. “Gelukkig had ik dat vorig jaar ook al voor in de Tour de l'Ain. Natuur- lijk was ik bang dat alles nog uit mijn handen zou glijden, maar ik probeerde zo snel mogelijk een kleine versnelling te draaien om de contracties van de spieren weg te krijgen. Om zo'n gevecht tot een goed einde te brengen, moet je een ijzeren willetje hebben. Wie mentaal niet van staal is, kraakt in zulke momenten.”
Verjaardagscadeau
Er lag nochtans behoorlijk wat druk op de schouders van debutant Calmejane. Vooral nadat de zaterdag jarige ploegmanager van Direct Energie, JeanRené Bernaudeau, besloot sprinter Bryan Coquard thuis te laten. “Ik heb zelfs met JeanRené gewed dat ik hem een apart verjaardagscadeau zou schenken. Ik wil het ook niet hierbij laten. Ik wil méér, ik heb geen tijd te verliezen. Mijn motto is simpel: niets is onmogelijk in dit vak. In 2004 besloot ik wielrenner te worden. Het was het jaar dat Thomas Voeckler met een lange ontsnapping zich voor tien dagen in het geel fietste. Dat is mijn verste herinnering aan de Tour. Maar eigenlijk was Laurent Jalabert mijn grote inspirator. Net als ‘Jaja’ ben ik van de Tarn.” Het respect is wederzijds. Jalabert, ondertussen adviseur op France Télévisions, tipte ons al vorig jaar Lilian Calmejane. “A suivre.” Te volgen.