Met de verenigde Froome-vrienden erbij

Ze zijn toch zo lief voor elkaar, ik begrijp er niets van. Toen Froome pech had, moesten Aru en Porte uiteraard doorrijden in plaats van te wachten. Het was vooral op aanraden van Porte dat het blok erop ging, alsof hij nog altijd een Sky-truitje draagt. Het zijn goede vrienden maar het is wel koers, hé.

Toen hij zwaar viel in de afdaling, keek Froome ook niet achterom. Sterker nog: handjes bovenop het stuur en vlammen maar. Ook in de achtervolging op Bardet kreeg Froome alle steun. De gele man zou zelf het gat moeten dichtrijden, niet Aru of Fuglsang. Zelfs Uran reed nog mee met een kapot versnellingsapparaat. Uran hield er wel de ritoverwinning aan over, maar wat hebben de mannen van Astana in handen? Niets, geen ritwinst, geen tijdwinst, zelfs geen ereplaats. Wat hebben ze daar nu mee bereikt?

Dezelfde conclusie voor de mannen van AG2R. Je kan niet zeggen dat ze apathisch zijn, want ze maken koers. Ze waren zo gretig in hun inspanningen dat ze zowel vooraan als achteraan alle registers opentrokken. Niet te geloven. Dat recept hebben ze ook in de Dauphiné al uitgeprobeerd en nu maakten ze dezelfde fout. De reden van zo veel power was onder andere dat ze door de thuisstreek van Bardet reden. Romain Bardet reed een schitterende koers maar kon het niet redden tegen de verenigde Froome-vrienden in de achtergrond.

De valpartij van Richie Porte en Daniel Martin was hallucinant. Tegen 75 km per uur smakten ze tegen die rotswand. Als renner zie je zoiets aankomen, hoe snel het ook gaat. Je ziet jezelf al door de lucht vliegen en je weet dat je een seconde later bijzonder veel pijn zal hebben.

Op het eerste gezicht vloog Martin nog harder tegen de rotsen, maar hij stond gewoon op en daalde verder. Straf! Hij zou met zekerheid de rit gewonnen hebben, want Martin kan wel sterk aanzetten in een sprint.