“Op haar elfde was Nina
Nina Derwael (17) - de meest succesvolle Belgische gymnaste ooit - was amper elf toen mama Marijke en papa Nico hun kleine meid moesten loslaten. “Er was geen houden meer aan, ze wilde per se naar de topsportschool in Gent”, vertelt Nico. “Haar laten vertrekken was de moeilijkste beslissing uit mijn leven”, geeft mama Marijke toe. “Toen ze de deur hier achter zich dichttrok, hebben we haar opvoeding voor een groot deel uit handen moeten geven. Je moederhart breek op zo’n moment, maar als ouder mag je de dromen van je kind niet in de weg staan.” Europees kampioene aan de brug, de hoogste klassering ooit voor een Belgische turnster op de Olympische Spelen, goud op zowel het Vlaams als het Belgisch kampioenschap voor junioren,…het is met recht en reden dat de Truiense Nina Derwael wereldwijd de hemel in wordt geprezen als het grootste turntalent dat ons land ooit heeft gekend. “Maar Nina zelf, die blijft met beide voetjes stevig op de grond staan”, zeggen mama Marijke Lemmens en papa Nico Derwael, die uit elkaar gingen toen hun dochter negen was. Zelf zijn ze hoegenaamd geen turners. “Sterker nog: de familie telt niet één gymnast. We hebben het wereldje maar dankzij Nina leren kennen.”
Hoewel het Truiense toptalent nog altijd maar zeventien is, is Nina al sinds haar elfde uit huis. “De meeste ouders zien hun kinderen vertrekken als ze gaan studeren. Voor ons kwam dat moment zeven jaar eerder, na het vijfde leeerjaar.” Omdat Nina in Limburg niets meer kon bijleren, mocht ze bij grote uitzondering een jaartje vroeger naar de topsportschool in Gent. Op internaat, waar ze door de crème de la crème van de internationale turnwereld zou worden begeleid. “Nina sprong een gat in de lucht, maar voor ons kwam dat nieuws als een donderslag bij heldere hemel”, zegt Nico. “Eerlijk: ik was er niet klaar voor”, gaat mama Marijke verder. “Dat mijn dochter op termijn naar Gent zou trekken, wist ik. Maar elf jaar was te vroeg. Ik heb haar op alle mogelijke manieren proberen thuis te houden. Helaas konden zelfs verdoken omkooppogingen met een waterbed en een hondje niet baten (lacht). Nina wist heel goed wat ze wilde. Ze heeft die zomer zelfs een liedje bij elkaar gepend waarin ze zong hoe graag ze in Gent wilde gaan turnen.”
“Uiteindelijk heeft haar toenmalige Hasseltse turnlerares, juf Lizzy, mij overtuigd. Nina in Limburg houden, zou haar verdere ontwikkeling als gymnaste alleen maar in de weg hebben gestaan. Een turncarrière is sowieso al erg kort. Op je 24ste ben je afgeschreven.” dus zagen Nico en Marijke hun kleine meid als elfjarige de deur achter zich dichttrekken. “Het moeilijkste moment uit mijn leven”, zegt Marijke. Doordat zij en Nico gescheiden waren, betekende Nina’s verhuizing bovendien dat de mama en papa hun dochter nog maar om het weekend zouden zien. “Die laatste nacht thuis ben ik bij haar in bed gekropen”, zegt Marijke. “Ik besefte dat het einde van een tijdperk was aangebroken. Als ouders hebben we de opvoeding van onze dochter uit handen moeten geven. Je voelt je een beetje overbodig worden. De Nina die je vandaag ziet, is voor een groot stuk opgevoed door de trainers en de medewerkers van het internaat. Wij konden enkel nog bijsturen in de weekends. Maar dit was waar ze van droomde. Daar kan je als ouder niet gaan tussen staan, ook al schreeuwt je moederinstinct op zo’n moment: blijf alsjeblieft thuis.”
Was het al snel duidelijk dat Nina turnster zou worden?
Nico: “Als peuter was Nina een vat vol energie, een echt duracelkonijntje. Ze kon geen seconde stilzitten. We hebben een tijdje gedacht dat we een hyperkineet in huis hadden. Maar de dokter zei dat ze een uitlaatklep nodig had, een activiteit om stoom af te laten. Dat is turnen geworden.” Marijke: “Nina was als kind werkelijk nergens bang van. Zette je haar op een kast, dan sprong ze daar zonder schrik vanaf. Ik moest het hele huis barricaderen, want ze klom overal op of onder. Tekenen of met poppen spelen heeft ze nooit gedaan. Nina moest bewegen.”
Van wie heeft ze haar turngenen meegekregen?
Marijke: “We zijn allebei sportief aangelegd, maar verder dan de turnlessen op school ben ik nooit geraakt. Haar papa heeft wel een verleden als topsporter.”
Nico: “Begin jaren negentig was ik profvoetballer bij KRC Genk. Geen vaste waarde, maar ik zat wel geregeld in de A-kern en heb op het veld gestaan met onder meer Jacky Mathijssen, Leo Van Der Elst en Patrick Goots. Een prachtige tijd, totdat mijn knieën het begaven. Op mijn 24ste was mijn profcarrière voorbij. Maar ik weet wel wat het is om op het hoogste niveau voor een groot publiek te presteren.”
“De jaren daarna heb ik nog in de lagere afdelingen gevoetbald, maar vandaag werk ik in de reclaEn Samen met mijn partner en haar broer runnen we een communicatie- en reclamebureau. Als ik één ding uit mijn periode als topsporter heb onthouden, is het wel dat profvoetballers luxepaardjes zijn. Die paar uurtjes training per dag zijn niet te vergelijken met de opofferingen die Nina maakt. Een voetballer kan zich op een mindere dag wegstoppen achter het team, maar turners staan er helemaal alleen voor. Bovendien verdien je met voetbal een pak meer geld.” Marijke: “Op dat vlak is het in de sportwereld verschrikkelijk oneerlijk verdeeld. Ondanks haar prachtprestaties op de Olympische Spelen en een gouden medaille op het EK kost Nina’s carrière ons nog altijd geld. Misschien krijgt ze in de toekomst een Bloso-contract, maar rijk zal ze er nooit mee worden. Dat beseft ze gelukkig zelf ook.”
Nina begon te turnen toen ze amper twee jaar was. Zette haar trainingsschema extra druk op het gezin?
Marijke: “Nico en ik werken allebei fulltime, dus zonder grootouders was het ons nooit gelukt. Een uur na het laatste belsignaal moest Nina al op de turnmat staan. Als kleuter nog in Sintmesector.