Het weer is van ons
Herinnert u zich nog de droogte van juni 2017? Een lange hete maand zonder regen. In het begin was het leuk. Het was al helemaal zomer: lekker! Maar na een dag of vijf begon het toch op te vallen. Het constante gehoest aan de schoolpoort, in de winkel, thuis. Al die hese stemmen en lopende neuzen. Al die bruine grasstroken langs de straten. De uitgedroogde poeltjes in het spoorwegpark in de wijk De Tesch. De slap hangende blaadjes van zelfs diep gewortelde bomen. Mijn pas opgestarte moestuin hing al helemáál in de touwen. Zielig hoor: al die verdorde plantjes in de kurkharde grond.
Maar zoals alles hield ook de droogte ermee op. Dat betekent: de regen begon. Herinnert u zich dát ook nog? Op dinsdag 27 juni vielen er een paar druppels, hooguit vijf per vierkante meter. Maar woensdagochtend stonden we op in een natte stad. En toen ik richting Godsheide fietste, voor een afspraak bij de kinesist, brak de regen ook overdag door. Ik weet nog precies waar ik fietste toen het gebeurde. Ik kwam uit het centrum en reed ter hoogte van de hoofdingang van het provinciehuis richting Godsheide en Diepenbeek. En toen… wist ik niet meer wat er gebeurde. Ergens diep in mij werd iets wakker gemaakt. Een oergevoel van opluchting en euforie. In een wilde roes trok ik mijn trui uit. Ik spreidde mijn armen wijd open en richtte mijn gezicht naar boven. Om toch maar zo veel mogelijk spatten op te vangen. Zo reed ik daar. Puur genot en geluk omwille van een plensbui. Misschien zag u mij. En dan herinnert u zich zonder enige twijfel dat beeld van die gekke fietser. Maar werkelijk: als ik had gedaan wat de sensatie in mijn lichaam me influisterde, dan had u nog wel wat anders gezien. Nee… niet dat. Maar wel een soort woeste regendans in het midden van de expresweg. Of een dankgebedje op mijn knieën op de trappen van het provinciehuis. En dat vond ik bijzonder interessant. Want het klimaat van onze stad weerhoudt er ons meestal net van om van de regen te genieten. Terwijl in andere steden gebeden wordt om enkele druppels, verfoeien wij de dagen met grijze lucht. Maar ergens diep verborgen in mij, en misschien ook wel in ons allemaal, zit toch een Hasselaar die dolblij en diep dankbaar kan zijn met wat donkere wolken ons schenken. Als het maar lang genoeg droog is geweest.
Of koud, want weet u nog op welke plek in Hasselt u zich bevond toen afgelopen winter plots voor het eerst, de zon weer wat warmte straalde? Weet u waar u zat toen het eerste sneeuwvlokje viel, afgelopen december? Herinnert u zich welke straat het mooist was in het wit? En voelt u nog hoe lekker verkoelend dat Hasseltse plekje schaduw was, dat u opzocht op die warmste dag van juni 2017? Ik wel hoor!
Op die uitverkoren regendag eind juni, had ik ’s avonds iemand uit het Antwerpse aan de lijn. Daar hadden ze amper een spatje regen gezien. Dus, zo dacht ik achteraf, is dat weer, die vlokken, druppels en stralen, en wat dat met ons doet, écht wel iets heel Hasselts. Dat dient zich alleen in onze stad zo aan. Het is iets van ons allemaal, maar het is alleen van ons. In een andere stad of gemeente ervaren ze het totaal anders. Omdat het daar anders ís. En dus vormt elke regenwolk, elke straal zon en elke korrel hagel, iets wat ons bindt. Wat we samen hebben. We delen het weer, en alle vreugde, verdriet, euforie en ja, soms tegengoesting, die dat oplevert. Dat vind ik mooi. Vanaf nu koester ik nog meer, onvoorwaardelijk, onze typisch Hasseltse weer en wind. Koestert u mee? Dansen mag ook!
XNog meer verhalen van de stadswatcher? Kijk mee én reageer op www.stadswatcher.wordpress.com