Geen bisnummer voor Greg
Vijf redenen waarom Van Avermaet twee jaar geleden wél won in Rodez en nu net niet
Het verschil zat hem in één renner. Zonder Michael Matthews had Van Avermaet zaterdag voor de tweede keer in drie jaar de rit naar Rodez gewonnen. Maar in plaats van een eerste Belgische ritzege werd het een verhaal van net-niet. 2015 versus 2017.
1. Matthews nu wel topfit
Ook twee jaar geleden was Michael Matthews erbij in de Tour. En normaal zou Van Avermaet ook toen altijd een bijzonder zware klant aan hem gehad hebben. Maar, groot verschil met de topfitte Australiër vandaag: Matthews reed toen als een halve mummie door Frankrijk. Op dag drie – in de rit naar de Muur van Hoei – was hij zwaar gevallen en liep hierbij, naast een resem schaafwonden, twee breukjes in de ribben op. Dagenlang dreigde een opgave en Matthews stond meer dan een week lang op de allerlaatste plaats in het algemeen klassement. Toch beet hij door, om uiteindelijk als 152ste Parijs te halen. Maar in Rodez liet zijn lichaam nog lang niet toe om mee te doen voor de zege. Matthews werd er zeventiende.
2. Ditmaal geen
man-tegen-man spurt
Het is het meest merkwaardige verschil: in 2014 eindigde de rit in Rodez op een spurt van man-tegen-man tussen Sagan en Van Avermaet. Zaterdag werd het eerder een reguliere spurt bergop tussen de beste punchers. De reden? “Twee jaar geleden rekenden we op dik 300 meter van de finish nog een ontsnapping in”, vermoedde Van Avermaet. “Dat zorgde voor een opstopping in het peloton waardoor alles ietwat ontregeld werd.” Wat in het voordeel van Van Avermaet en zijn power was. Door die wedstrijdontwikkeling werd het in 2015 in de laatste steile honderden meters een strijd om wie de sterkste was, en minder om wie de snelste was. Zelfs van Matthews zou hij het twee jaar geleden misschien wel in die omstandigheden hebben kunnen halen. Want, aldus Van Avermaet: “Matthews is intrinsiek sneller dan ik, maar ik ben sterker.”
3. Ditmaal topfavoriet
Ook in 2015 werd Van Avermaet getipt voor de rit naar Rodez. Maar de status van absolute topfavoriet die hij zaterdag had, was er toen niet bij. En dat merkte je. Geen concurrent die niet naar Van Avermaet keek en niet op zijn wiel probeerde te zitten. Het leidde tot de spurt die we zaterdag kregen. Van Avermaet: “Ik deed wat ik moest doen. Ik zat waar ik moest zitten. Ik ging waar ik moest gaan. Op het moment dat ik aanzette, wist ik ook dat er niet veel renners meer over mij zouden komen.” Maar uitgerekend die ene man die in zijn wiel zat, kon dat dus wel. “Hij had die versnelling wel nog in de benen en kwam als een vliegmachien over mij”, gaf Van Avermaet toe. Wat hem niet een zo verbaasde: “Een paar jaar geleden heeft Matthews mij op dezelfde manier ook al in de Ronde van Utah geklopt. Op zo’n arrivée is hij gewoon heel snel. Het is geen schande tegen hem te verliezen.”
4. Rit in 2015 was slopender
198,5 kilometer versus 181,5 kilometer. Dik 35 graden versus dik 25 graden. De finale mocht dan wel krek dezelfde zijn, twee jaar geleden was de rit naar Rodez slopender dan afgelopen zaterdag. Alweer een nadeel voor Van Avermaet, de man die van alle punchers
Xde meest fond heeft. Hoe zwaarder het is, hoe liever hij het heeft.
5. Euforie versus berusting
Laat dat dan het finale verschil zijn: was Van Avermaet in 2015 na afloop euforisch, nu berustte hij in zijn tweede plek. Hij was zelfs niet ontgoocheld. “Ik heb het geprobeerd en ben geklopt op mijn waarde”, klonk het. “We mochten deze spurt nog 200 keer rijden, dan nog zou ik hem elke keer verliezen. Ontgoocheld moet je zijn als je het gevoel hebt dat je kon winnen, maar dat gevoel heb ik niet. Als iemand beter is, moet je dat kunnen toegeven. Matthews is de verdiende winnaar. Proficiat.”