“ZO'N KANS OP GROEN KRIJG IK NOOIT MEER”
“Zonde van het groen, maar ook dat is wielrennen.” Marcel Kittel wond er geen doekjes om waarom hij op de top van de Croix de Fer een einde maakte aan de lijdensweg. “Leeg, ziekjes en dan die crash waarbij heel mijn rechterkant pijn deed en zwol. Ik ben heel ontgoocheld dat ik zo'n kans voorbij zie vliegen.” Het streng bewaakte Club Med in La Salle-lesAlpes, daar eindigde de Tour van Kittel in mineur. Terwijl wat verder president Emmanuel Macron na een leuk dagje Alpen in zijn helikopter naar Parijs vloog, stapte Marcel Kittel het hotel buiten voor zijn allerlaatste gesprek met de media. De Duitse topspurter ging gisteravond de geschiedenis in als de zesde renner ooit die in het groen de strijd staakte in de Ronde van Frankrijk. De eerste was Cyrille Guimard in 1972, twaalf jaar geleden was dat Tom Boonen, ook al na een crash die hem uiteindelijk deed stoppen.
“Het is moeilijk om te omschrijven hoe ik me nu voel. Dit is géén happy end”, stelde Kittel. “Met vijf ritzeges naar huis trekken, is op zich heel uitzonderlijk, maar anderzijds is de ontgoocheling net zo groot dat ik op deze manier de ploeg moet achterlaten. Na vijf hoogtepunten eindig je liever niet zo. Ik was graag naar Parijs gegaan. Zo'n kans op groen krijg ik misschien nooit meer, maar het is nu zo. Ik blijf positief ingesteld. Volgend jaar is er opnieuw een Tour. Toch ben ik zeker dat op termijn zowel de ploeg als ik met trots terugkijken op de manier waarop we tot vijf keer toe wonnen en het ook met de groep vierden. Dat blijft me voor altijd bij.”
Uitzichtloos
Een val na twintigtal kilometer luidde de zwanenzang in van de Duitser die eigenlijk al sinds zaterdag goed op de sukkel was.
“We probeerden het geheim te houden dat ik een beetje ziek was. De tweede week had ik wat last van de buik en daarbovenop werd ik nog verkouden. Op de tweede rustdag was onze ploeg precies één ziekenhuis. Voor Philippe (Gilbert, nvdr.) ging het al helemaal niet meer. Zelf had ik er minder last van, maar als je dan zoals gisteren crasht, dan verlies je opnieuw dat extra procent die je nodig hebt om echt tot Parijs te kunnen vechten voor het groen. Ik heb het geprobeerd om de gruppetto te volgen, maar dit was onbegonnen werk.”
Alles voor Martin
“Ik weet niet eens hoe ik in die val betrokken raakte. De weg versmalde ineens. Vooraleer ik het wist, lag ik tegen de grond. Ik probeerde zo snel mogelijk opnieuw op de fiets te raken, maar ik voelde natuurlijk wel snel pijn aan de hele rechterkant. Ik raakte ook op mijn rug veel huid kwijt. Rond mijn heup voelde ik het zwellen. Trappen was echt een pijnlijke onderneming. Je blijft je motiveren. Tot je ineens ziet dat je niet meer sneller kan, tot je bij de minste versnelling bij de ploegmaten eraf moet, en de gruppetto verder en verder wegrijdt.”
“Op dat moment lag ik al achttien minuten