“Het dringt nog niet tot me door”
Halenaar Dylan Teuns wint Ronde van Polen met 2 seconden verschil
Dylan Teuns heeft - tot verrassing van zichzelf en velen - de Ronde van Polen op zijn erelijst geschreven. In de eindafrekening hield hij amper twee seconden over op thuisrijder Rafal Majka. Nog één secondje verder strandde de Nederlander Wout Poels, die de laatste rit won. Samen met ex-winnaars Johan Vansummeren (2007) en Tim Wellens (2016) bouwt Teuns aan een Limburgse enclave in Polen. Profrenner was hij al, maar een toprenner is hij nu in ijltempo geworden.
Amper vijf dagen geleden was Dylan Teuns in de pronostieken geen enkele ster waard, ondanks zijn prestaties in de Ronde van Wallonië. Die waren op zich wel overtuigend, maar de kwaliteit van de tegenstand temperde de euforie enigszins. Nu is het anders… de jonge Halenaar stampte met veel lef en branie de grote poort naar de top open en hield de verzamelde wielerweelde van ronkende namen met een zucht achter zich. Majka en Poels inderdaad, maar ook Kelderman, Yates, Oomen, Pozzovivo, Nibali en Costa brachten hem niet van zijn stuk. Het zag er nochtans benard uit, op een kilometer of acht voor de finish. Teuns had net de voorlaatste klim en alle prikken van Poels en Majka overleefd, toen hij op een flink oplopende strook de rol moest lossen onder het tempo van… zijn ploegmaat Tejay Van Garderen. Paniekerig riep hij Van Garderen tot de orde, die zich een hoedje schrok en zijn wankelende kopman na enkele kilometers terugbracht. Poels en Majka hadden de eindoverwinning mentaal al beet en spoorden elkaar aan om door te zetten. Op de laatste helling richting aankomst gaven ze opnieuw van jetje, maar toen ze achterom loerden, keken ze recht in de pokerface van een herboren Teuns. Er kwam geen aanval meer. De sprint om boniseconden en enkele meters afscheiding zou beslissen over winst of verlies. Teuns beet en boog maar barstte niet. Pas enkele minuten na de aankomst - toen al het telwerk rond was - durfde hij te juichen om zijn eerste eindzege in een World Tour-wedstrijd.
Dylan Teuns: “Het dringt maar niet door. Ongelooflijk! Het was goed voor BMC dat er een ontsnapping van ongevaarlijke renners tot stand kwam. Ze kregen wat voorsprong en eigenlijk maakte het me niet uit dat zij voor de ritoverwinning zouden strijden. Maar het liep anders. We kwamen terug en toen volgde er een bombardement van aanvallen op de voorlaatste klim. Ik moest diep gaan om in het wiel te blijven en dat lukte. Alleen had ik te weinig tijd om te recupereren en toen een volgende helling voor de wielen kwam moest ik passen. Van Garderen zat te jagen achter de ontsnapte Poels maar ik moest hem terugroepen om mij weer te laten aansluiten. Hij deed dat fantastisch. Op de laatste helling was het alles of niets. Ik kon de aanvallen pareren en mee de forcing voeren met Majka en Poels.” Achter de rug van Majka deed Teuns verwoede pogingen om met Poels te onderhandelen. “Klopt. Ik heb Poels aangevuurd om de rit te winnen en zo de boniseconden weg te graaien voor de neus van Majka. De Pool zou mij met een overwinning serieus in de nesten kunnen werken. Gelukkig begreep Poels de wenk en hij sprintte de ziel uit zijn lijf. Die sprint was een dubbeltje op zijn kant. Ik zag gelukkig dat Poels won en dat Yates tweede werd. Met een snelle berekening was ik 95 procent zeker dat ik de eindoverwinning op zak had, maar het duurde een volle minuut- een eeuwigheid op dat moment - vooraleer de bevestiging kwam. En dan… dat kan je niet beschrijven wat er dan door je heen gaat. Fantastisch! Nu even een week ontstressen, rustige trainingsritjes afwerken en vooral genieten van wat er de voorbije twee weken gebeurd is. Dan staat de Ronde van Noorwegen op het programma.”