“Gelukkig is een eland iets groter”
De nadruk mag dan op rafting liggen, met een gigantisch bos heeft het verblijf van William en Marianne nog veel meer mogelijkheden. Zo slapen de deelnemers er in een van de tipitenten, maar vooraleer ze in hun slaapzak mogen kruipen, volgt er nog een rustige avondproef: katapultschieten. Voor die proef stellen Joris, Jana, Jens en Bram vier zelfgemaakte staanders op. Daarop een houten balkje, met daartegen een feloranje kleiduif. De opdracht is simpel gezegd, maar moeilijker gedaan: neem een steentje en een katapult, en schiet de kleiduif vanop een afgemeten afstand stuk.
Via loting worden de teams verdeeld in twee poules van vier duo’s. Beide leden van het team moeten een kleiduif stukschieten, alvorens de proef afgelopen is. De eerste twee duo’s van elke poule gaan naar de winnaarsronde en spelen voor plaats 1 tot 4, de laatste twee van elke poule spelen voor plaats 5 tot 8, die Joris weigert de verliezerspoule te noemen.
In die “tweede poule” duurt het tergend lang tot alle deelnemers hun kleiduif aan flarden gemikt hebben. De staander of zelfs het houten balkje raken is geen probleem. Heel frustrerend. “Ach, een eland is iets groter dan deze kleiduif, dus die zou je wel raken als je ooit op jacht gaat”, relativeert Joris. Het is een mooie rode draad doorheen de Expeditie. Nooit wordt er iemand uitgelachen om een mindere prestatie. Maar de organisatie zal ook nooit iemand die minder goed bezig is helpen of aanmoedigen. Het gaat om geld, en dan is neutraliteit op zijn plaats. Terecht!
Veel sneller gaat het in de winnaarspoule. Rik en Thijs, twee twintigers uit Aarschot, hebben amper een vijftal steentjes nodig om hun twee kleduiven aan flarden te mikken. Nadat zij eerder ook al een tweedaagse trektocht van 56 kilometer het snelst aflegden, komen ze aan de leiding in de tussenstand. “Sommigen zien ons nu al als topfavoriet op de eindzege, maar zo ver zijn we nog lang niet”, houden de nuchtere kerels de voeten op de grond.