“Altijd meer en beter moeten: zo vermoeiend”

“Nooit had ik het mentaal zo moeilijk om met de druk en de stress om te gaan. Maar ik ben niet gekraakt. Voilà.” Na een moeilijke nacht - “Ik had overal pijn” - vertelt Nafi Thiam in haar afscheidsinterview van Londen 2017 openhartig over de overweldigende aandacht die haar bijna versmachtte, over dopingzondaars die respect verdienen én - uiteraard - over haar zilveren dreadlocks. “En zeker ook niet vergeten: het is máár sport, hé.” Vandaag reist de wereldkampioene zevenkamp terug naar België. Gisteren stond ze ons te woord in de skybar op de twaalfde verdieping van het DoubleTree By Hilton Hotel, met uitzicht op Tower Bridge. Maar zelfs een wonder woman als Thiam blijkt ook maar een mens te zijn. Ze heeft, in de roes van de adrenaline na de wereldtitel, een moeilijke nacht achter de rug. “Rond een uur of twee in de ochtend arriveerde ik in het hotel. Ik had overal pijn. Dat hielp niet om goed te slapen. Ik heb in mijn bed proberen te blijven liggen, maar dat ging moeilijk.”

Eden Hazard, Vincent Kompany, het Belgische koningshuis, Belgische basketballers. Je wordt populair als je de vele lofbetuigingen leest.

“Dat zag ik ook al toen ik de sociale media las. (lacht) Ik kon niet volgen. Die steun doet plezier. Het katapulteert me weer naar de tijd toen ik een klein meisje was en supporterde voor atleten. Ik weet wat het is om atleten te bewonderen, het doet mij plezier dat ik mensen blij kan maken.”

Besef je wat je allemaal overkomt?

“Ik heb geen keuze. Ik kan het moeilijk van buitenaf bekijken. Al gaat het sinds vorig jaar na mijn olympische titel wel erg snel. En het zal enkel crescendo gaan.”

Hoe moeilijk is het om dat te verwerken? Voor het eerst in je carrière zei je na een medaille dat

Nafi Thiam heeft aan haar gouden medaille op het WK atletiek in Londen 51.000 euro (bruto) verdiend. Zoveel betaalt de internationale atletiekfederatie (IAAF) voor een eerste plaats, de atleten krijgen geen startgeld van de IAAF of van de Belgische atletiekbond. Dat is ongeveer evenveel als het Belgisch Olympisch Comité (BOIC) betaalde voor een gouden medaille op de Olympische Spelen van Rio 2016. Ze heeft wel een sponsorovereenkomst

je overweldigd, bijna versmacht werd door de buitengewone aandacht, ook van het buitenland.

“Ik kick niet op camera’s. Ik wil af en toe op mijn gemak zijn. Een deel van mezelf deel ik met plezier met de rest van de wereld, maar een deel wil ik voor mezelf houden. Ik geef toe: het was te veel. Nooit had ik het mentaal zo moeilijk voor de competitie om met die druk om te gaan.”

Hoe bedoel je?

“Een voorbeeld. Op een persconferentie kreeg ik de vraag: Heb je geen zin om nog harder te werken, je voltijds aan zevenkamp te wijden? Alsof ik niet hard werk. Ik heb het gevoel dat sommigen denken dat dit succes per toeval komt. Ik werk keihard, dit komt niet uit de lucht gevallen. Altijd eist men maar meer en beter van mij, het is nooit genoeg. Dát is vermoeiend. Ik wil daar lessen uit trekken, want in de toekomst zal ik nog met druk te maken krijgen.”

Hoe ga je in de toekomst met die torenhoge verwachtingen om? Je speciaal laten begeleiden?

“Er is geen betere manier om dat te leren dan door het zelf mee te maken. Ik had druk, maar ik ben daar op dit WK goed mee omgegaan. Ik ben niet gekraakt onder de stress. Voilà. Ik ben ook nog jong en heb nog heel wat kampioenschappen voor de boeg, ik verwacht dat ik steeds beter met de druk zal omgaan. Het belangrijkste is om, ondanks al het enthousiasme rond mijn persoon, niet te vergeten dat ik het maximum ervoor doe én dat het met Nike, waar ze een van de vijf wereldwijde uithangborden is. In de contracten staat vaak een medailleclausule. “Alles wat ik verdien met atletiek, zet ik opzij voor later. Ik gooi niet met geld, en ik weet dat ik geen fortuinen met atletiek zal verdienen”, aldus Thiam.

In de sport is de medaillepremie van Thiam een habbekrats. De winnares van Roland Garros bijvoorbeeld verdient 2,1 miljoen euro. Of Neymar verdient in 10 uur 50.000 euro. sport is. Sport is een groot deel van mijn leven, maar ik heb ook daarbuiten een leven.”

Hoe uit die stress zich?

“Dat is vooral de dag voor de competitie. Ik kan me niet permitteren om tien kilometer te wandelen, ik moet dan rusten in mijn hotelkamer. Dan slaat de verveling toe. Dan begin ik op mijn smartphone al die dingen te lezen die over mij worden gezegd en dat helpt niet echt. Ik probeer een beetje met vrienden te praten of een paar tv-series te bekijken om mij af te leiden.”

En jij zit dan nog, met permissie, “slechts” in de atletiek. Kun je de druk begrijpen waarmee topvoetballers, de mondiale sport nummer één, moeten omgaan?

“Alle sporters voelen die druk. Weet je wat nog meer stresserend is? Je hebt je suf getraind, maar je weet

Nafi THIAM niet of het zal lukken. Dát is nog erger dan de druk van buitenaf.”

Deze kan anders tellen. Sebastian Coe, voorzitter van de internationale atletiekfederatie, zegt dat de atletiek nieuwe iconen nodig heeft na Usain Bolt. En hij noemde jou.

“Usain Bolt blijft een legende, ook al heeft hij verloren. Ik heb geen zin om een icoon te worden, maar het boezemt me ook geen angst in. Ik bewandel mijn weg. Als ik elke dag train, denk ik niet:

Ik doe dit om een icoon te worden. Wel om prestaties te leveren. Ik moet geen legende zijn.” ,

Zowel je mama als je vriend, Niels Pittomvils, waren niet in Londen. Vind je het spijtig dat je dit moment met hen niet kon delen?

“Het is spijtig, maar het is niet dat ik hen had temáár ruggevonden als ze in het volle stadion hadden gezeten. Ik heb nog geprobeerd om kaartjes te kopen, maar ik vond ze duur: 120 euro. Zowel mijn mama als Niels waren heel fier, ze hebben me vanop afstand gesteund. Het is veel belangrijker dat ze me doorheen het jaar steunen, tijdens de moeilijke momenten.”

Altijd eist men maar meer en beter van mij, het is nooit genoeg. Dát is vermoeiend