Lukaku scoort bij officieel debuut
Maar Manu verliest met 2-1 van Real
Wat een goal kan doen. Na een uur voetballen voor Manchester United had Romelu Lukaku overladen kunnen worden met alle zonden van Israël – een grote misser, wat slechte baltoetsen, stilaan gefrustreerd op het veld. Maar één intikkertje veranderde alles. Lukaku scoorde bij zijn debuut, de kop is eraf. Oef. Een doekje voor het bloeden, want er zal nog veel moeten gebeuren eer hij zijn sceptici heeft overtuigd. Hoe het hem gelukt is, was niet geheel duidelijk, maar een Macedonische fan van Manchester United was erin geslaagd naast ons in de perstribune op te duiken. Luidkeels zong hij de liederen mee, supporteren deed hij met heel zijn hart. En ook zuchten. Zuchten en foeteren. En nog het vaakst toen Romelu Lukaku aan de bal was. De Rode Duivel had zich nochtans zo goed voorbereid op deze wedstrijd: zichzelf opgepompt met mooie woorden, met een coach achter hem die hem onvoorwaardelijke steun had beloofd. En zelfs een paar nieuwe schoenen van Nike gekregen waarop naast Lukaku 9 de woorden Mama Papa Jordan gestikt waren. De motivatie was er, de rest zou wel volgen. Gesteund door Henrikh Mkhitaryan en de vaak infiltrerende Paul Pogba slaagde Lukaku er het eerste kwartier zelfs aardig in om zich aan zijn nieuwe supporters te tonen. Goede kaatsen, goed de duels aangegaan én goede loopacties. In tegenstelling tot de statige Zlatan creëerde Lukaku enige ruimte. Een meerwaarde, dat zag je meteen. De Macedonische fan knikte. Hij zag zijn Manchester United onder José Mourinho – die speelde net als in de laatste twee voorbereidingsmatchen met drie centrale verdedigers – waarschijnlijk nooit eerder zo leuk voetballen.
Geïsoleerd
Tja, dan had hij na een kwartier beter het stadion verlaten. United zakte als een pudding in elkaar en Lukaku met hen. De Rode Duivel raakte geïsoleerd, kreeg geen steun meer vanuit het middenveld en raakte haast geen bal meer aan. Meer zelfs: tussen minuut 20 en minuut 36 gaf Lukaku geen enkele pass. Geen enkele. Vanop zo’n tachtig meter moest hij lijdzaam toezien hoe Casemiro vanuit buitenspelpositie Real Madrid op voorsprong mocht brengen. Machteloos.
En in de situaties dat de bal dan toch opnieuw in zijn buurt kwam, zorgde hij ervoor dat de aanvallen van The Red Devils stokten. Een slechte kaats, een matige controle. Of de ergste: de doorgebroken Mkhitaryan de pas afgesneden en zelf met de bal aan de haal willen gaan. Vanuit buitenspelpositie. Collectieve facepalm bij de Engelse aanhang. Het kopbalkansje dat hij vlak voor rust nog kreeg, was een klein doekje voor het bloeden. Keylor Navas pakte de bal zonder enig probleem. Bondscoach Roberto Martinez – aanwezig in Skopje – had het liever anders gezien.
En na rust ging het gewoon maar lekker door. Big Rom op een eiland, tegen een nog dominanter geworden Real Madrid nu helemaal geïsoleerd en alleen maar goed om bij hoekschoppen mee te komen verdedigen. Elke beloftevolle aanval die zijn richting leek uit te gaan, werd vakkundig afgeslagen. Meer dan eens wierp de Rode Duivel de handen in de lucht, gefrustreerd dat hij zo onbereikbaar was en bleef. Dat Real er ondertussen al snel 0-2 van had gemaakt – een treffer van Isco, Cristiano Ronaldo hoefde maar tien minuten mee te doen – maakte het er niet beter op. Balen, zeg. Amper een kans. Tot er dan toch een moment kwam. Een voorzet van Ander Herrera tot bij Paul Pogba, kopbal, Navas keerde maar half, Lukaku in de rebound vanop zo’n zes meter… Over?! Echt? Een waanzinnige misser van de man van 85 miljoen euro. De Macedoniër naast ons begon spontaan te lachen. Schamper, als in: Zie je wel: dit is wat je krijgt als je Lukaku binnenhaalt. De sceptici verkneukelden zich, rond Stamford Bridge lachten waarschijnlijk even in hun vuistje. Lukaku: LOL.
Tot de Belg wat later weer een intikkertje kreeg voorgeschoteld na een slecht weggewerkte trap van Nemanja Matic. Eentje die hij deze keer niet liet liggen. De goal, verlossend. Met de bal in de handen liep hij terug naar de middenstip, wijzend naar Mourinho. Nadien richtte hij zijn handen naar de hemel en stuwde hij zijn ploeg naar voor.
Felle Fellaini
De United-fans begonnen zowaar te zingen, de Macedoniër naast ons schaamde zich wat en juichte bedeesd. De goal – en de inbreng van Marouane Fellaini – bracht weer wat motivatie bij United. Ze gingen beter voetballen, kwamen via Marcus Rashford nog bijna langszij, al kwam Lukaku zelf nog maar weinig in het stuk voor. Fellaini – even geveld na een duel met Sergio Ramos – kreeg nog een kopkans, maar zonder resultaat. 2-1, een nieuwe prijs voor Real, de derde keer dat Mourinho naast de Europese Supercup greep, de tweede nederlaag voor Lukaku. Hij, de scorende debutant, had er zeker twee moeten maken. “Hij zal er misschien nog veel missen, maar hij zal er ook veel scoren voor Man United”, vatte Gary Lineker het samen. Maar toch: Lukaku vs. De criticasters: 0-1.