“Het publiek moet niet van Justin houden, hij blijft onze zoon”
Papa Willie en Mama Jeanette hebben hun ritueel. Hun zoon, Justin (35), belt altijd voor een wedstrijd. Jeanette: “‘Tijd om naar de oorlog te trekken’, zegt hij tegen papa. Waarop papa: ‘Oké, zoon, ten oorlog’.” De strijd in Londen werd eerst de hel, toen een bijna voltallig stadion hem uitjouwde. En daarna een blitzkrieg, Justin Gatlin klopte Usain Bolt. “Het publiek moet niet van hem houden, hij blijft onze zoon.” “Weet je waar ik nu zin in heb, al twee dagen lang? Frieten.” En dus brengt de ober een portie frietjes, terwijl mama Jeanette een foto laat zien van Justin Gatlins opgezwollen enkel voor Rio 2016, waar hij zilver pakte. Ze snuistert voort in haar smartphone en toont foto’s van hun zoon, overal ter wereld. Jeanette: “Wij volgen hem overal. Was Nafi Thiam hier zonder haar mama? Straf. Ik weet niet of hij ons nodig heeft, hij was altijd onafhankelijk. Ik voel wel dat hij het belangrijk vindt dat er tenminste één iemand is in de tribunes die daar voor één reden is: voor hem.”
Het boegeroep
Jeanette: “Weet je wat ik dacht toen we dat massale boegeroep hoorden? Loop, mijn jongen, loop! Toon iedereen wat je waard bent.”
Willy: “Toen
dat
startschot knalde, bleef ik maar schreeuwen: ‘Gaan, Justin, gaan!’ Dat boegeroep enerveerde mij niet. Omdat de mensen hem niet kennen zoals wij hem kennen. Het stoort ons niet dat hij als ‘Het Kwaad’ wordt beschouwd. Wij weten hoe we hem hebben opgevoed, en dat is niet als een duivel.”
Jeanette: “Het verbaast me niets dat hij bij dat gejouw kalm en cool bleef. Justin zegt altijd: ‘Ik weet wat ik ervoor gedaan heb, ook al denken mensen dit of dat over mij’. Het publiek moet niet van hem houden, hij blijft mijn zoon. Overal rond ons werd er gejouwd. Een vrouw bleef maar jouwen in mijn oor. Ik vroeg haar - ze wist niet wie ik was: ‘Waarom jouw je?’ Ze zei: ‘Hij speelt vals’. Waarop ik zei: ‘Je praat over iets wat gepasseerd is, twaalf jaar geleden. Hoe oud ben je?’ Ze bleek 24 te zijn, dus vroeg ik haar: ‘Dus je was twaalf ? Jij had toen geen idee wat er precies is gebeurd’. Weet je wat ze zei? I’m sorry. Ze excuseerde zich.
Willie GATLIN Maar ik neem dat boegeroep niet serieus en neem het niet persoonlijk. Niemand weet hoe Justin en wij zijn. Toen hij naar ons kwam en een knuffel gaf, zei hij: ‘Love you, mam’. Ik zei: ‘Love you, son’. (lacht) Terwijl ik niet eens de wedstrijd zag, iedereen stond voor ons te springen en te schreeuwen en ontnam ons het zicht op de schermen.”
Willie: “Toen ik mijn zoon op de grond zag liggen en zijn vuisten zag ballen, wist ik genoeg. We koesteren geen revanchegevoelens omdat hij nu gewonnen heeft. We zijn trots.”
Jeanette: “Toen we hem zagen wenen op de piste, wisten we: dit is van vreugde, niet uit verdriet. Komaan, je kunt niet de negatieve gevoelens uitwissen omdat ze jouwen, dan doen wat je moet doen en er dan pas tranen om laten. Hij heeft zich dat boegeroep niet aangetrokken, het waren pure vreugdetranen.”
Willie: “Wij zaten echt in de boehoek (lacht), iedereen rond ons was aan het jouwen. Toen hij won, kwamen ze hem wel feliciteren en wilden ze met ons op de foto en zeiden ze sorry. Ik zei: ‘Je moet geen sorry zeggen’. Ach, ken je dat spreekwoord: apen apen apen na. Ik denk dat velen begonnen te jouwen omdat hun buurman jouwde.”
Jeanette: “Weet je wat meespeelde? Usain Bolt is zo’n superheld. Jamaica was een kolonie van Engeland, Bolt is een beetje hun tweede zoon. Omdat hij zo succesvol en dominant is, wordt een concurrent die hem steeds dichter op de hielen zit, als de boeman beschouwd. Hij kwam te dicht bij Bolt, dus dachten de mensen ook: Gatlin mag het afscheidsfeestje van Bolt in geen geval verbrodden.” Willie: “Terwijl dat nu net de clou is: Usain Bolt en Justin komen goed overeen.”
Jeanette: “Ze tilden elkaar naar een hoger niveau, daarom respecteren
Jeanette GATLIN ze elkaar. Wij komen ook goed overeen met de ouders van Usain. Wij ontbijten met elkaar, doen samen stadstours, nemen samen foto’s van onze families. No problem.”
Het stoort ons niet dat Justin als ‘Het Kwaad’ wordt beschouwd. Wij weten hoe we hem hebben opgevoed, en dat is niet als een duivel
De dopingschorsing
Willie: “Er kwam een brief bij ons thuis van het Amerikaanse antidopinagentschap. Ik opende hem en belde Justin op. Hij was ergens in een truck aan het eten. Hij begon te huilen en zei: ‘Mijn carrière is voorbij’. Wat ik het ergste vond, was dat hij niet bij ons was en ik hem niet kon troosten. Wij richtten zijn kamer opnieuw in en hij trok weer bij ons in. Hij heeft nog altijd een eigen kamer bij ons.” Jeanette: “Dat duurde twee weken. Daarna zei hij: ‘Ik ben volwassen, ik kan niet blijven bij jullie’. Hij verhuisde op tien minuten rijden van ons. Hij wilde zijn leven zelf op orde krijgen.”
Willie: “Beetje bij beetje nam hij zijn leven weer op. Hij ging naar zijn vroegere school om sprinttraining te geven aan American football-spelers. Hij gaf workshops aan kinderen. Gratis.” Jeanette: “Nog één keer over zijn dopingschorsing: weet je wat Jus-