“Drie uur en niks te lang”
Michaël R. Roskam koos ‘Casino’ voor Truiense tussenstop van Cinema Canvas
SINT-TRUIDEN - Vandaag strijkt Cinema Canvas neer in Sint-Truiden voor drie avonden filmklassiekers. Truienaar Michaël R. Roskam, regisseur van ‘Rundskop’, ‘The Drop’ en ‘Le Fidèle’ (die in oktober uitkomt), mag het rijtje openen en hij koos voor een iconische misdaadfilm: ‘Casino’ (1995) van Martin Scorsese. ’Casino’ is Scorsese’s laatste film met Robert De Niro. De Amerikaanse acteur geeft gestalte aan Ace, een slimme jongen die in de jaren 70 in Chicago ophef maakt als bookmaker en het aanbod krijgt om in Las Vegas een casino te gaan leiden. Zo kan hij zijn uniek talent om valsspelers te ontmaskeren optimaal benutten. Een jeugdvriend uit Chicago, Nicky (Joe Pesci), dringt zich aan hem op om die kerels met ruwe hand onschadelijk te maken. De zaken gaan een tijdje prima - op een bepaald moment runnen ze vier casino’s maar dan valt Ace voor de charmes van callgirl Ginger (Sharon Stone), een kapitale stommiteit die leidt tot de ondergang van de twee mannen.
Dat Roskam net deze klassieker, gebaseerd op een waargebeurd verhaal, koos voor Cinema Canvas is allesbehalve onverwacht. “Ik heb ‘Casino’ destijds enkele keren gezien en ik was onder de indruk van het ritme en de schwung waarmee het verhaal wordt verteld, met op de achtergrond allerlei bekende songs die aan het gebeuren een ironische toets geven. Net als de voice-overs van Ace en Nicky, die je altijd op het juiste moment echt aan het werk ziet in deels geïmproviseerde dialogen. De film begint met de scène waarin Ace in zijn wagen stapt en wanneer hij de contactsleutel omdraait, ontploft zijn Cadillac op de tonen van Bachs ‘Matthäus-Passion’. Een epische ouverture”, vertelt de Truiense regisseur.
Scorsese wordt door velen beschouwd als de grootste nog levende Amerikaanse regisseur. Terecht?
“Ik denk niet in termen van ‘de beste’ maar het staat buiten kijf dat de man een fenomenaal, iconisch oeuvre heeft bijeengefilmd, dat inmiddels zo vaak is nageaapt dat het niet meer opvalt hoe vernieuwend hij is geweest. Ik denk dat alleen Steven Spielberg in de buurt komt. Zijn laatste commerciële film, ‘The Wolf of Wall Street’ is toch ook heel bijzonder. Hij slaagt erin een ernstig, zelfs tragisch verhaal te vertellen op een toon die je doet gniffelen. Hij maakt de kijker een beetje medeplichtig. De personages zijn criminelen, oplichters, regelrechte moordenaars en toch zie je hen met de glimlach bezig door de ironische toon, die je ook terugvindt bij de Coen brothers.”
De film duurt drie uur.
“Bioscoopuitbaters hebben dat niet graag want het betekent: minder vertoningen op een dag. Maar als het een goede film is, maakt dat niks uit. Bij het bekijken van ‘Casino’ had ik het gevoel dat ik drie uur lang geëntertaind werd terwijl sommige films van anderhalf uur een eeuwigheid lijken te duren.”
Het is ook een keiharde film. Om een man te doen praten, wordt hij met zijn hoofd tussen een bankschroef gemikt en dan maar draaien tot zijn ogen uit hun kassen floepen.
“O ja, dat zijn van die momenten die je nooit meer vergeet. Het is grof en gruwelijk maar Scorsese dient de horror zo lichtvoetig op dat het afgrijzen wordt weggelachen.”