Met belgerinkel door de tunnels

Ik fiets vanuit Runkst richting SintLambrechts-Herk. Dat is meestal een slecht idee. Beter rijd je de andere richting uit. Bijna gegarandeerd wind mee. Maar ik trap dus tégen de wind in. Zwoegen.

Ik kruis de grote ring bij de Biezenstraat. Aan de verkeerslichten staat nog een andere fietser. Zodra het licht op groen springt, sprint hij ervandoor. Dat wil zeggen: hij zet zijn motor aan en zoemt. Zelf trek ik een sprintje op pure beenkracht, tot ik in het wiel van de grijzende man zit. Pas wanneer we de Ikea al zijn gepasseerd, kijkt hij om en merkt me op. Hij wiebelt zenuwachtig op zijn zadel, en kijkt nog eens. Ik ga even naast hem fietsen.

“Ik heb me maar een beetje uit de wind gezet”, leg ik uit.

“Ah zo”, zegt de man. “Dat is goed. Maar alleen omdat ik elektrisch rijd hé.” Vervolgens begint hij te vertellen. Eerst over zijn fiets. Daarna over zijn pensioen. Heel even over het weer. En dan tenslotte over zijn kleinkinderen.

Ik knik en laat me uitzakken tot halfweg zijn fiets. Lekker uit de wind. “Hier moet ik linksaf”, zeg ik voor we Sint-Lambrechts-Herk inrijden, bij de tunnel onder de expresweg door.

“Je hebt geluk”, zegt de man. “Je kan nog wat van mij profiteren. Ik moet ook die kant op.” Ik bel, om fietsers uit de andere richting te waarschuwen voor onze komst. “Waarom bel je?”

“Dat is de gewoonte hier in Hasselt, tegenwoordig. Alle fietsers doen dat.” “Ah zo. Dat is speciaal.”

En dat is het inderdaad. Want wist u dat deze nieuwe gewoonte om te bellen voor het inrijden van fietstunnels, typisch Hasselts is? Ik heb een piepklein onderzoek gevoerd bij vrienden en kennissen uit andere steden en gemeentes. En die vonden het allemaal heel gek. Nergens doen ze het. Toegegeven: op weinig plaatsen zijn er even veel fietstunnels als in Hasselt. Maar toch. Het is een leuke gewoonte. Alleen al de klank: al die vrolijke bellen.

“Niet te hard door de tunnel sjeezen”, zingen ze. “Want van deze kant komt ook iemand.”

Ik vind het een geweldig voorbeeld van fijne fietscultuur. Net zoals elektrische fietsers die hun windstil wiel aanbieden aan een minder fortuinlijke fietser op pure beenkracht, zoals ik. Liefste elektrische fietsers, laten we van dat laatste óók een mooi stukje Hasseltse fietscultuur maken. Afgesproken? Dan luister ik in ruil naar alle details over uw kleinkinderen! Nog meer stadsverhalen? Lees verder op www.stadswatcher.wordpress.com