Wild crossen
Na vele jaren veldervaring is me duidelijk geworden dat het een bijzonder talent vergt om te poseren voor een foto waarop het echte onderwerp van die foto in wezen niet te zien valt. Zie ook beelden van daags na een inbraak (het gat in de muur, de lege kluis, niets...) of - mijn favoriet - items over losgebroken paarden (een lege wei). Om dan als benadeelde plaats te nemen in een decor dat au fond vooral leegte bevat na de feiten; het is niet iedereen gegeven.
Deze week dook het fenomeen op in Horpmaal, deelgemeente van Heers. Daar hebben gemobiliseerde onverlaten in een bui van testosteron en overmoed (”Kijk, nu ben ik precies Freddy Loix!”) hun rallykunsten botgevierd op een bonenveld, met een deels vernielde oogst tot gevolg. Een mens wordt daar moedeloos en boos van, zeker als die mens de eigenaar van het bonenveld betreft. Daar moest welhaast een foto van komen.
Het is niet precies duidelijk wie wie is in verhouding tot de getroffen akker, maar dat het slachtoffers zijn staat buiten kijf. De twee heren staan er nog een beetje beteuterd bij, alsof deze tegenvaller er ook nog wel bij kan, na het meteorologisch moeilijke voorjaar. Maar als het aan de dames ligt worden er drastische maatregelen getroffen. Vooral de vrouw met het jurkje is niet van plan de boel de boel te laten: de manier waarop zij de armen in de flanken houdt en met één been de schade accentueert laat vermoeden dat toekomstige wildcrossers beter een helm dragen. Het is een houding die ook zonder woorden veelzeggend is: zie nu ne keer wat dat dat hier allemaal is. Het is het postuur van een boze moeder die thuiskomt na het winkelen en haar kinderen aantreft nadat die iets te enthousiast met vingerverf aan de slag zijn gegaan.
De vrouw links in beeld is zo te zien niet minder boos, maar zij verpakt haar woede in een pose die aan de jaren zeventig doet denken. De handen naar beneden, één been gebogen en met een blik in de verte; men kwam dat wel eens tegen in vrouwenbladen van in de tijd toen jeansbroeken populair begonnen te worden. Het heeft vaagweg iets klassiek. Bijzonder mooi is echter de kloof. Mochten we niet beter weten, dan ging het hier over mensen die staan te wachten op de doortocht van een peloton veldrijders in een wat minder bekende cross. De Vlaamse vlaggen kan je er zo bij denken.