“Van overal sturen ze artsen naar hier als training”
“Ik praat met de patiënt terwijl de chirurg een nieuwe heup steekt, bied hen al eens een kopje koffie aan, we maken wat grapjes”, beschrijft dokter Admir Hadzic (55) het werk dat hem op de wereldkaart heeft gezet. Hij is opgegroeid in Sarajevo, werd een internationale autoriteit in de anesthesie in New York en werkt nu in... Genk. Met Hadzic heeft het ZOL niet alleen een arts met reputatie op het vlak van heup- en knieoperaties onder plaatselijke verdoving in huis, maar tegelijk eentje die een eigen bluesband heeft, een muziekuitgeverij in de VS en nu zijn eigen Belgisch bier gaat brouwen.
Oh ja, hij heeft ook net de tweede bijbel voor loco-regionale anesthesie uit. Ik moet het vragen: hoe bent u van Sarajevo en New York in Genk beland?
“In 1989 ben ik naar de VS geëmigreerd. Sarajevo was een prachtige stad om op te groeien, maar communistisch Joegoslavië was niet de beste plek om je als arts te specialiseren. Ik heb er zelfs een tijd aan gedacht om geneeskunde op te geven, omdat je te weinig kansen had. Maar dan ben ik geslaagd in de testen om naar de VS te gaan. Ik heb daar echt opportuniteiten gekregen om dingen op te bouwen en uit te bouwen. Zoals de New York School of Regional Anesthesia (NYSORA), een opleidingsinstituut dat intussen is uitgegroeid tot een van de grootste onafhankelijke training- en onderzoekscentra in de wereld. Hele generaties aan anesthesisten hebben we hiermee opgeleid in plaatselijke verdoving of zogenaamde loco-regionale anesthesie: toedienen van anesthesie in die delen van het lichaam waar de operatie plaatsvindt. We waren zo’n beetje kruisvaarders. Zo hebben we bijvoorbeeld een aantal programma’s opgezet in Azië en zijn we zo goed als persoonlijk verantwoordelijk voor de introductie van de nieuwe vorm van plaatselijke verdoving in Azië. Ook in Afrika hebben we gewerkt, Zuid-Amerika, Oost-Europa,...”
Maar dus: Genk...
“Dat was voor sommigen inderdaad blijkbaar nogal een vreemde overstap (lacht). Ik weet nog dat ik hier aankwam en opeens was ik omsingeld door de verpleegsters en de poetsvrouwen. Ik voelde me een buitenaards wezen. Een dokter die rondloopt in een chirurgenpak en enkel Engels spreekt... Dat was een raadsel in Limburg. Een van de poetsvrouwen, een lieve Italiaanse dame, vroeg me of het echt waar was: Kwam ik van New York echt naar Genk? Ik wist niet goed wat ze bedoelden. Maar achteraf heb ik ook ontdekt dat het vooroordeel over Limburg helemaal niet klopt: dit is een streek met mensen die heel trots zijn op wat ze doen, die hard willen werken, die fier zijn om deel van een team uit te maken. Maar hoe ik hier letterlijk terechtgekomen ben? Ik ben met een Vlaamse anesthesiste getrouwd... Op een congres ben ik dan de bekende ZOL-pijnarts Jan van Zundert tegengekomen en die begon er als grap over dat ik dan maar naar Genk moest komen. Maar toen was er nog geen sprake van verhuizen uit de VS. Achteraf is er dan vanuit het ZOL de vraag gekomen of ik hier ook geen trainings- en onderzoekscentrum kon oprichten. Zo is het allemaal begonnen, intussen zijn we erkend als ‘centre of excellence’ voor plaatselijke verdoving in Europa. Van overal sturen ze artsen naar hier als training. Met ons onderzoek en de uitvoering van plaatselijke verdoving in Genk staan we echt wereldwijd in de kijker.”
U zei het al: uw specialisme is plaatselijke verdoving. Patiënten krijgen een nieuwe heup of knie terwijl ze helemaal wakker zijn?
“Door ultrasound kunnen artsen veel gerichter verdoven, je kan je veel meer richten op de specifieke zenuwbundels. Met laserprecisie kan je verdoven en tegelijk zorgen voor langere pijnbestrijding achteraf. Plaatselijke verdoving zorgt voor minder pijn, sneller herstel, minder ingrijpende operaties en zeker ook minder druk op hart en longen. Allemaal in het voordeel van de patiënt. Dus zelfs ziekere patiënten, voor wie een operatie onder algemene verdoving te riskant is, kunnen op deze manier wel opnieuw behandeld worden. Nog zoiets: op dit moment is
Ik ben net zelf geopereerd. Ik kreeg koffie, kon zien waar de chirurg ging snijden en mijn vingers bewegen om te kijken of het gelukt was
Admir Hadzic
er een opiaten-epidemie in de VS, dat wordt ook hier een bedreiging voor onze gezondheidszorg: mensen die opiaten nemen tegen de pijn na operaties. Terwijl plaatselijke verdoving ook achteraf voor pijnbestrijding kan zorgen. We zijn hier in Genk voor de overheid ook viertal onderzoeken bezig naar nieuwe medicijnen die de pijn niet een paar uur maar een paar dagen bestrijden.”
Hebben dokters geen schrik om een patiënt te opereren als die wakker is?
“Je hebt vooral een goed team nodig, dat ingespeeld is op elkaar: de anesthesist, de chirurg,... Niet elke patiënt is ook geschikt voor dit soort operaties. Het betekent overigens niet dat je per se volledig wakker moet zijn, bij plaatselijke verdoving. Sommige patienten verkiezen om heel lichtjes te slapen. Maar ik merk dat veel mensen toch bewust naar ons komen om algemene verdoving te vermijden.”
Als ik dat in cijfers moet gieten, hoeveel patiënten worden onder plaatselijke verdoving geopereerd op de afdeling orthopedische chirurgie?
“Tachtig tot negentig procent. Die patiënten praten tegen ons tijdens de operatie, ze luisteren naar de muziek die we spelen, ze kunnen om water vragen, soms bied ik ze zelfs een kopje koffie aan. Ze kunnen zich bijvoorbeeld ook bewust een beetje verleggen, om comfortabeler te liggen.”
Waar praat zo’n patiënt dan over tijdens de operatie?
“Dat hangt van mens tot mens af. Als anesthesist heb je de taak om heel snel contact te leggen met een patiënt. Andere artsen hebben die mensen al verschillende keren gezien en gesproken
tijdens consultaties. Wij moeten meteen een soort van band en vertrouwen opbouwen. Dat is een uniek talent dat een goede anesthesist moet hebben. Waarover ze praten, hangt af van die band: over hun kinderen, wat ze na de operatie gaan doen, hoe ze van plan zijn om hun leven om te gooien nadat hun knieën opgelapt zijn,... De verdoving kan ook al wel eens leiden tot humoristische situaties. Zo ben ik ook al ten huwelijk gevraagd.”
Kijken de patiënten naar hun operatie?
“Dat kunnen ze. Ik ben zelf enkele weken geleden geopereerd aan mijn hand. Ik wilde exact ervaren hoe een patiënt zo’n operatie beleeft. Geen VIP-behandeling, niets anders omdat ik zelf dokter ben. Want elke patiënt is een VIP. We hebben hier trouwens geen VIP-behandelingen... Het was een bijzondere belevenis. Ik kreeg koffie tijdens de operatie, de chirurg toonde me waar hij de insnijding zou maken en hoe het litteken daardoor zo klein mogelijk zou zijn. Hij vroeg me ook mijn vingers te bewegen, zodat hij zeker kon zijn dat de operatie een succes was. We kunnen de anesthesie zo aanpassen dat je niets voelt, maar tegelijkertijd toch die beweging kan maken. Dat is nog zo’n voordeel. Bij een operatie onder volledige verdoving weet je pas achteraf of het gelukt is nadat de patiënt weer wakker is. En de pijn? Niet gehad. Ik kreeg één van de neuro-medicijnen die we aan het testen zijn. Achteraf heb ik op geen enkel moment een pijnstiller moeten slikken.”
U hebt wereldwijd naam als arts, nochtans was u niet meteen van plan om dokter te worden?
“Elektronica was mijn eerste liefde. Op de middelbare school was ik bijna geobsedeerd bezig met audio en lage frequentieversterkers. Samen met vrienden heb ik thuis in de garage zelfs een complete rijdende discobar in elkaar geknutseld. Met afgedankte onderdelen want je kon dat allemaal niet kopen in communistisch Joegoslavië. Met lichtshow en alles. Hele nachten hebben we daaraan gebouwd. In het weekend gingen we dan draaien of was ik aan het optreden met mijn muziekbandje. Ik voelde wel iets voor een carrière in die richting, maar ik had geen zin in vier jaar studies ingenieur elektronica want je kreeg dan vooral algemene vakken. En dus is het geneeskunde geworden, als eerste in mijn familie.”
“Eigenlijk geïnspireerd door mijn grootmoeder die wel altijd bezig is geweest met helende planten en kruiden. Buren of vrienden kwamen regelmatig aankloppen en dan maakte zij op zolder één of andere cocktail, een kruidenthee of zalfjes en die hadden vaak miraculeuze resultaten. Ik ben altijd geïntrigeerd geweest door wat ze deed, ook hoe mensen haar met hun leven vertrouwden. Dus ben ik voor dokter gaan studeren, vanuit het idee dat ik me als hobby nog wel op elektronica kon storten. Dokter als hobbyist
zijn, vond ik een minder goed idee
(lacht).”
Uw liefde voor muziek en elektronica fietst nog steeds regelmatig door uw carrière?
“In de VS heb ik verschillende muziekmaatschappijen opgericht, een heel grote studio ook in New Jersey. We hebben een aantal artiesten en bands onder contract gehad die later behoorlijk naam hebben gemaakt. Zoals Jason Ricci, zanger en harmonicaspeler en de bluesgroep Hazmat Modine. Ik heb nu nog altijd een opnamestudio in Brooklyn. En speel uiteraard nog altijd in mijn bluesband.”
Een nieuwe hobby is er, dankzij België, intussen nog bijgekomen? Bier brouwen.
“Klopt. En dan moet je weten dat ik geen bier dronk. Maar toen heb ik hier in België jullie speciale bieren voorgeschoteld gekregen, die smaken zoals geen ander. Fantastische kwaliteit. Die speciale bieren zijn even gezond als wijn. Jullie zouden daar veel trotser op moeten zijn. Ik ben dan bier gaan bestuderen en in het najaar open ik nu de brouwerij: Doctor Blues Belgian Brews. Onze drie bieren hebben ook typische namen. Pacemaker, want het wil ervoor zorgen dat je aan een fijn ritme leeft. Het sterke, donkere bier heet painkiller, om logische redenen. En dan is er nog de pils: die hebben we superpils genoemd. Met het grapje: één superpils per dag houdt je weg bij de psychiater.”
En intussen bent u ook pas papa geworden?
“Ik heb een dochtertje Adriana van 3 jaar en een zoontje Raphael van 1,5 jaar. Heerlijk.”
Hoe combineert u dat allemaal: dokter, muzikant, brouwer, jonge vader?
“Ik leef volgens twee grote principes. Een dag telt 24 uur. Maar als je gewoon een uur vroeger opstaat, heb je een dag van 25 uur (grinnikt). Het tweede is time management, jouw tijd slim indelen. Veel mensen werken, werken, werken en als ze moe zijn, gaan ze rusten. In de zetel liggen, wat tv kijken. Een rustpauze voor mij is gewoon iets anders gaan doen. Als mijn brein even overbelast is met geneeskunde of wat dan ook, kan ik dat perfect loslaten door me op andere zaken te focussen. Muziek, een andere hobby of interesse, tijd doorbrengen met vrienden of familie... Ik heb eigenlijk nooit down time, momenten waarop ik helemaal niets doe. Ik ben altijd productief. Ik geef regelmatig lezingen en zeg dan tegen mensen: Wacht niet
op de snelle trein... Veel mensen leven op die manier, ze zitten te wachten tot het eindelijk gaat gebeuren. Tot ze eindelijk succesvol zijn. Daar geloof ik niet in, dat je van vandaag op morgen opeens het grote succes bent. Ik geloof wel in dingen goed doen, je inzetten, iets opbouwen. Stap maar op die goederentrein, die gaat misschien traag maar hij brengt je wel waar je moet zijn.”
Plaatselijke verdoving kan voor humor tijdens de operatie zorgen. Ik ben zelfs ten huwelijk gevraagd
Admir Hadzic