“Vrijheid, dat is vakantie voor mij”
Sjiek Summer praat negen weken lang met drukbezette Limburgse vrouwen die je door hun job misschien wel kent van naam, maar niet als mens. Hoe houden zij het hoofd koel tussen werk en warmte? En gaat de laptop mee naar het zomerse zuiden of is er in hun koffer alleen plaats voor zonnecrème, bikini en boeken? Deze week: Elvira Cellini (60), eigenaar van het Italiaanse restaurant Da Lidia in Maasmechelen, ze woont samen met vriend Theo, is mama van Alessandro (31) en Carlotta (29) en nonna van Andreu Falco (16 maanden). Ze is nog maar net terug van haar vakantie in Italië of Elvira is alweer druk in de weer: op het terras van het restaurant planten verzorgen en het meubilair schoonspuiten. Ook dat hoort erbij. Toch heeft ze daar allesbehalve moeite mee. Werken doet ze al vanaf haar zestiende, ze is het gewend. Elvira: “Mijn mama opende 45 jaar geleden Da Lidia, toen nog een klein restaurant met amper dertig zitplaatsen. Als ik uit school kwam, hielp ik haar meteen. Kinderen van zelfstandigen werkten in die tijd allemaal na school. Ik heb absoluut een leuke jeugd gehad, maar vriendjes of op stap gaan, daar was geen tijd voor.” Ook vakanties waren in die tijd anders dan nu en er moest gewerkt worden. Al waren de Italiaanse zomers voor Elvira daarom niet minder mooi. “In mijn kindertijd reden we met andere Italiaanse families met vijf, zes auto’s in colonne naar Italië, allemaal met koffers en kartonnen dozen op het dak. Ik herinner me dat één van de auto’s alles onderweg had verloren en dat de hele colonne moest stoppen. (lacht) Mijn twee broertjes en ik werden afgezet bij onze grootouders in Ascoli Piceno in Le Marche en daar bleven we twee maanden tot onze ouders ons weer kwamen halen. Het was een heel klein dorpje met vier huisjes op een berg. Er was daar niks, alleen maar wat schapen en een ezel. ’s Morgens vroeg kregen we brood en een stuk kaas mee en werden we erop uitgestuurd om schapen te hoeden. Af en toe kwam er iemand van een dorp verderop ijs brengen en één keer per week kwam een vrachtwagentje langs met fruit. Dat zijn mijn mooiste herinneringen.”
Essentie
Geen luxe, geen zwembad, niet luieren, elke dag vroeg op… Elvira vond het geweldig. En nog steeds houdt ze van die puurheid van vroeger. “De liefde van mijn grootouders, de nichtjes en neefjes die er waren, ’s avonds samen aan een lange tafel eten en praten, de straffe verhalen van opa, allemaal samen in één groot bed in dezelfde kamer waarin ook de hammen te drogen hingen… Het contact met de mensen waar je van houdt en de natuur om je heen, dát is vakantie voor mij. Daar krijg ik opnieuw energie van. Zoals dit jaar ook weer toen Theo en ik bijna drie weken in Sardinië waren. Er werd volop gekookt, gepraat en vooral gedeeld. Heel basic, maar voor mij wel de manier om mezelf terug te vinden op vakantie. Als je zo hard werkt en amper tijd hebt, verlies je een beetje de essentie van het leven. Wat die essentie voor mij is? Delen! Geven en liefhebben, dat is waar het om draait. En de liefde wordt in Italië uitgedrukt met eten. Hoe liever ze je hebben, hoe meer eten je krijgt, haha! Het is absoluut onderdeel van onze cultuur. En zeker op vakantie als je op de markt zoveel heerlijke ingrediënten kan kopen. Ik ben jaloers op alle groente, fruit en vissoorten die ze daar hebben. Courgettebloemen koop je in België voor een euro per stuk, terwijl je daar in Italië een hele zak vol voor hetzelfde geld krijgt.”
Evenwicht
Buiten de drie zomerweken in Italië, is er niet veel tijd om op vakantie te gaan. Op af en toe een weekendje weg of een citytrip na. En één keer per jaar naar Mexico, waar dochter Carlotta met haar man en kleinzoon Andreu Falco wonen. Het is eigen aan horeca: als andere mensen vrij hebben, heeft horecapersoneel het extra druk. Zelf werkt Elvira meer dan fulltime. “Soms hoor ik andere restauranteigenaars zeggen dat ze vijf, zes jaar heel hard willen werken en daarna willen stoppen en genieten. Maar zo werkt het niet, omdat het niet genoeg oplevert. Ik wil heel lang door blijven gaan en heb mijn werk daarom zo aangenaam mogelijk gemaakt zodat ik er goed mee kan leven. We zijn bijvoorbeeld niet alle dagen open. Op maandag en dinsdag zijn we gesloten en op woensdag en donderdag is het alleen het grand cafe open, dus blijft nog het weekend over. Toch is werken geen offer, het geeft me eten én energie. Wij hebben drie generaties klanten en een heel trouw publiek waarvoor het erg fijn werken is. Soms, als ik te veel stress heb, sta ik letterlijk stil. Dan blijf ik even weg uit de zaak en neem afstand. Even wandelen in het bos of werken in de tuin en het onkruid uittrekken. Even aarden door contact te maken met de natuur en de energie en mooie dingen om ons heen. Of even stil zijn, niets doen. Gewoon aan de keukentafel zitten en naar buiten kijken, naar mijn tuin. Zo kan ik twee, drie uur blijven zitten en kom ik weer in evenwicht.”
Zomerhitjes
Nog een manier waarmee Elvira tot rust komt, is door naar voorstellingen in het theater te gaan Gewoon in Maasmechelen of Maastricht, het hoeft niet eens ver te zijn. En ze luistert graag naar muziek. Pop, lounge, maar toch vooral Italiaanse muziek. “Ik hou heel erg van Lucio Battisti. Hij was vooral in de jaren zeventig populair. Zijn muziek doet me denken aan vakanties en vakantieliefjes. Ik was toen 16, 17 jaar en het was de tijd van de mangiadischi, een soort draagbaar platenspelertje waarmee je 45-toeren plaatjes kon afspelen. We namen die mee naar het strand. Het was de tijd van zomerhitjes, samen op het strand wandelen en nadien liefdesbrieven schrijven. Zalig was dat! Met één van die vakantieliefjes ben ik zelfs getrouwd geweest. Eigenlijk leefde ik toen door het jaar naar die zomers toe, omdat er thuis weinig tijd was voor de liefde. Nu betekent een goede vakantie vooral zon, zee, lekker eten en mensen rondom je hebben waar je van houdt. En vooral: niets moeten. Niets plannen. Eet als je honger hebt en ga slapen als je moe bent. Gewoon toegeven aan en luisteren naar je lichaam. Soms loop ik hier tot twee uur ’s nachts rond, maar op vakantie kan ik al om tien uur in mijn bed kruipen. Als ik moe ben, ga ik slapen. Vrijheid. Dat is vakantie voor mij.”
Door stilte kom ik weer in evenwicht
Elvira Cellini