Vinger op de keel
Kleuters uit moslimfamilies van een schooltje in de Vlaamse Ardennen hebben allerlei alarmbellen doen afgaan. Ze hebben andere kinderen varkens genoemd, ongelovigen ook, en met hun vinger over de keel doodsbedreigingen gemaakt. De ouders zijn er op aangesproken, maar die moesten er mee lachen. Op het internet vindt u ook genoeg filmpjes van Palestijntjes en Joodjes die dansen met wapens of in kartonnen tanks rondrijden, terwijl ze applaus krijgen van hun ouders. Als je dat ziet, begrijp je waarom sommige conflicten nooit opgelost geraken.
Kinderen verzinnen niks zelf, ze herhalen wat ze in hun buurt oppikken. Dat betekent dat iemand thuis al eens een vinger horizontaal voor zijn keel zet. Uiteraard zijn dit uitzonderingen, maar dat kinderen onderling het verschil maken tussen wie moslim is en wie niet en daar van alles aan vastkoppelen, merken ze ook in Beringen. Paradoxaal genoeg kan je dit soort problemen ook alleen maar hebben in scholen waar moslims en niet-moslims samenzitten. Dat zijn de scholen die het goede voorbeeld geven en ons allemaal een grote dienst bewijzen door kinderen te leren samenleven. In concentratiescholen - zowel die met alleen moslims als met geen enkele - zal je dit soort problemen niet tegenkomen. Daar is het ‘ons kent ons’ en hoeven juffen zich niet al te veel zorgen te maken. Jammer genoeg verkiezen ouders vaker scholen waar ze die confrontatie met de anderen niet moeten aangaan. Waar Jef en Mohammed elkaar niet tegenkomen. Dat scheelt nu ongetwijfeld een pak uitleg, maar zorgt later gegarandeerd voor een hoop problemen. Want die parallelle circuits zullen elkaar toch ooit kruisen. En dan weet Jef best hoe je met Mohammed omgaat, en Mohammed met Jef.
Meestal zijn moeders en vaders geweldige leermeesters. Maar als hun lessen de verkeerde kant uitgaan, dan moeten we die ouders ook durven terechtwijzen. We laten hier toch ook niet toe dat een schietgrage mama haar dochtertje een roze minigeweer cadeau doet, zoals in de VS wel kan?
We hebben dringend nood aan een nieuwe verzoenende figuur die het gesprek met ouders, moskeeën en imams kan aangaan én kan opvolgen. Iemand waar iedereen respect voor heeft, desnoods een regeringscommissaris zoals Paula D’Hondt. Want ook al hebben we intussen tig instanties op allerlei niveaus – Unia, het Vlaams Agentschap Integratie en Inburgering, migratiecentrum Myria, het Instituut voor gelijkheid van mannen en vrouwen, onderwijsnetwerken tegen radicalisme, CLB’s, ... – uiteindelijk is niemand echt bevoegd om die ouders aan te pakken. Wellicht voelt ook niemand zich geroepen.
Jammer genoeg verkiezen ouders vaker scholen waar ze die confrontatie met de anderen niet moeten aangaan. Waar Jef en Mohammed elkaar niet tegenkomen. Dat scheelt nu ongetwijfeld een pak uitleg, maar zorgt later gegarandeerd voor een hoop problemen.