“Mijn kinderen mochten niet met Belgen spelen”
Meral Ozcan ziet toenemende ‘radicalisering’ bij kleuters en kinderen
Steeds meer scholen worstelen met de verspreiding van radicale ideeën onder kleuters en leerlingen van de lagere school. Niet alleen in Ronse, maar ook in Limburg. De Beringse Meral Ozcan, waarnemend voorzitter van het Vlaams Agentschap Integratie en Inburgering, maar vooral moeder van twee kleine kinderen, verbreekt de stilte. “Er is iets zorgwekkends gaande.” Het was tijdens het EK in 2016 dat Meral Ozcan, zelf van Turkse origine, voor het eerst merkte dat er iets aan de hand was. “Wij supporteren thuis altijd voor Turkije en België. Ons zoontje die toen vijf jaar was, had een tattoo van de Rode Duivels op zijn hand gezet. De dag erna kwam hij huilend thuis van school. Die tattoo moest van zijn hand, omdat ze op school hadden gezegd dat hij in de duivel geloofde. Dat was in de tweede kleuterklas.”
Zorgwekkend
“Op het einde van vorig schooljaar, afgelopen juni, had ik het gevoel dat ik mijn zoon niet meer onder controle had. De school wordt steeds gekleurder, de verhouding is nu 70-30. De Turkse kinderen voelen zich heel sterk in groep. Ze beginnen zelf te discrimineren. Door zich af te zetten tegen wat anders is, voelen ze zich superieur. Mijn kinderen vertelden thuis dat ze op de speelplaats niet meer met Belgische kinderen mochten spelen. Toen we met ons gezin ergens gingen eten vroeg mijn zoon, die nu acht wordt, opeens of de uitbater Belgisch of Turks was. ‘Wat doet dat ter zake?’, vroeg ik. Dat onderscheid maken, hebben wij hem thuis nooit geleerd.”
“Ik wil dat geen radicalisering noemen, maar er is duidelijk iets zorgwekkends gaande”, zegt Ozcan. “En de laatste tijd is het erger en erger geworden. De oorzaak ligt vaak maar bij een of twee kinderen, maar de ouders moeten daar wel op worden aangesproken. Ze voeden hun kinderen veel te scheidend op. Als deze kinderen nu al beginnen discrimineren, waar eindigt dat dan?”
Angst voor vermenging
Volgens Ozcan hebben veel allochtone ouders nog altijd moeite met een vermenging met andere culturen. “Uit vrees hun eigen identiteit te verliezen, of uit angst dat hun kinderen helemaal assimileren. Veel mensen hebben angst om iets verkeerd te doen in de ogen van de gemeenschap. Ze participeren ook amper aan het
Meral OZCAN Waarnemend voorzitter
Vlaams Agentschap Integratie en Inburgering schoolgebeuren. Ze leven tussen twee culturen en klampen zich vast aan het geloof, omdat ze niet willen dat hun kinderen op het slechte pad belanden. Maar net daardoor voeden ze hun kinderen op met angst.”
“Door die sociale druk durven ouders hier ook niet meer naar buiten te komen. Nochtans zijn wij het als ouders die het eerst merken dat er iets aan de hand is. Niet de school zelf. De kinderen praten in hun moedertaal op de speelplaats, waardoor leerkrachten niet begrijpen wat er aan de hand is. Net daarom ben ik al naar de school gestapt om dit aan te kaarten.”
Lang niet de enige school
De school waar Meral Ozcan het over heeft is basisschool Westakker in Beverlo bij Beringen. Maar het is lang niet de enige school die met dit soort problemen kampt. “Wij maken ons inderdaad een beetje zorgen”, zegt directeur Eric van Wijk. “En wij niet alleen. Dit is een probleem dat ik in de hele scholengemeenschap hoor, en al bij zeer jonge kinderen. Zo wordt elk jaar op het einde van het schooljaar een viering gehouden. In de klassen wordt dan gevraagd wie wil voorlezen in de mis. In het tweede leerjaar staken verschillende leerlingen enthousiast hun vinger op, tot een andere leerling plots iets riep in het Turks en de vingers weer naar beneden gingen. Achteraf hebben we gevraagd aan die kinderen wat er nu precies werd gezegd. Bleek dat die jongen geroepen had dat ze dat niet mochten doen van hun godsdienst. Dat hebben we vroeger nooit meegemaakt.”
Veel ouders klampen zich vast aan hun geloof, maar net daardoor voeden ze hun kinderen op met angst