“We hebben onszelf één regel opgelegd: alles mag”
Triggerfinger raast verder op vijfde plaat ‘Colossus’
Eén nieuwe plaat, meer dan veertig shows in de agenda. ‘The hardest working band’ van het land is terug. Triggerfinger lost vrijdag met ‘Colossus’ haar vijfde boorling, een heel ander beestje dan vorige worpen. Nog steeds loeihard, maar met meer groove en meer ruimte. “Weg uit het vertrouwde nest, we hadden dat nodig.”
HASSELT -
Een babbel met Triggerfinger? Dan krijg je de héle groep voor je neus. Om maar te zeggen: dit is een Band met grote letter. Maar het hoeft niet altijd rock ’n roll in bruine kroegen te zijn. We spreken af in een fancy loungebar, op het dak van Casino Viage in Brussel. De schaterlach van Lange Polle wacht ons op, grappen vliegen rond onze oren en zelfs op een snikhete dag vloeit de koffie met liters. “Op warme dagen drink je warme dranken, jongen. Dan smaken de pinten ’s avonds frisser.”
De mannen hebben goesting, in die nieuwe plaat én een nieuwe tour. Zanger/gitarist Ruben Block (48), drummer Mario Goossens (45) en de vriendelijke reus-met-bas Paul Van Bruystegem (58) komen net terug uit een dik jaar radiostilte, voor het eerst sinds... tja, wanneer eigenlijk? Maar stilzitten verdragen de drie niet. “Mario zit altijd wel met iemand in de studio, Polle heeft afgelopen maanden in z’n eentje getoerd met Lowrider”, zegt Block. “Ik heb dan maar wat concerten gespeeld met twee andere sjarels. Weg uit het vertrouwde nest, ik denk dat we dat nodig hadden. Samen spelen blijft cool, maar na negentien jaar wisten soms op voorhand wat zou gaan gebeuren in het repetitiekot. Dan moet je even weg. En zo hadden we ineens een goeie aanloop voor de nieuwe plaat: we zijn er met een frisse kijk ingedoken.”
Die plaat heet ‘Colossus’, een titel die boekdelen spreekt. De volumeknoppen staan nog steeds op elf, maar de sound klinkt massiever, voller dan je van een trio verwacht. “We hebben onszelf in de studio één regel opgelegd: alles mag”, vertelt Block. “Er zitten meer instrumenten in, dat geeft de sound een andere kleur.” Van Bruystegem knikt. “Op plaat klonken we altijd zoals op een podium, deze keer moest dat niet. Dus konden we klooien met extra blazers en keyboards. Als band blijf je zoeken naar evolutie, in het geval van sommige songs zelfs devolutie. Een plaat is een foto van een band zoals die er op dat moment uitziet. Nogal saai als je telkens dezelfde foto neemt, niet?”
Relaxed
Paul VAN BRUYSTEGEM
Bassist
Triggerfinger zit intussen aan album nummer vijf, de tournees en shows laten zich moeilijker tellen. “Na ‘All This Dancin’ Around’ hebben we vijf jaar non-stop getoerd en weer opgenomen”, zegt Goossens. “We zaten aan onze limiet, Polle zelfs letterlijk: hij had zware gezondheidsproblemen en moest zelfs in het ziekenhuis opgenomen worden. Toen wisten we dat we moesten opletten, onszelf niet kapot mochten spelen. Hoeveel bands zijn daar al niet aan verloren gegaan? Maar eerlijk, rusten is domweg ons ding niet. Een paar maanden na de laatste tournee in Canada waren we alweer aan het schrijven, zij het vrij relaxed. Bij Ruben thuis hebben we een studiootje gebouwd, waar we op ons eigen tempo konden werken. Twee uur spelen, zes uur lullen. Dit is een ontspannen plaat geworden.” “Maar uitgerust geraken wij nooit meer”, zegt Van Bruystegem. “Daarvoor zouden we zeven levens nodig hebben.” De demo’s voor ‘Colossus’ werden in de eigen studio gemaakt, de andere opnames gebeurden in Santa Monica bij de Amerikaanse producer Mitchell Froom (werkte al met Paul McCartney, Elvis Costello, Arctic Monkeys en The Black Keys, nvdr.). “Al hoor je op de plaat heel wat demo-materiaal”, zegt Block. “‘Afterglow’, bijvoorbeeld, is gewoon de eerste take. Mitchell stond daar voor open: hij liet ons alles weer vanaf nul opnemen, maar durfde ook bewaren wat we al hadden.” Van Bruystegem: “Hij bleef ons pushen, naar andere ideeën zoeken. Op vier tracks speelt Ruben bijvoorbeeld geen gitaar, maar bas. Mijn zoete wraak, want vijftien jaar geleden moest ik hier plots beginnen bassen. (lacht) Neen, zulke keuzes geven nummers meer ruimte en een andere dynamiek. Mitchell stimuleerde dat.”
Volgend jaar België
“Dit is een belangrijke plaat voor ons”, aldus Block. “Er staat coole shit op die het avontuurlijk houdt voor ons. We doen andere dingen buiten ons keurslijf en zoeken de sfeer vaak ver buiten onze comfortzone. Tuurlijk willen we die zo snel mogelijk live gaan spelen, maar er is een tijd van touren en een tijd van focussen op je album. Die nieuwe nummers moeten altijd even inlopen.” “Daarom houden we de Belgische festivals voor volgend jaar”, zegt Goossens. “Afgelopen weken hebben we wel gespeeld, maar in het buitenland (zondag nog, als verrassingsact op Lowlands, nvdr.). Die shows waren een test. En we moeten er ook niet met het hoofd vooruit onmiddellijk weer induiken, het moet leefbaar blijven. Want ik ken weinig mensen die zo veel muziek spelen als wij, zelfs de jonge kerels die ik produce niet.” Van Bruystegem slaat op tafel. “To hell met die snotneuzen! Niets gewoon.” (lacht)
Een plaat is een foto van een band zoals die er op dat moment uitziet. Nogal saai als je telkens dezelfde foto neemt, niet?