“Marketingstunt en discriminatie”

Leeftijdslimiet voor Kapertoren krijgt kritiek uit alle hoeken

De kritiek op de nieuwe Kapertoren, waarvoor de stad Hasselt en vastgoedontwikkelaar Kolmont een maximumleeftijd van 31 jaar hebben ingesteld, is niet mals. “Dit gaat niet om betaalbare woningen voor jongeren in de stad, maar wel om beleggingen op maat van mensen die nog een zak geld hebben liggen”, zegt specialist Ruimtelijke Ordening Pascal De Decker.

“De leeftijdsbepaling in een contract wordt nietig verklaard door artikel 43 van het decreet ter bestrijding van discriminatie”, steekt Els Keytsman, directeur van gelijkekanseninstelling Unia, van wal. “Het is ook een overbodige maatregel als je de faciliteiten in het gebouw bekijkt, met bijvoorbeeld een kindercrèche. Ze hadden hun doel ook kunnen bereiken zonder die willekeurige leeftijdsgrens te hanteren. We gaan hierover een gesprek met de stad aanvragen.”

“Voor ons kan dit gewoon niet”, reageert ook Joris Jans van het Huurderssyndicaat. “Maar er klacht tegen indienen, kunnen wij niet als organisatie. Daarvoor moet iemand die dat wil doen zich aanmelden.”

Slapend kapitaal

“Dit is natuurlijk een schitterende marketingstunt”, vindt professor Pascal De Decker, socioloog en specialist ruimtelijke ordening aan de UGent. “Tegenwoordig worden heel veel vastgoedprojecten in de markt gezet als betaalbaar wonen, terwijl het projecten zijn die eigenlijk alleen maar mikken op het slapend kapitaal op spaarboekjes. Dat is hier ook zo. Jonge mensen kopen sneller vastgoed met de steun van hun ouders. Zo verkwisten ze geen geld aan de huur van een flat of kot. Na de studies kun je weer verkopen of verhuren. Bovendien maakt de wetgever het mogelijk om allerlei financieel interessante constructies op te zetten waardoor je kunt genieten van de woonbonus of – wanneer je huis al afbetaald is – een nieuwe aftrekpost op de belastingbrief. Dit is vooral een interessante formule voor mensen die op een zak geld zitten.”

“Als je als stad jonge mensen wil houden, kun je beter zelf de eerste steen leggen in plaats van dure gemeentegrond te verpatsen aan projectontwikkelaars. Het grote probleem in Vlaanderen is net dat de woningmarkt volledig is geprivatiseerd. De overheid heeft nog 6 procent sociale woningen: te weinig om de marktprijzen te beïnvloeden. Doe je daar niets aan, dan wordt de kloof tussen de stad en de omliggende gemeenten steeds groter.”

Achilleshiel

“We denken niet dat je als stad jonge gezinnen lokt met leeftijdsbeperkingen, maar wel door een goed prijsbeleid, voldoende aanbod op vlak van opvang en scholen, ruimte voor natuur en speelpleinen en veilige school- en fietsomgevingen”, vindt Dieter Stynen, persverantwoordelijke van de Gezinsbond.

“De leeftijdsgrens is afgetoetst bij een notaris en is volgens ons vergelijkbaar met de regels in seniorenflats in de private sector of zelfs met de puntensystemen voor de aankoop van stadsgronden waarmee we al meer dan 15 jaar jongeren proberen te helpen. Ons doel is hier, en eenmalig, studenten en jonge starters samen te brengen,” zegt schepen Tom Vandeput (CD&V).

Bij projectontwikkelaar Kolmont beseffen ze dat de leeftijdslimiet niet evident is. “De problemen met mogelijke huurders zijn de achilleshiel”, volgens Michel Verhoeven. “Wanneer mensen toch oudere huurders zouden toelaten, dan kunnen er zaken voor de vrederechter eindigen. We hopen dat de syndicus daar zijn rol zal spelen.”

Dit is vooral een interessante formule voor mensen die op een zak geld zitten

Pascal DE DECKER Specialist ruimtelijke ordening