Dolfijnen vervullen laatste wens van zieke Eline (10)
Elfjarig mucopatiëntje uit Gingelom ziet ultieme wens in vervulling gaan
Spelen met dolfijnen. Dat was tot gisteren de ultieme wens van Eline Truyers uit Borlo (Gingelom), een elfjarig meisje dat al haar hele jonge leven kampt met een zware vorm van de longziekte mucoviscidose. Dankzij de Diepenbeekse vrijwilligersorganisatie Ambulance Wens België kregen Eline, haar papa en haar twee zussen gisteren een privéshow met acht dolfijnen in Boudewijn Seapark in Brugge. “Dit doet ons allemaal heel veel deugd”, zegt papa Marc. “Eline is de voorbije jaren immers meer in Leuven en Pulderbos geweest dan thuis.”
Door de longziekte van Eline is een dagje uit voor de familie Truyers al jaren onmogelijk. Alleen al de praktische beslommeringen staan verre trips in de weg. “Zonder de hulp van Ambulance Wens België zou dat veel te risicovol zijn”, zegt papa Marc. “Sinds een jaar hangt Eline continu aan de zuurstoffles. Dus moeten we zien dat we steeds voldoende flessen bijhebben, maar je weet nooit wat je onderweg aan de hand hebt.” Bovendien is de gezondheid van Eline de laatste tijd heel snel achteruitgegaan. “De voorbije jaren is Eline amper nog thuis geweest”, zegt Marc. “Vandaag is ze opgewekt, maar als je haar medicijnen afpakt, is ze één hoopje ellende. Ze zegt zelf ook dat ze op is, dat haar lichaam moe is. De pijn op haar borst proberen we te bestrijden met morfine. Op haar longen zitten sinds een aantal jaar ook bacteriën. Omdat die ondertussen ook al in het bloed terechtgekomen zijn, is een longtransplantatie definitief uitgesloten. Ze moet nu ook niet meer naar school, alles wordt ingezet op haar comfort voor de tijd die nog rest. Het is heel zwaar ja, voor ons allemaal.”
Kleine moeite
Maar vanaf het moment dat de ambulance gisterenochtend hun oprit opdraaide, wou niemand daar nog aan denken. Nadat verpleegkundige Goele en ambulancier Steven de nodige zuurstofflessen, de rolstoel en de medicijnen hebben ingeladen, maakt ook Eline zich klaar voor vertrek. Een trip in perfecte omstandigheden dus, richting Boudewijn Seapark. Nochtans was dat gisteren eigenlijk gesloten, maar voor Eline maakt het dolfinarium graag even de deur los. “Een kleine moeite”, zegt commercieel manager Geertrui Quaghebeur. “We hebben al een paar keer goed kunnen samenwerken met Ambulance Wens België, dus waarom niet? De dolfijnen zijn hier toch, en zijn altijd blij met bezoek.” (lacht)
Bowling
En of ze blij zijn. Eline en co hebben nauwelijks een voet binnen, of de acht dolfijnen bekogelen hen al met ballen. “Puck is met 51 jaar onze oudste dolfijn”, zegt instructrice Sabrina, die Eline en dolfijn Jotta al snel apart neemt voor een meet and greet. Ze kunnen het meteen opperbest met elkaar vinden. Een high five hier, een aai daar. Eline streelt en straalt. En stelt de ene vraag na de andere. Die zuurstoffles is vlakbij, en toch even heel ver weg.
“De dolfijn voelde eigenlijk heel gewoon aan. Niet echt ruw, eerder glad”, zegt Eline, volgens haar papa een echte dierenvriend. “Of het mijn lievelingsdieren zijn? Soms, niet altijd. Maar vandaag wel.” Na het bezoek vraagt Goele wat Eline nu wil. Rusten en naar huis, nog iets doen, iets eten? De laatste tijd eet Eline alleen sondevoeding, maar als het woord ‘McDonalds’ valt, blinkt het enthousiasme in haar ogen. “En kunnen we nog gaan bowlen, zoals die keer met papa?” Eline vraagt, Ambulance Wens België draait. En dat allemaal op vrijwillige basis. “Wij moeten hier inderdaad een dag vrij voor nemen op het werk”, zeggen Goele en Steven. “Maar als je Eline en haar familie ziet genieten, beter kan een vrije dag toch niet zijn?”