TOTALE CRISIS NIPT AFGEWEND
Anderlecht houdt op de valreep de drie punten thuis tegen Lokeren
Met Kums op de tribune beoogde René Weiler gisteren een schokeffect. Lange tijd dreigde deze match vooral een schok voor de coach zelf te zijn. Zonder Kums bleef Anderlecht zweten en zwoegen, maar in de slotfase zorgde Teo toch voor een 3-2-zege en vermeed hij 6 op 18. Ja, het wordt bibberen tegen Bayern dinsdag, maar in België kan RSCA weer even ademhalen. 89ste minuut. René Weiler vliegt in de armen van zijn assistenten. Hij is de gelukkigste man van allemaal. Al moet hij concurreren met Lukasz Teodorczyk. De Pool vliegt naar de spionkop en trapt het reclamebord bijna doormidden. De Pool heeft net voor affluiten op aangeven van Stanciu de 3-2 gescoord en zo het enorme gevoel van onbehagen uit het Astridpark verjaagd.
Schaapachtig
Want het hoge spel van Weiler om Kums op de tribune te zetten, dreigde lange tijd slecht uit te vallen. Vorige week hoorden we nog een Anderlecht-speler: “Deze coach begrijpen? Doe geen moeite. Zelfs wij doen dat niet meer.” De kern keek wel verbaasd op toen Weiler toptransfer Kums op de tribune zette en Sels op de bank, maar de Zwitser vertoont ondertussen zoveel kronkels dat het nog weinig effect sorteert. Anderlecht bleef schaapachtig voetballen.
Dat kwam gisteren in eerste instantie ook door een gebrek aan slagkracht. Dan zeur je veertien dagen om een nieuwe spits als Robert Beric en dan zet je ook hem doodleuk op de tribune. Nog een speler vorige week: “Beric is een type dat we niet hadden. Eentje dat de goal weet staan.” De Sloveen toonde dus zijn torinstinct op training en moest dan met lede ogen toekijken naast Sven Kums. Beiden vroegen zich af hoe dit Anderlecht snel aan kansen zou komen. Bruno was werkelijk nergens en Teodorczyk maakte fouten.
In die zin was het een verrassing dat paars-wit na enkele minuten al op voorsprong kwam. Een corner kwam via – jawel – Deschacht bij Onyekuru en het stond 1-0. Wie dacht dat die openingsgoal Anderlecht een boost zou geven, kwam bedrogen uit. De voorsprong hield welgeteld twee minuten stand. Mogen we het cynisch vinden dat de oudste abonnee – een 94-jarige – mee de aftrap van deze partij kwam geven? Op de tribunes werd gelachen dat hij de laatste abonnementshouder is die in Anderlecht spectaculair voetbal heeft zien brengen. Toen veel supporters al tien minuten voor de rust afdropen toen RSCA op achterstand kwam, vroegen we ons af of de bejaarde ook zijn zitje had verlaten.
Want ja, nog voor de pauze zat paars-wit alweer in de shit en dat was slikken voor René Weiler. Dat was zelfs te zien op de tvbeelden. De tegendoelpunten waren symptomatisch en pijnlijk. Vooral die tweede. Lokeren – dat onder Maes wel probeert te voetballen – tikte de thuisdefensie zoek, Bruno liet zijn man lopen en Boeckx – die zijn team daarvoor wel al had rechtgehouden –grabbelde naast de knal van Skulason. “Wij willen voetbal zien”, rolde er alweer van de tribunes, want ook bij de eerste tegengoal van Miric reageerde de defensie niet alert. Bayern-spits Lewandowski slijpt zijn messen al voor dinsdag in de Champions League.
Sterke Deschacht
Het enigma Weiler paste in de tweede helft zijn gekende tactiek toe. Verdedigers eruit halen en veel volk voor de goal posteren. Een deel van de fans schreeuwde nu “Weiler buiten, Weiler buiten”. Zeker toen Boeckx de 1-3 nipt vermeed. Enkele positivo’s counterden de leuze nog wel met hoopvolle gezangen. Neen, creatieve oplossingen zijn niet aan de Zwitser besteed, maar met pushvoetbal zwoegde Anderlecht zich toch naar 60 procent balbezit. De zwoegende Harbaoui gaf Teo wat meer ademruimte en bij een aflegger duwde Onyekuru de 2-2 tegen de touwen.
Zou paars-wit dan toch met een goed gevoel naar Bayern kunnen vertrekken? Onder impuls van een sterke Deschacht – heel het stadion zong zijn naam – trokken de Brusselaars toch nog ten aanval. Ollie zelf maakte bijna de winning goal, maar uiteindelijk viel die eer Teo te beurt. De technische staf viel elkaar in de armen, de spelers ook. Alleen Kums keek beteuterd toe.