Nina’s orkaandagboek
De Lommelse Nina Versteegden (33) pende haar gevoelens neer in haar dagboek, net voor, tijdens en na de verwoestende doortocht van Irma op Sint-Maarten. Nerveus - Geen school, geen werk - Curfew, vanaf 6 pm Spanning - Laatste voorbereidingen - Alleen nog maar wachten
Woensdag 6 september - Tijdens de orkaan
We zijn dinsdag op tijd gaan slapen. Damian, Oskar en ik in één bed. Rond 3 à 4 uur in de nacht waait het al hard, maar er is nog stroom. Rond 5 uur heb ik nog contact met mama. We verhuizen van onze slaapkamer naar Oskars slaapkamer. Alle wind komt van de voorkant. Gelukkig zijn we naar Oskars kamer verhuisd, want al snel breekt er glas aan de voorkant. Eén raam knalt er uit, van achter de metalen orkaanbescherming. Alles is nat. We schuiven Oskars bed naar de andere hoek van de kamer. De wind gaat héél hard nu en we horen dingen afbreken, rondvliegen. Het lawaai is enorm, ik voel de muur trillen. Ook in deze slaapkamer voel ik me niet meer veilig. Oskar en ik kruipen in de bergkast. Ik vraag me af hoe veel erger het nog wordt en ik vraag me zelfs af of ik dood zou kunnen gaan? Damian blijft - tot mijn ongenoegen - op de uitkijk.
Ik kijk af en toe op mijn telefoon, want rond 7 uur zouden we het oog van de orkaan krijgen. Wanneer het oog er eenmaal is, heerst er een doodse stilte. Ik had gehoord dat dit zo’n 45 minuten zou duren. Het oog geeft me even kans om te ademen en energie op te doen. Er begint na een tijdje weer wind op te komen, nu van de andere kant. Ik kruip met Oskar terug in de kast. Damian blijft op de uitkijk. Ik ga er geen ruzie om maken… Ik krijg plots een visioen van de betonnen muur achter ons, die kapot klapt. Oskars badkamer is slechts één muur verder, we gaan snel naar daar en gaan er onder de wastafel zitten. De wind begint nu écht opnieuw, meteen op volle kracht. Ik voel de druk, met mijn voet tegen de badkamerdeur. Na een tijdje springt Damian binnen. De schuifdeur, die recht tegenover de badkamerdeur ligt, knalt er enkele seconden later uit. De druk op de deur is enorm. Damian leunt ertegen. We hebben ook een vuilnisbak vol water ervoor geschoven. Mijn voeten blijven drukken, maar de deur staat nog bol.
Damian roept dat we hier weg moeten. Ik word bang… In deze kracht de kamer uitrennen? Met Oskar? Damian zegt dat hij eerst gaat kijken. Hij wacht tot de druk op de deur iets minder is en rent weg. Ik moet alleen de deur dicht houden. Het lijkt zo lang te duren voor Damian terugkomt. Zou hij nog oké zijn? De wind, de afbrekende daken, bomen en muren maken gigantisch lawaai. Plots schiet Damian binnen. Hij zegt dat we snel naar onze andere badkamer moeten. Ik eerst. Oskar en hij zouden me op de voet volgen. Zonder nadenken ren ik naar de badkamer. Ik leg Oskar in de douche. Het voelt veiliger hier. Even later lijkt het redelijk snel af te bouwen. Er heerst nog steeds een sterke orkaanwind, maar vergeleken met de monsterlijke krachten van zojuist, voel ik me nu opgelucht en dankbaar dat we er levend uitgekomen zijn. WHAT THE FUCK WAS THAT?!
Woensdag 6 september - Na de orkaan
We gluren door de ramen waar onze bescherming vanaf gewaaid is, naar buiten. Overal liggen hopen hout, zink, betonblokken, elektriciteitsdraden, bomen… Er lijkt een bom te zijn ontploft. Even later gaan we buiten. Wanneer ik omhoog kijk naar ons huis, schrik ik. Het is er erg aan toe… Ik zie de buurman. Hij heeft wat bloed op zijn hoofd. Hij vertelt ons dat ze oké zijn, maar hun huis ligt hélemaal plat. Ik ben in shock en doodmoe. Ik kan niet eens huilen. Ik waggel wat rond, we beginnen glas op te vegen, wandelen door de straat. Wat een trieste puinzooi. Van een weelderige tropische omgeving naar warzone X.