“IK JUICH NOOIT MEER”
Belhamel Teddy Chevalier wil als papa een voorbeeld zijn, maar heeft nog één rare kuur
Het Guldensporenstadion laait op: bij Anderlecht stormt het en Kortrijk wil nog eens van zich laten spreken. Het is er koud noch warm: 8 op 18 is niet helemaal comfortabel, maar het spel is wel sterk verbeterd. “Er zijn veel goeie versterkingen bij gekomen”, legt Teddy Chevalier uit. “En de juiste mentaliteit is terug. Er wordt hard gewerkt op training en het spel is best oké. We hadden al een paar punten meer verdiend.”
En nog een verklaring: Chevalier krijgt vertrouwen. “De coach predikt snel en explosief spel, helemaal mijn ding. En ik mag zwerven rond een pivot. Zoals indertijd hier rond Santini. Nu was het eerst rond Lepoint, misschien zaterdag rond Jérémy Perbet, maakt mij niet uit. Ik amuseer me weer.” De hoofdreden van de teruggekeerde rust aan de Kouter: de discipline onder coach Yannis Anastasiou. “Ohlala, de coach is streng. Zondag nog had ik een boete aan mijn been omdat ik mij geparkeerd had op een plaatsje van de staf. Niet zo’n grote boete, maar ik bedoel maar: zijn regels moeten gerespecteerd worden. Maar dat is goed. Ik ben voor discipline.”
Zegt Teddy Chevalier. Met een ontwapenende stelligheid. “Ja, geloof me maar, ik ben rustiger geworden. Ik ben intussen 30 jaar en sinds twee maanden papa van een dochtertje, Lena. Logisch toch? En ik was altijd al een zachter mens naast dan op het veld. Zonder die slechte reputatie en een paar verkeerde raadgevers was ik misschien bij een grote club geraakt. Maar ik heb nergens spijt van.”
Fluim naar de coach
Rewind. Teddy Chevalier was die bad boy die al vanaf zijn 15de, toen de Papin van Douhain, in een jeugdwedstrijd woedend een bal in eigen goal jaste omdat hij niet voldoende werd aangespeeld. Hij moet er nu zelf om lachen. “Ik moest me meteen omkleden. Tot ze mij terughaalden, we stonden 2-0 achter. Ik kwam terug op het veld en ik scoorde drie keer: 2-3!” De Franse spits zou de volgende jaren een hele reputatie opbouwen. Almaar bliksems in het hoofd. In Valenciennes een fluim richting de coach, in Waalwijk een kleedkamerdeur ingetrapt. Geen slechte gast, klonk nochtans overal. “Maar een egoïst”, zei RKCcoach Erwin Koeman. Chevalier seul… “Ik kon er als Franstalige met niemand praten”, weerlegt Teddy.
Zijn temperament vereist een handleiding. Bij zijn eerste passage Die Teddy Chevalier toch, de ‘ster’ van Kortrijk. Al zijn hele carrière een bad boy. “Ik had bij een topclub kunnen spelen, maar ik heb nergens spijt van.” En nu is hij 30 jaar en papa van een dochtertje van twee maanden: einde zotte verhalen. Nu alleen nog leren juist parkeren en goals vieren. in Kortrijk las Yves Vanderhaeghe het tweede jaar beter die handleiding dan Hein Vanhaezebrouck: 12 goals en 14 assists. Teddyboy was terug, acht kilo lichter en een vaste vriendin die gezond kookte voor hem rijker. “Zij heeft mijn leven verzacht”, liet hij optekenen.
Chevalier verzilverde dat veruit beste jaar uit zijn carrière met twee buitenlandse avonturen, bij het Turkse Rizespor en het Franse Lens. Zonder veel succes. Dus landde hij dit jaar in januari opnieuw bij ‘zijn’ KVK. De eerste zes maanden waren pure ellende. “De fans zeiden me: ‘Je bent dezelfde Chevalier niet meer’. Wat wil je, in een ploeg die tien keer op rij verloor?” Al had hij van de eerste match meteen laten zien en horen dat le Teddy heus niet zó veel was veranderd. Een goal tegen aartsrivaal Zulte Waregem en meteen een grote mond: “Ik ben nu de ster van KVK en niet meer van Zulte Waregem…” En: “Ik ben hun ex-vrouw die ze nu bij een andere man zien.”
Het was, blijkt nu, allemaal met voorbedachten rade. “Natuurlijk voel ik mij geen ster. Maar al van bij de opwarming scandeerden ze verwensingen. Vraag maar aan Kaminski. Ik zei vooraf: ‘Ik scoor en geef dan achteraf een interview waar iedereen nog lang over zal praten. Ge zijt zot’, zei die.”
Beledigingen
Onverbeterlijk? Maar neen, zo bleek vorige speeldag in Waregem. Waar Chevalier weer scoorde, maar ostentatief weigerde te juichen en achteraf plechtig verklaarde: “Ik wil al die beledigingen niet meer in het voetbal.” Zie je wel: 30 jaar en papa geworden. “Ik vertel je nog iets meer. Al maak ik straks tegen Anderlecht drie goals, ik zal wéér niet juichen. Ik heb namelijk besloten nooit meer te juichen bij een goal. Allez, tot ik mijn doel heb bereikt. Hoeveel goals? Vertel ik niet. En waarom geen gejuich meer? Ik bel je als het zover is.”
Zonder die slechte reputatie en een paar verkeerde raadgevers was ik misschien bij een grote club geraakt. Maar ik heb nergens spijt van
KORTRIJK - ANDERLECHT