Overlopende zaken

Het was te denken. De zomer is nog niet voorbij of het zit er weer bovenarms tussen de meerderheidspartijen. Afgelopen weekend gingen CD&V-voorzitter Wouter Beke en zijn collega Bart De Wever bij de N-VA weer duchtig in de clinch. Waarover het gebakkelei dit keer ging? De ene verweet de andere het discours van het Vlaams Belang over te nemen, terwijl de andere dat afdeed als kletspraat en een opstoot van verkiezingskoorts. Enfin, waar het gekibbel dit keer over handelde, dat doet er eigenlijk niet toe. We zijn het al lang gewoon dat excellenties en kopstukken van meerderheidspartijen de straat als arena uitkiezen om de onderlinge meningsverschillen te beslechten. En eigenlijk vind ik dat niet eens zó erg. De media lusten er alleszins pap van. Net zoals de tweets van ene Donald Trump een vast thema zijn geworden op de redactievergaderingen, zo hobbelt deze regering, tot groot jolijt van de media, van de ene onderlinge twist naar een andere scheldpartij. Mooi is het allemaal niet. Maar wat is uiteindelijk het verschil met een regeringsploeg van ministers die naar buiten toe de schone schijn trachten op te houden, maar binnenskamers elkaar liever de strot over bijten? Dat het allemaal geen toonbeeld vormt van eendracht en eensgezindheid, van een hechte ploeg die de problemen met vereende krachten en vanuit een gedragen visie aanpakt, dat is zeker waar. De vraag is enkel of er nog spijkers met koppen worden geslagen. En daar hebben we zo onze gerede twijfels over. De regering-Michel klopt zich met het Zomerakkoord wel op de borst, maar bij nader toezien blijken daar nog heel wat essentiële punten en komma’s te ontbreken. Zelfs plus- en mintekens. De ene keer is er weer ruzie over het pensioen van (werkloze) 50-plussers, dan wordt de vermogensbelasting weer op tafel gelegd. Plots worden de ooit nog heilig verklaarde begrotingsdoelstellingen losgelaten en moet de hervorming van de vennootschapsbelasting worden bijgespijkerd. Tussendoor moet er weer een of andere populaire staatssecretaris op de vingers worden getikt omdat die er maar niet in slaagt dat vettig randje in zijn tweets op te kuisen. En dan blijkt tot overmaat van ramp dat de Kaaimantaks nog vol gaten zit. Tja, we kunnen niet zeggen dat dit de burger moed geeft.

U begrijpt het allicht al. Deze federale regering gaat wellicht geen grote knopen meer doorhakken. Daarvoor heeft de verkiezingskoorts in de Wetstraat al te hevig toegeslagen. De werven die nog openliggen, worden naar alle waarschijnlijkheid doorgeschoven naar een volgende regering. Michel I vervelt tot een regering van overlopende zaken.

Mooi is het allemaal niet. Maar wat is uiteindelijk het verschil met een regeringsploeg van ministers die naar buiten toe de schone schijn trachten op te houden, maar binnenskamers elkaar liever de strot over bijten?