“Het enige wat ik nu kan wensen: weer mama zijn”
Maaseikse verpleegster (38) over hele lijn vrijgesproken voor mishandeling dochtertje
MAASEIK - Ze namen de kinderen bij haar weg, haar huwelijk liep op de klippen en heel het dorp praatte schande over haar. Twee jaar geleden werd verpleegster Inge Gerits (38) uit Maaseik veroordeeld tot twee jaar cel omdat ze haar dochtertje langdurig mishandeld zou hebben. Maar de vrouw hield altijd haar onschuld vol. In beroep werd ze gisteren over de hele lijn vrijgesproken nadat de rechtbank de onderzoekers “tunnelvisie” had verweten. “Eindelijk eerherstel”, reageert de mama. “Het enige wat ik nu wens, is snel mijn kinderen terug bij me te hebben.” “De hele weg van Antwerpen naar huis heb ik niets anders gedaan dan wenen. Alle stress en alle verdriet vielen ineens van me af. Jarenlang is er alles aan gedaan om mij voor te stellen als een monster dat zijn eigen kinderen mishandelde. Een mens zou voor minder kapot gaan. Maar ik heb me altijd sterk proberen te houden. Omdat ik wíst dat ik onschuldig was.” Eerherstel. Verpleegster Inge Gerits (38) uit Neeroeteren heeft er lang op moeten wachten. Twee jaar geleden werd in de rechtbank van Tongeren een vernietigend beeld van haar geschetst. Inge werd veroordeeld tot twee jaar cel, een boete en een gigantische schadevergoeding omdat ze haar tweejarig dochtertje langdurig mishandeld zou hebben.
Huwelijk kapot
De aanklachten dateren ondertussen al van acht jaar geleden. “1 december 2009. Ik vergeet de datum nooit meer”, vertelt de mama. “Mijn dochtertje was gevallen, terwijl ze al een armpje in het gips had. Ik ging naar de spoed om haar te helpen, maar vanaf dát moment werd alles anders. Mijn dochtertje is nooit meer thuisgekomen.” Een arts in het ziekenhuis vond het verdacht dat het meisje meer- dere zwellingen en kneuzingen op haar rug had. Het was de start van een groot onderzoek naar kindermishandeling. De politie en een gerechtsdeskundige beten zich vast in het dossier en kwamen met een waslijst aan fracturen, letsels en andere verwondingen die het meisje al sinds 2008 had opgelopen.
“De breuken die we vaststelden, kunnen onmogelijk het gevolg van een val zijn. Hier is sprake van een ernstige vorm van batteredchildsyndroom”, klonk het op haar proces, twee jaar geleden. Met andere woorden: Inge Gerits zou haar eigen dochtertje al die tijd geslagen en verwaarloosd hebben.
Het gevolg was dat haar dochtertje bij haar werd weggehaald. En toen haar huwelijk door de hele zaak op de klippen liep, werd ook haar tweelingzoontje afgenomen. Wat Inge Gerits ook zei, ze werd niet geloofd. “De waarheid was dat mijn dochtertje een lichte motorische achterstand had. Dat verklaart waarom ze zo vaak viel. Niet alleen bij mij, ook bij mijn exman. Ik heb overal specialisten aangezocht om mijn kind te helpen, maar het gerecht moest duidelijk een schuldige hebben. Ze kozen ervoor om mij te veroordelen.”
Tunnelvisie
Sinds de veroordeling, nu twee jaar geleden, kreeg de moeder haar dochtertje niet meer te zien. Maar ze gaf de strijd niet op en trok samen met haar nieuwe raadsman, Joris Van Cauter, naar het hof van beroep in Antwerpen, waar haar dossier helemaal opnieuw onder de loep werd genomen.
Daar volgde gisterochtend een heel ander besluit: de rechters spraken de mama over de hele lijn vrij omdat ze de onderzoekers en de gerechtsdeskundige “tunnelvisie” verwijten. Er zijn helemaal niet voldoende bewijzen dat Inge Gerits zich schuldig maakte aan kindermishandeling. Integendeel. Bepaalde aantijgingen over verwondingen kunnen haar niet eens verweten worden. De Antwerpse rechters zijn er ook niet over te spreken dat de verklaringen van de mama en de grootouders van het meisje nooit werden geloofd.
“Het kwaadste en het mooiste van justitie zijn in deze zaak naar voren gekomen”, zegt advocaat Van Cauter. “Het kwaadste, omdat het verschrikkelijk is hoe vernietigend een beslissing van justitie kan zijn en wat dit allemaal heeft aangericht bij mijn cliënt. Maar ook het mooiste, omdat het systeem uiteindelijk zichzelf heeft gecorrigeerd. Ook al is de geleden schade verwoestend. Die mama is haar kinderen kwijt en de kinderen hebben hun moeder verloren.”
Ik heb overal specialisten aangezocht om mijn kind te helpen, maar het gerecht moest duidelijk een schuldige hebben. Ze kozen ervoor om mij te veroordelen
Inge GERITS
Pannenkoek eten
Inge hoopt dat ze de hel van de voorbije jaren nu achter zich kan laten. “In het dorp sprak iedereen schande over me. Ik durfde niet eens meer naar de bakker te gaan. Mijn tweeling is ondertussen al tien jaar oud, maar ik heb hen al die jaren amper of niet gezien. Vooral met mijn dochter moet ik een totaal nieuwe band opbouwen. Al die tijd hebben mijn kinderen te horen gekregen dat ik een slechte mama voor hen was. Ik kan enkel hopen dat ik hen snel terug kan zien. En dat ik weer leuke dingen met hen kan doen. Een pannenkoek eten of gezelschapsspelletjes spelen. Gewoon mama zijn. Ik wens niets liever dan dat.”