“Belangrijk voor ons rouwproces”
7.200 bezoekers voor Ford Genk
7.200 mensen hebben gisteren op Open Bedrijvendag een bezoek gebracht aan wat nog rest van Ford in Genk. Het was de laatste keer dat het publiek op het terrein wordt toegelaten. De bezoekers konden zien hoe grijpers gebouwen verpulverden of ze konden nog door de hallen wandelen. Voor heel wat voormalige Ford-werknemers was het een emotioneel moment. Het was alles behalve een sinecure om duizenden mensen veilig doorheen lege fabriekshallen uit te loodsen, waarvan een deel op dat moment ook nog eens gesloopt wordt. In een goed afgebakende route met veel herkenningspunten - voor de mensen die er ooit werkten - kregen de bezoekers toch een beeld van de omvang van de Ford-fabriek in Genk. Het waren vooral de exwerknemers die zich de rol van gids toe-eigenden. Niet zelden met emotionele momenten en een gevoel van onmacht. “Tja, ik heb hier nog meegewerkt aan de uitbouw van de lijn voor het maken van de nieuwe Mondeo”, zegt William Detrez die met zoontje Jaden op schouders naar het spektakel van de grijpers kijkt. “Daar is ontzettend veel geld ingestoken en ook wij hebben er zoveel energie ingepompt om uiteindelijk te beseffen dat het voor niets was. Als je met passie werkt aan een product dan doet het pijn om te zien dat je werk vernietigd wordt zonder dat er ooit gebruik van gemaakt werd. Het is dan ook een moeilijk en raar moment de grijpers hier aan het werk te zien.”
Troost
Ook Tony Corthouts is een voormalig werknemer van Ford Genk. Hij kijkt met een gemengd gevoel naar de sloopwerken. “Het doet me zeker iets”, zegt Corthouts. “Ik heb hier een heel vreemd gevoel bij. In de tijd dat ik er nog werkte, waren we met 10.000 werknemers. Ik troost me met de gedachte dat er iets nieuws komt. Je kan moeilijk alles van het oude bewaren. Ik heb begrepen dat de ontwikkelingen voor nieuwe bedrijven goed op gang komen. En dat kunnen we alleen maar beschouwen als een goede zaak.”
Pijn
Een andere ex-werknemer heeft het zichtbaar moeilijk en wil liever niet met naam in de krant. “Ford was mijn leven”, zegt de man. “Ik heb er meer dan dertig jaar gewerkt met liefde en goesting voor het afleveren van kwaliteit. Deze gebouwen langzaam in elkaar zien stuiken, doet pijn. Misschien is dit toch wel een belangrijk stukje in het rouwproces dat we als exwerknemers doormaken.”