Spoedcursus zaalontruimen
Voorronde van de zware metalen levert muilperen maar ook veel schroot op
En daar werd de eerste hanenkam gespot. Dan weet je het: voorronde twee van Limbomania ging voor het hardere werk onder de meest beloftevolle Limburgse bands. Dus zetten we ons in het Hamse jeugdhuis De Stip schrap voor een avondje vol kwade heerschappen en verschroeiende riffs. Of we weggeblazen werden? Mwah: daarvoor kregen we toch te weinig zware metalen en iets te veel schroot voor de kiezen.
Platte batterijen
Catchy riffs, pathetische refreinen en het liefst afklokken rond de drie minuten: het viertal van King Low leek hun hartje te kunnen ophalen in de poppunk, en holde maar wat gretig zijn voorbeelden achterna. Wie echter op ‘goed in zijn genre’ mikt, moet volgens ons dan ook absoluut uitblinken. Dat liet de Diestse band na: nu klonk het als Alkaline Trio op platte batterijen, dan was het meer Jimmy Eats Kwaadmechelen dan Jimmy Eats World. King Low leek voorbereid op kolkende arena’s en festivalweides - Die overgave! Die op langgerekt applaus voorziene outro’s! - maar stond na twintig minuten nog steeds voor een matig geïnteresseerd publiek in een Hams jeugdhuis.
Murphy
Net te veel van het luide
Layne Staley leeft! En hij is gereincarneerd in een neurotisch Herks onderdeurtje. Nochtans hadden die van Murphy hun flanellen hemden in de kast laten liggen: de band speelde naar eigen zeggen “luide muziek”, en dus vochten al hun invloeden voor een plaatsje op het podium. Het ene moment gromde de bas alsof Josh Homme elk ogenblik richting toog kon waggelen, dan staken een Alice In Chains-refrein en een vettige Millionairegroove tegelijk hun kop op. Best te pruimen, maar wie te veel lekkers in een pot durft keilen, komt sneller dan hij lief is bij smakeloze hutsepot uit. Zodra Murphy die wetmatigheid erkent, kan uit deze band nog heel mooie teringherrie bloeien.
BarrenOfShape
De eenzame bassist
Het blijft een koddig fenomeen, de trotse ouder op Limbomania: glimmend op de voorste rij, de gsm in de hand alles filmend. Grappig, zeker als zoonlief ondertussen loeiharde sludgemetal tracht te rijmen met absurde jazz en andere gekkigheid. Veel gekker werd het helaas niet bij Barren-OfShape: had ook te maken met de gedwongen afwezigheid van een van beide bassisten van het trio, die vorige week blijkbaar neergestoken (!) werd. Met de street cred zit het alvast snor, maar in zijn uppie liep de eenzame bassist net te veel verloren in het doolhof van technische jazzmetal.
Fantoompijn
Mime spelen in een volkscafé
Even hadden we te doen met Fantoompijn: terwijl ze vanuit een sluimerende drone vakkundig probeerden een orkaan van een climax op te bouwen, veranderde jeugdhuis De Stip in een ordinaire praatbarak. Als een mimespeler die wanhopig de aandacht probeert te trekken in een luidruchtig volkscafé. Eenmaal bij die climax aangekomen, bleken hun jonge zieltjes echter nog niet zwartgeblakerd genoeg naar onze meug: hun aan Godspeed You! Black Emperor verhangen postrock was beloftevol, maar tufte net iets te traag door de bebouwde kom. Fantoompijn wou ons bij de haren door een donker woud slepen, maar dat bos bleek uit kreupelhout te bestaan.
Bescheiden muilperen
Wanneer black metalbands stoppen met kerken in brand steken en hun corpsepaint inruilen voor propere kleren en koffie uit de Starbucks, krijg je Sons Of A Wanted Man. De Beringse vijf wierpen al gauw een donkere schaduw over De Stip met hun furieuze blastbeats, onbedwingbare woede en de door merg en been snijdende schreeuwen van de frontman. De sound stond als een monoliet, de nummers waren bescheiden muilperen.
Conclusie? We wensen Sons Of A Wanted Man stiekem een finaleplaats toe. En de zanger een keelpastille.
Acute hondsdolheid
Dáár was alle LSD dus gebleven. Terwijl een gemaskerd figuur vooraan op het podium een filosofisch boek stond te lezen, martelden de rest van de Catholic Gurls respectievelijk hun drum, gitaar én koperkleurige staalplaat met alles wat los stond of lag op het podium. De 20 minuten durende kwelling van een set werd een spoedcursus in zaalontruiming (zelfs de trotse ouders staken hun gsm snel maar weer op zak), al kon de matige publieksreactie de drummer niet verhinderen om in een acute aanval van hondsdolheid enkele toeschouwers te gaan molesteren. Heerlijke chaos, maar misschien geven ze deze katholieke meiden best een kalmerend spuitje.
Ska-kofonie
We geven het ruiterlijk toe: net als djembés in black metal en Tibetaanse keelzangers op het Schlagerfestival, zijn we niet echt gewonnen voor schuiftrompetten in punkrock. Dat wil niet zeggen dat goed gespeelde skapunk niet voor een zweterig feestje kan zorgen. Helaas dreigde dat nooit los te barsten bij Jungleproof: wat tot 20 minuten vrolijk rondhossen had moeten leiden, klonk al snel als een beschonken dweilorkest op een braderie. Het was slordig - wat kwam die flard nü metal daar plots bij kijken!?, weinig aanstekelijk en de geforceerde crowdsurf van de saxofonist leek elk moment op de spoedafdeling te eindigen. Ska-kofonie, kortom.
Access Unlocked
Kwaad zijn is een kunst
Het synchrone geheadbang kwam wat protserig over, maar de potige metalcore van Access Unlocked stond er. Kwaad zijn is een kunst, en voor een nummer of twee beheersten deze Looise lawaaimakers die tot in de tipjes van hun metalige vingers. Helaas haalden technische problemen alle opgebouwde vaart uit hun set en viel de eenmansmoshpit naast ons onherroepelijk stil. Jammer, een halve set lang waren we lekker mee boos op de wereld.
X