Zelfs Pasen scheidt ons

In 32 jaar is het niet meer gebeurd. In 2019 begint de paasvakantie in Franstalig België één week later dan in Vlaanderen. Alle media in het zuiden hebben daar (veel) aandacht aan besteed. De rijzende ster van de MR, Waals parlementslid Olivier Maroy, zei eergisteren: “Dit is symbolisch voor ons land dat niet meer bestaat.” Alsof ook België op een kruis eindigt. Wat is er dan aan de hand? Volgens de gewoonte, als Pasen na 15 april valt, komt de paasvakantie in de twee weken ervoor te liggen. Paasmaandag geldt dan als een extra vakantiedag. Vlaanderen past die regel in 2019 toe, Wallonië en Brussel niet. Anders overtreedt het Zuiden een federale wet die bepaalt dat een schooljaar uit minstens 181 schooldagen bestaat. Want ja: op 27 september, feest van de Fédération Wallonie-Bruxelles, hebben alle Franstalige scholieren een dag verlof, terwijl 11 juli, de Vlaamse feestdag, in de zomervakantie valt. In zuid-België moet paasmaandag daarom geneutraliseerd worden en door de vakantie worden opgeslorpt. Protest alom. Zo heeft men trouwens (her)ontdekt dat er nog een categorie bestaat van, zeg maar, Belgische gezinnen. Niet dat er veel gemengde huwelijken tussen Vlaamse en een Waalse partners in ons land resten: slechts 0,5 procent van het totaal. In 1970 lag dat nog op 2 procent. Maar in meer gezinnen dan men denkt, in Brussel of aan de taalgrens – ook aan die tussen de provincies Limburg en Luik – gaan kinderen uit hetzelfde huishouden naar scholen uit verschillende taalregimes. Het fenomeen is in opgang omdat steeds meer Franssprekende leerlingen naar het Nederlandstalig onderwijs worden uitgestuurd. Enerzijds om Nederlands te leren, en anderzijds omdat de kwaliteit van de Franstalige scholen te wensen overlaat. Maar liefst 5 procent van de jonge Franstalige Brusselaars zou in zo’n situatie zitten. Ik word zelf ook getroffen door de splitsing Pasen/Pâques: geen vakantie samen aan zee in 2019 voor de zonen van mijn Vlaamse vrouw Annick en de mijne. In de enige overblijvende week zijn ze bij de andere ouder. Soms krijg ik de indruk: alles wat ze kunnen uitspoken om België te ontwrichten, doen ze. Nochtans dient een broze constructie zoals ons land met zorg te worden behandeld. Nu, OK: dit is geen drama. België en wij allemaal zullen dit zeker overleven. Trouwens, aangezien ik thuis zal blijven wil ik de lezers van deze krant graag door mijn geboortestad Namen gidsen in april 2019. Afspraak op een dag congé voor iedereen: stille zaterdag om 15 uur, op de Esplanade van de citadel. Een formele uitnodiging volgt nog. Zo kunnen we toch samen iets leuks doen. Ja, in dit koninkrijk komt alles goed.