Net als een film
Ik bedenk plots hoe het hier werkt: dit is net zoals bij een filmproductie. De redactie van uw favoriete krant is duidelijk een team en het maken van een krant is teamwork. Dat ken ik als regisseur heel goed en dus voel ik me meteen op mijn gemak. Als hoofdredacteur-voor-één-dag neem ik, samen met de echte, meteen plaats aan het hoofd van de tafel. Omringd met talent. In dit geval, journalistiek talent. Voorstellen worden op tafel gegooid, de opdrachten uitgedeeld. Je beseft meteen wat een immense verantwoordelijkheid je draagt als krantenmaker. Nieuwsmaker? Neen, zo simpel is het niet. Nieuws maak je niet. Nieuws is. Het bestaat, het is alleen een kwestie van het te vinden. Maar je beslist wel hoe je dat nieuws in de krant brengt. Je stelt de vraag wat belangrijk is. En waarom. Dat is uiteindelijk de opdracht.
Meteen voel je de druk, de tijd dringt altijd. Elk uur is een minideadline, richting de laatste, zo rond elf uur ‘s avonds. Het vervult me met enige trots om voor één dag deel te mogen uitmaken van deze bende die u, beste lezer, elke dag voorziet van wat belangrijk is. Deze krant heeft iets van een metgezel, een fijne Limburger, zoals ik er zelf graag één wil zijn.
Ik koos ervoor om naast de noodzakelijke actualiteit ook een aantal relevante dossiers in deze editie naar boven te halen. Dossiers die we niet mogen veronachtzamen. Ik denk bijvoorbeeld aan onderwijs, want in Limburg mogen we wat dat betreft echt wel een versnelling hoger schakelen. We focussen ook op het gevangeniswezen en hoe we het rechtssysteem in ons land organiseren. Daarbij gaat het voor mij om diegenen die de schade toebrengen, de daders, maar ook om diegenen die met de schande moeten leren leven, de familieleden en vrienden van de daders. Dat durven we al wel eens te vergeten. We moeten ook durven nadenken over hoe we onze mensen in bewaring toch nog een kans op een tweede toekomst kunnen bieden, die tegelijk de veiligheid van onze kinderen en onszelf waarborgt? Voor mij is het allemaal een kwestie van menselijkheid. Menselijkheid is warmte, en die warmte straalt af van mensen zoals u en ik. Daar geloof ik in. En ik denk dat Het Belang van Limburg ons daarbij kan helpen. De krant helpt ons om geïnformeerd te blijven, om na te denken over dingen die niet altijd evident zijn en om ons met onze gedachten te leiden naar de tijden die nog komen. Tegelijk vind ik als hoofdredacteur dat we ook eens moeten kunnen lachen. Er is zoveel slecht nieuws dat je af en toe wat tegengewicht nodig hebt. Jazeker, het was alweer een donkere week met die verschrikkelijke schietpartij in Las Vegas, en in Spanje en Catalonië wisten ze niet goed hoe om te gaan met hun democratie. Maar wij denken vandaag op een ludieke manier na over regio’s die om onafhankelijkheid schreeuwen. We doen een soort ‘Wat Als-oefening’. Wat als wij, Limburgers, nu eens de onafhankelijkheid van onze provincie zouden uitroepen? Och, het is natuurlijk niet helemaal even ernstig, maar ik hou ervan om op een speelse manier trots te zijn op mijn roots. Als onze minister-president zegt dat ie jaloers is op de trots van de Catalanen, dat hij dan maar eens naar Limburg komt. De vlaai staat gereed, zoals altijd. Limburgse, uiteraard. Welkom.
Het vervult me met enige trots om voor één dag deel te mogen uitmaken van deze bende die u, beste lezer, elke dag voorziet van wat belangrijk is