Kampioene na drievoudige hersenbloeding en acht maanden revalidatie
Zutendaalse pakt titel bij heren na acht maanden revalidatie
Geen kampioen in de VMCF die zo’n straf verhaal kan vertellen als Emmy Schepmans (25). De Zutendaalse kreeg vorig seizoen af te rekenen met niet minder dan drie hersenbloedingen, maar kwam er na een acht maanden durende revalidatie weer bovenop en pakte prompt de titel tussen de jongens in de nieuwelingen MX2-klasse. “Ik heb heel veel geluk gehad.” Voor de oorsprong van Schepmans’ ellende moeten we terugkeren naar juli 2016, toen de op dat moment 24-jarige Limburgse na een harde val op de motor te kampen had met onder meer een klaplong, een paar gebroken ribben en een zware hersenschudding. “In het ziekenhuis heb ik toen gezwegen over mijn hoofdpijn omdat ik niet wilde dat ze me daar zouden houden”, doet Schepmans haar verhaal. “Maar in de weken erna viel ik een paar keer na elkaar flauw, terwijl ik op mijn motor zat, met telkens zware crashes tot gevolg.”
Toen dat voor een derde keer gebeurde en Schepmans ook verlammingsverschijnselen begon te vertonen, besloot de boekhoudster en lector aan de UCLL dat het welletjes was en trok ze opnieuw naar het ziekenhuis. “Toen ik daar aankwam, voelde ik mij precies stomdronken. Ik heb dan twee weken in het ziekenhuis moeten blijven en mocht er helemaal niets doen. De kleinste inspanning kostte me ook enorm veel moeite.”
Na die twee weken bleef Schepmans ook nog enkele weken thuis. “Pas in februari voelde ik mij op- nieuw de oude en begon het weer te kriebelen om op de motor te kruipen. Mijn vriend en mijn ouders verklaarden me gek, maar ze weten dat ze mij niet kunnen tegenhouden. Ze zeggen dat motorcross een microbe is die je nooit loslaat. Ik kan dat beamen (lacht).”
Zonder grote ambities begon Schepmans uiteindelijk aan het nieuwe seizoen, maar stelselmatig klom ze op in het klassement. Om uiteindelijk helemaal bovenaan te eindigen.
“Neen, dat ik de titel bij de jongens zou veroveren had ik echt niet verwacht”, zegt ze. “Misschien komt het wel doordat ik zonder stress aan het seizoen ben begonnen. Met de gedachte niets moet, alles mag. Ik was vooral blij dat ik opnieuw met de motor kon rijden.”
De drievoudige hersenbloeding is echter niet helemaal zonder gevolgen gebleven voor Schepmans. “Een keer per maand word ik nog erg ziek, moet ik overgeven en ben ik duizelig. Men zegt dat dat nog zeker drie jaar zal aanhouden. Dat is niet plezant, maar ik ben toch opgelucht dat dat het enige is wat ik eraan over heb gehouden. Want dat ik na mijn eerste crash nog op mijn motor heb gezeten, was een heel groot risico dat ik genomen heb. Ik heb heel veel geluk gehad dat er toen niets ernstigs is gebeurd.”