Dakloos in Hasselt
In de aanloop naar Wereldarmoededag sprak ik met R., een dakloze man in Hasselt. Dit is zijn verhaal. “Je slaapt in portalen en je leeft van dag op dag. Op dit ogenblik woon ik in een garagebox, met enkele dingen die ik nog bezit. Volgende maand moet ik terug de straat op, want die garagebox kost 87 euro per maand. Dat kan ik niet betalen. Als ik naar het OCMW ga, krijg ik 50 euro om de week door te komen. Andere inkomsten heb ik niet. Maar op die 50 euro mag je niet rekenen. Vaak
sturen ze me weg. ‘Sorry, de raad heeft beslist om jou deze week niets te geven’. Daar sta je dan, afgewezen en vernederd. Alsof je een klein kind bent, dat even gestraft wordt.”
“Ik werkte vroeger als metser. In het weekend kluste ik bij als buitenwipper in een discotheek in Herk-de-Stad. Daar is het mis gelopen. Een fout lief, teveel pinten en mooie praatjes van slecht volk en mijn leven was voorbij. Ik zou veel geld verdienen, gewoon met wat handtekeningen te zetten. En ik, stomme kloot, deed dat. ik werd veroordeeld voor oplichting en zat vijf jaar in de gevangenis. Vijf jaar; dat is meer dan ze ver- krachters laten zitten. Toen ik buiten kwam, was er niemand meer. Ik werd dakloos. Dat is intussen drie jaar geleden. De dagen op straat zijn het ergst, of het nu zomer of winter is. Zo zou geen mens moeten leven. Ik ben niemand tot last. Dat vind ik belangrijk, niemand tot last zijn. Mensen zien niet aan mij niet dat ik dakloos ben. Ik knip zelf mijn haar en was mijn kleren in een wasserette. Wassen kost drieëneenhalve euro, drogen anderhalve. Dat is een dag dat je niet eet.”
“Je hebt in Hasselt zowel mannen als vrouwen die dakloos zijn. Het ergst zijn de koppels met kinderen. Als ik dat zie, krijg ik het moeilijk. Welke stad laat nu kinderen op straat slapen? Als we al maar eens een dak boven ons hoofd zouden hebben, dat zou al veel oplossen. Hoe wil je dat iemand je werk geeft als je niet eens een adres hebt? Maar seffens ga ik ergens solliciteren. Kijk hier, ik heb een cv, met een gsm-nummer op. Maar ik heb geen gsm. Ik hoop dat het zo ook lukt. Je kan maar blijven proberen. Het is moeilijk geworden voor een vakman zoals ik. Vroeger had je als metser altijd werk; nu komen de metsers uit Polen.”
“Wat ik ga doen als ik hier ooit uit geraak? Dan wil ik terug aan bodybuilding doen. Dat deed ik vroeger graag. En mijn dochter misschien eens zien. Ik heb twee kinderen bij twee verschillende vrouwen; een zoon van 15 en een dochter van 24. Ik heb mijn zoon nooit gezien. Mijn dochter één keer, toen mijn moeder 80 werd. Dat is nu drie jaar geleden.”
In Hasselt zijn ook gezinnen dakloos. Welke stad laat nu kinderen op straat slapen?