Alle ego’s aan de kant

Een klinkende thuiszege, een referentiematch. Heel Genk snakte ernaar, maar bleef ook tegen Moeskroen op zijn honger. Nochtans werden bijna alle voorwaarden ingevuld: veel druk naar voren, twintig hoekschoppen, dertien doelkansen, weinig kansen weggegeven in de omschakeling. Maar een korte black-out voor rust - waarom werd niet sneller iets gedaan aan de zee van ruimte, die telkens werd weggegeven aan de linkerkant? - en vooral een schrijnend gebrek aan efficiëntie zorgden nog maar eens voor een afknapper. Gemiste kans(en). De gelijkmaker van Ingvartsen was niet meer dan een pleister op een houten been. Twee missers illustreerden de sportieve crisis, die de club momenteel doormaakt. In minuut 90 hield een wild opverende Aidoo in zijn enthousiasme… ploegmaat Samatta van de winning goal. Maar vooral minuut 48 bleef op het netvlies gebrand: Pozuelo, die een assist van Schrijvers van op vijf meter van doel weigerde af te werken en de breedtepass in het ijle zag verdwijnen. Een fase van goudwaarde voor cafébazen, wegens hét onderwerp van elke toogdiscussie. Was het slechte wil van een weerbarstige Spanjaard, wiens woedende reactie bij zijn vervanging de troebele relatie met zijn coach illustreerde? Of stond deze fase symbool voor het gebrek aan efficiëntie en opportunisme, die deze ploeg in de rechterkolom van de rangschikking houdt? Wat er ook van is: de fase is te cruciaal om aan voorbij te gaan, net als de rumoerige vervanging van de (vice)aanvoerder. Werk aan de winkel voor CEO Janssens en TD de Condé. Geloven ze écht dat het met de huidige trainer nog goed komt, dan moeten ze dat in de kleedkamer duidelijk maken. Zeker in deze barre tijden moeten alle ego’s aan de kant geschoven worden. De grootste eerst.