“Dames deden sluier af voor selfie”
De zesdaagse Ronde van Iran (8-13 oktober) vond plaats in het bergachtige noordwesten van het land rond de stad Tabriz. “We sliepen altijd op minstens 1.500 meter hoogte. Wat even wennen was”, legt Mannaerts uit. “Zeker in volle inspanning kreeg je het gevoel dat je niet kon doortrekken. Maar na enkele dagen acclimatiseren ging alles weer zoals gewoonlijk. Maar goed, want sommige ritten liepen gedeeltelijk boven 2.200 meter.”
Nog meer dan aan de hoogte moest Mannaerts wennen aan het rijgedrag van Iraanse chauffeurs. “Die eerste twee dagen in Iran dacht ik dat ik in een gekkenhuis was terechtgekomen. Trainen was er levensgevaarlijk, het leek wel alsof er geen verkeersregels bestonden. Automobilisten reden als wilden. Gelukkig zorgde de organisatie snel voor begeleiding op de motor toen we met het voltallige peloton op training trokken. Tijdens de wedstrijd waren er nooit problemen met de veiligheid. Alle zijstraten waren hermetisch afgesloten. Regelmatig passeerden we files van een drietal kilometer, maar de plaatselijke bevolking werkte dat allerminst op ons uit. Integendeel, ze bleven applaudisseren en ons filmen terwijl wij over ‘hun’ autosnelwegen koersten. Op dat vlak was het heel anders koersen dan in België. Van draaien of keren was geen sprake. Het traject liep quasi altijd rechtdoor en als er al een bocht in het parcours lag, kon je die aan volle snelheid nemen.”
Sluier
Buiten de landschappen heeft Mannaerts niet veel van het land meegekregen.
“We leefden er in een cocon. Hoewel we rondreisden, overnachtten we dagelijks met het voltallige peloton in hetzelfde hotel. De kamers en maaltijden waren van prima kwaliteit. Al lette ik toch wel een beetje op wat ik at. Plaatselijke specialiteiten waren niet aan mij besteed. ’s Ochtends werden we allemaal op hetzelfde tijdstip in de hotellobby verwacht, waarna het in karavaan en onder politiebegeleiding richting startplaats ging. Van interne strubbelingen of aversie versus westerlingen heb ik niets gemerkt. De Iraanse vrouwen waren natuurlijk allemaal gesluierd. De ene droeg een nikab, de andere haar sluier slechts half over het hoofd. Er waren zelfs dames die hun sluier snel af deden om een selfie met de renners te maken. (lacht) Een korte broek dragen op straat was wel taboe, daar werd duidelijk op gehamerd.”
Eindzege
Het Iraanse avontuur eindigde voor de ploeg van Mannaerts, Tarteletto-Isorex, op een prettige manier.
“Inderdaad, ploegmaat Rob Ruijgh (oud-prof bij VacansoleilDCM, nvdr.) pakte na rit vier de gele leiderstrui om die niet meer af te staan. Ook al was de concurrentie niet van de poes. Zo maakte Davide Rebellin (46) ons het leven zuur. Hij won zelfs de vijfde etappe. De Italiaan had een andere voormalige vedette aan zijn zijde, de Duitser Stefan Schumacher. Meteen na de eindzege kreeg de ploegleiding een uitnodiging om over een maand in Indonesië aan de Tour de Singkarak deel te nemen. Ze zijn nu aan het bekijken of het financieel de moeite loont om de oversteek te maken. Mij niet gelaten. Het seizoen is lang geweest, maar ik heb wel zin in een nieuw avontuur. En over mijn vormpeil mag ik niet klagen, anders eindig je niet zesde in PutteKapellen.”