“Eerste werkervaring viel zwaar tegen”

Na enkele woelige dagen voel ik me weer rustig worden. De buikloop die mij en vooral Tomas in alle hevigheid trof, lijkt naar een einde te lopen. Ook ons gemoed komt stilaan weer in balans. De eerste workaway-ervaring op het eilandje Samothraki viel toch wat anders uit dan verwacht. Voordat we op zondag 8 oktober, na exact twee weken reizen, in Alexandroupolis de ferry naar het beloofde eiland namen, hadden we in enkele dagen tijd Montenegro, Albanië, Servië (Kosovo) en Macedonië doorkruist. Wederom niet zonder de hulp van enkele fantastische weldoeners: Bera en haar zoon Aleksander bezorgden ons een gezellige familiedag in het authentieke Montenegro. Aan het meer van Kotor viel ons zelfs het zeldzame geluk te beurt een dolfijn te spotten, een meisjesdroom die veel vroeger dan verwacht in vervulling ging. Vanuit de hoofdstad Podgorica konden we een mooie en goedkope busrit naar Skopje nemen. We raakten aan de praat met Eda en Hacer, twee ontwapenende Turkse meisjes die ons veel over hun land leerden en waarmee we de volgende dag Skopje verkenden. Van Skopje naar Alexandroupolis leek alles vanzelf te gaan: de Tsjech Adam bracht ons rechtstreeks naar Thessaloniki. Aan het einde van de rit schonk hij ons zijn beste fles rode wijn die hij in Macedonië had gekocht. Wat een man. In een klein dorpje dichtbij Thessaloniki genoten we van de wijn en onze eerste tzatziki. We brachten de vrijdagavond door met een tiental 17-18-jarigen die ons een slaapplekje in de basisschool aanwezen. Na drie jaar lesgeven voelde de omgang met de jongeren heerlijk vertrouwd en als thuiskomen. Ze vertelden over het slopende en veeleisende onderwijs in Griekenland. Hun toekomst leek uitzichtloos. Er waren geen jobs en ze hoopten te kunnen verhuizen naar het buitenland.

Green flow

De volgende dag namen we de bus naar Alexandroupolis om daar opnieuw wat opgevrolijkt te worden door twee beschonken Turkse mannen. We werden hartelijk uitgenodigd om in de woonkamer van Can en Emre te slapen. De volgende ochtend stapten we op de boot richting Samothraki. Er komen weinig toeristen, en degene die er komen, zijn Grieks. Het eiland is een combinatie van bergen, honderd jaar oude bomen, meren, watervallen, warmwaterbronnen en prachtige stranden. Maar het heeft vooral iets mysterieus.

We zouden er voor minstens een week deel uitmaken van een eco-project Green flow. In Chora troffen we Dawoud, een van de oprichters van het project. De wandeling naar de vallei was prachtig, maar de begroeting eerder koud. Terwijl Dawoud over het project vertelde, wandelden we het terrein op. We schrokken, het zag er niet uit. De enige leefbare ruimte was een kamertje dat dienst deed als keuken, maar ook als hondenhok en kattenverzamelplaats. Het zat er vol vliegen en aangekoekte potten en borden lagen tussen het dierenhaar. We hadden wel primaire om- standigheden verwacht, maar deze plek was werkelijk onhygiënisch en onpraktisch. Er was geen tafel om aan te eten, geen houtvoorraad om de winter door te komen, geen douche, geen groentetuin, er was amper geld en er was geen plan. De oprichters zelf spraken vol lof over het project maar wij begrepen al lang niet meer dat het zelfs een project genoemd werd. De bedoeling was blijkbaar om het land weer vruchtbaar te maken en een volledig zelfvoorzienende gemeenschap te worden. Hoe goed dit ook klonk, het ontbrak hen aan geloofwaardigheid. Zes jaar geleden waren de oprichters gearriveerd en er leek nog amper iets gebeurd te zijn. Ze hadden heel wat land van Samothraki gekregen, en hielpen hier en daar buren en boeren in ruil voor een stuk kaas, brood of tabak. Uiteindelijk bleven we vier dagen. We werkten stevig: we versleepten en zaagden hout, gingen olijven plukken en okkernoten rapen, we ruimden de schapenwol op en poetsten een yurt uit. We genoten wel van de eenvoudige taken en de prachtige natuur. De andere workawayers - uit Hongarije, Nieuw-Zeeland, Israël, Tsjechië,... - bleken boeiende mensen te zijn. We zongen samen rond het haardvuur Hebreeuwse en Engelse liedjes, We trokken ook naar de watervallen en warmwaterbronnen van het eiland. Dat was een heerlijke dag en iedereen leefde op na het werken.

Diarree

Maar steeds meer kreeg iedereen last van diarree en maagklachten. Tijdens het laatste avondmaal ging het even verkeerd toen een dronken Dawoud schaamteloos zijn gezellen begon uit te schelden.

De volgende dag vertrokken we. Tomas met zware buikloop, ik met krampen. We voelden ons opgelucht en vrij, maar ook zwak. We besloten een goedkoop hotelletje te boeken. Morgen verlaten we het eiland en stilaan ook Europa. Benieuwd wat er ons nog allemaal te wachten staat.