Défi, het nieuwe cdH
Olivier Maingain, voorzitter van Défi (ex-FDF) zou voortaan jaarlijks op bedevaart naar Bastenaken moeten trekken om zijn (gewezen) politieke vriend Benoît Lutgen te eren. Een verhaal van dolken in de rug, dat de spreuk ‘tel est pris qui croyait prendre’ (wie een kuil graaft voor een ander, valt er zelf in) prachtig illustreert.
Op 19 juni, zegt cdH-voorzitter Benoît Lutgen komaf te willen maken met de PS in alle Franstalige deelstaatregeringen. Het lukt echter slechts in 1 van de 3, met als gevolg een imago van gerateerde opportunist en definitieve loser voor Lutgen en zijn partij. Om in zijn opzet te slagen rekende de Bastenakenaar op de steun van Olivier Maingain, onontbeerlijk om een meerderheid in de Franse Gemeenschap en Brussel te vormen. Beiden voeren op dat moment al maanden gesprekken om samen een nieuwe centrumpartij op te richten. Het schiet op, het vertrouwen groeit. Probleem: als hij zijn anti-PS-initiatief neemt, raadpleegt Lutgen Maingain niet. De strateeg van Brussel begrijpt dat hij vooral wint als hij het been stijf houdt. En inderdaad: de kiezers stellen snel vast dat de zet van Lutgen vooral in onvoorberereidheid schittert, terwijl Maingain ‘neen’ beweert te zeggen op grond van – voortaan zeer populaire – ethische bezwaren: “Het CDH bezondigt zich evenzeer aan de oude politieke cultuur als de PS, terwijl geen van onze mandatarissen ooit betrapt is in een schandaal à la Publifin of Samusocial”. Híj wordt de witte ridder terwijl Lutgen van zijn paard valt.
En wat blijkt na deze zomer: Défi vervangt stilaan het CDH in de kiesintenties in Wallonië: nog maar 9% voor de ex-christendemocraten en al 6 % voor het ex-FDF. In 2014 was het nog 14 versus 2. Ik acht het zeker mogelijk dat Défi het nieuwe CDH wordt in het zuiden, in Brussel is dit al jaren het geval. De 2 partijen hebben immers exact hetzelfde sociaaleconomische programma. En op het communautaire vlak is Défi aan het evolueren naar gematigdheid, wat de brave Waal geruststelt. “We zijn geen confederalisten”, zegt Maingain nu met klem. Hij wil zelfs de kinderbijslagen herfederaliseren. Dat hij in 1995 de Canadese Parti Québécois ging steunen bij een referendum over onafhankelijkheid houdt hij het liefst verborgen. Intussen kondigt de Défi-topman veel nieuwe Waalse rekruten aan. Hij heeft al een paar semi-Wallons connus beet, zoals, sinds vorige week, Michel Lizin, weduwnaar van Anne-Marie, gewezen PS-passionaria.
Een zomer en een non volstonden om het Waalse politieke landschap overhoop te gooien. U begrijpt beter waarom Franstaligen zo graag nee zeggen: in het eigen gewest zorgt het voor succes.