“Ik kijk positiever naar het leven”
JOS LANSINK (56) opnieuw in het zadel na prostaatkanker
Jos Lansink is terug van weggeweest. De 56-jarige Meeuwenaar hervatte op Jumping Indoor Maastricht de competitie, nadat vorig jaar prostaatkanker bij hem werd vastgesteld. Lansink overwon de ziekte, maar sukkelde nadien met enkele sportblessures en moest zo tot vorig weekend wachten op zijn rentrée op het hoogste niveau. “Het was anderhalf jaar geleden dat ik nog eens stevig in het zadel gezeten had, kan je begrijpen hoe opgelucht en gelukkig ik ben”, glunderde de ex-wereldkampioen, die zevenmaal present tekende op de Olympische Spelen. De zege in de GP van Jumping Indoor Maastricht ging naar Olivier Philippaerts, maar Jos Lansink had minstens evenveel reden tot lachen. Lansink maakte niet alleen zijn comeback na een lijdensweg van anderhalf jaar, bovendien was zijn stal de enige die drie paarden in de GP had. Frank Schuttert (Chianti’s Champion) werd uiteindelijk tweede, Pieter Clemens en Lansink zelf lieten één springfout noteren.
Hoe voelden die eerste pasjes en stapjes op je paard, na die lange periode van inactiviteit?
Lansink: “Op je 56ste voelt dat anders dan op je 26ste hé. De eerste keren stap je stijver van je paard. Niet alleen door de leeftijd, maar ook door de ingreep. Dat stadium ben ik intussen weer voorbij. Ik rijd nu drie tot vier paarden per dag. Daarvoor waren er dagen dat ik acht paarden per dag trainde. Al heb ik me voorgenomen om dat niet meer te doen.”
Jouw wereld stond vorig jaar stil, toen prostaatkanker werd vastgesteld?
“Van de ene dag op de andere was alles anders, ja. Ik heb er altijd mijn kopje bijgehouden en dat is misschien wel mijn groot geluk geweest. Anders was het misschien te laat. Ik liet tweemaal per jaar mijn bloed onderzoeken. Bij de laatste evaluatie vertelde de dokter dat we mijn PSA-waarde (Prostaat Specifiek Antigeen, nvdr) moesten opvolgen. Als die waarde bij het volgend onderzoek zo hoog blijft, moet je een specialist consulteren. Toen vroeg hij wat ik nog wou doen. Ik vertelde hem dat het een droom zou zijn om voor de achtste keer naar de Olympische Spelen te gaan. Toen keek hij nog eens naar de uitslag en stelde hij voor om meteen een specialist te consulteren. We maakten meteen een afspraak en drie weken later was ik al geopereerd... De chirurg vertelde nadien dat ik niet veel langer had moeten wachten. Het was vijf vóór twaalf. Die machteloosheid is heel eigenaardig. Van de ene dag op de andere word je geleefd.”
Heb je altijd vertrouwen gehad in een goede afloop?
“Je kan enkel hopen. Voor hetzelfde geld vertellen ze je dat het niet goed afloopt. Je moet toch ook een dosis geluk hebben in je leven. En het zal altijd een dubbeltje op zijn kant blijven. Mijn bloed wordt nu elke drie maanden getest en dat is altijd spannend. Je hebt het niet in de hand. Het is duim omhoog of duim omlaag. Tussen de bloedafname en het resultaat denk je aan veel mooie en minder mooie dingen. Maar je denkt niet aan een deal met een paard, die niet is doorgegaan, of aan een paard dat niet gekeurd werd of een balk die gevallen is. Dat is menselijk zeker?”
Ben jij een ander mens geworden?
“Ja. Omdat je beseft hoe betrekkelijk het leven is, spring je er anders en veel bewuster mee om. Vroeger zou ik bij wijze van spreken vloeken als er een balk viel, nu zie ik ook de goede dingen van paard en ruiter. (glimlacht) Correctie, nu zie ik vooral de goede dingen. Ik zie alles positiever. Ik ben meer tot het besef gekomen dat alles heel betrekkelijk is. En als ik terugblik,
Jos LANSINK stel ik ook vast dat we te weinig genieten van ons leven. Het zal voor veel collega’s herkenbaar zijn: je komt zondagavond terug van wedstrijd en maandagmorgen om half acht moet de boel weer draaien. Je gaat maar door en door. Tot je een wake up call krijgt en dan staat je wereld plots stil. Gelukkig heb ik fijne medewerkers op stal. Ik besef ook meer dan ooit wat een goede vrouw kan betekenen. Ik heb alles te danken aan mijn vrouw. Ik had al veel respect voor Marielle en dat is enkel toegenomen.”
Want alsof de kanker nog niet voldoende was, sukkelde je nadien nog met sportblessures.
“Ik sukkelde inderdaad van de ene miserie in de andere. Een oud probleem aan de adductoren dook weer op. Ik heb dit jaar veelvuldig een comeback gemaakt, maar viel telkens uit. Het is een oud zeer, in combinatie met een lange periode van inactiviteit en de leeftijd. Het is wat het is. Ik zwem elke morgen en fiets met grote regelmaat, al moet ik mijn lichaam aanvaarden. Maar de goesting is er zeker nog. Ik heb alles gezien, heb op alle kampioenschappen gereden en op elk kampioenschap goud gewonnen. Het hoeft dus niet meer zo nodig, maar ik heb het gevoel dat ik er nog niet klaar mee ben. Ik wil het dus nog, maar alleen als ik het nog zo goed kan doen als voorheen.”
Jij en enkel jij bepaalt wanneer je stopt…
“Dat is het uitgangspunt, ja. Al heb je het niet altijd zelf in de hand. Vorig jaar heb ik twee dierbaren verloren, dan begin je toch anders te denken. Tot voor kort was dat een ver-van-mijn-bed-show. Het gebeurde en je stond er niet of weinig bij stil. Tot het zich voordoet in je nabije omgeving, in je familie. Dan sta je er meer dan even bij stil. Het leven is soms niks…”
Slotvraagje: staan de Olympische Spelen van Tokio 2020 nog op je bucket list?
“Dat hangt van het paard op dat moment af. En als ik het zelf niet kan, zou ik er graag Frank (Schuttert, nvdr) of Pieter (Clemens, nvdr) zien springen. Dat zou me evenveel plezier doen. Het kriebelt hoor, al moet het ook kunnen. Want half werk is geen werk. Ik kijk vandaag niet ver vooruit. En al zeker niet naar 2020. Ik laat alles rustig op me afkomen. De sport en competitie ervaar ik nu meer als plezier. Ik ben vaak op wedstrijd met Frank en Pieter en dan is het leuk als ik zelf ook kan rijden. Meer is het niet vandaag. Al mag ik ook nog dromen hé!”