Twee papa’s, twee pleegdochters
Erik en Joris werden pleegvaders van meisje van twee weken, nu komt er baby’tje bij
DIEPENBEEK - “Ze weet al helemaal hoe ze ons rond haar vingertje moet winden. Als ze iets van mij niet krijgt, gaat ze naar Joris (32). En omgekeerd. Een echt meisje”, lacht Erik (33), pleegpapa van de tweejarige Sara. Een baby van net drie weken was ze, toen de twee mannen haar mee naar huis mochten nemen. “Je kan het leven zonder haar gewoon niet meer indenken. Het risico dat we Sara ooit moeten afgeven? Dat verdring je, het is ook totaal niet aan de orde vandaag.” Wat wel aan de orde is: een nieuwe baby, van vier maanden, net in huis. “Het is heftig, maar ça va.”
Via vrienden hebben ze elkaar ontmoet en zowat vijf jaar geleden wisten Erik en Joris uit Diepenbeek dat ze klaar waren voor kinderen. Maar ook dat het in hun geval niet zo makkelijk was als het een avondje samen gezellig maken. “Er kwamen verschillende opties op tafel: adoptie, pleegzorg, ... Maar Joris zag dat laatste niet meteen zitten, vooral door het tijdelijke karakter en het risico dat we het kind weer moesten afgeven. Twee jaar later zijn we dan toch naar een infoavond over pleegzorg gegaan, we hebben er een maand heel intens over nagedacht en vanaf toen is het heel snel gegaan”, beschrijft Erik Knoops (33), coördinator van het Sociaal Huis in Bilzen.
Stofzuigen
Het werd iets waar ze allebei voor wilden gaan, met heel - héél - veel inzet. “Na een aantal gesprekken komen ze dan ook aan huis kijken, hoe wij leven. Dat moet de eerste keer in mijn bestaan zijn geweest dat ik zo hard heb gepoetst”, lacht Joris Gaethofs (32), diensthoofd Jeugd in Lanaken. Erik: “Vijf seconden voor ze kwamen, was ik nog maar eens aan het stofzuigen. Maar uiteindelijk ging het allemaal heel gemoedelijk. Natuurlijk willen ze weten wat jouw persoonlijke verhaal is, jouw achtergrond en familie. Logisch toch, het gaat om een kind. Maar je kan altijd aangeven waar jouw grenzen zijn.” Helemaal in het diepe werden ze uiteraard niet gegooid, zoals voor elke pleegouder volgde een opleiding en vooral een matching die goed voor kind, pleegouders en zelfs ouders moet zijn. “Want dat vonden we zeer belangrijk. We zijn twee mannen die voor het kind gaan zorgen, de biologische ouders moeten dat zien zitten. Want anders krijg je te veel weerstand en dat is voor niemand goed. Zeker niet voor het kind.”
Ondergewicht
Dat het wel even zou kunnen duren, hadden ze van alle kanten gehoord. Het was zelfs iets geworden dat ze bewust erin hadden gehamerd om niet te snel te gaan hopen. Tot geen anderhalve maand later de telefoon ging. Of ze het zagen zitten om een baby’tje van twee weken op te vangen. “Natuurlijk is dat even naar adem happen. Maar dit is wat we wilden, dus ja, natuurlijk gingen we in het ziekenhuis kijken. Een week later mochten we Sara mee naar huis nemen.”
Niet evident, lijkt me, om als jong kinderloos koppel letterlijk opeens een pasgeborene - met ondergewicht - in handen te hebben. “We hebben natuurlijk niet negen maanden zwangerschap gehad om ons voor te bereiden (lacht). Maar het enige verschil met andere nieuwe ouders was het verrassingseffect. De andere emoties waren hetzelfde, dat eerste badje geven in het ziekenhuis voelde heel natuurlijk. Materieel was er ook niet meteen een probleem om snel alle spullen bijeen te krijgen: familie, vrienden en collega’s hadden nog heel wat babyspulletjes op zolder staan die ze met plezier kwamen brengen. Het was mooi hoe iedereen zich verbonden met ons voelde. Op een bepaald moment hadden we zelfs drie kinderwagens. Mensen waren gewoon blij voor ons. We hebben ook veel steun gehad van onze mama’s die verpleegkundigen zijn”, beschrijven papoe en papi, zoals Sara hen noemt. “Omdat er ook geen papa in beeld is, alleen haar mama.” “Ik moet toegeven dat ik bij de eerste verversing van de pamper toch een Sam Gooriske heb gedaan”, grinnikt Joris. “Maar tegenwoordig doe ik het perfect zonder braken. Zoals de meeste nieuwe ouders zijn we die eerste nacht wel regelmatig gaan kijken of ze nog ademde. Zij sliep goed, wij hebben onze ogen niet veel dicht gehad.”
Jeugdrechter
Sara is geplaatst door de jeugdrechter. Haar jonge mama was niet in staat om voor het meisje te zorgen.“In het ziekenhuis hebben we haar niet ontmoet, ik denk dat Pleegzorg Limburg dat bewust afgeschermd heeft. Om het voor haar niet te moeilijk te maken. De eerste ontmoeting met de mama was hier bij ons thuis, een week of twee nadat we de baby naar huis mochten meenemen. In het begin is dat natuurlijk wel wat onwennig, je zit daar met het kind van die jonge vrouw op de schoot. Maar nadat we even in huis zijn rondgetrokken, is ze losgekomen. Nog steeds komt ze hier nu om de twee weken op bezoek, dat is zo vastgelegd door de rechter. Dat contact vinden we belangrijk, ja. Haar voornaam en de familienaam heeft Sara ook van haar mama gekregen.”
We wisten dat we klaar waren voor kinderen en dus zijn we alle opties gaan bekijken
Erik (33) pleegpapa van Sara (2)
Afscheid
Joris: “Mijn ouders waren aanvankelijk niet echt te vinden voor pleegzorg, omdat ze bang waren dat we heel erg gekwetst zouden raken als we haar moesten afgeven. Maar zodra ze Sara zagen, waren ze niet te houden. Ze is langs beide kanten het eerste kleinkind. Zegt dat genoeg? De
kleine gaat voor alles, ze boeken haar gewoon in in de agenda. En probeer maar eens af te wijken.” Hoe gaan ze daar overigens zelf mee om, dat risico dat ze ooit afscheid moeten nemen? “Je schakelt dat na een tijd uit, om er mee om te kunnen. Het is vandaag ook totaal niet aan de orde. Het is een risico, maar je moet dat durven nemen.”
Tranen
Drie weken was Sara toen ze mee naar hun huis in Diepenbeek mocht, vandaag is ze daar het tweejarige prinsesje dat iedereen moeiteloos om haar vinger windt. “Het is een echt meisje, geloof me.
Dit wil ik en zo zal het zijn. En als het dan toch niet lukt, probeert ze ons tegen elkaar uit te spelen. Ze kan ook perfect huilen om haar zin te krijgen, maar je ziet dat er geen tranen uitkomen. En lang in bad gaan, doet ze graag zoals elke vrouw. Haar erin krijgen, is niet makkelijk. Maar probeer haar er daarna eens eruit te krijgen.”
Crisis
Omdat Sara aanvankelijk twee weken in crisisplaatsing kwam en er geen zekerheid zou zijn of ze zou blijven, hebben ze nooit een babyborrel gegeven in die eerste weken. “Dat was ook voor haar rustiger. Maar achteraf, toen ze hier een jaar was, is het feest geweest. Onze peuterborrel.” Ze mogen intussen al aan een tweede editie van zo’n feestje denken. Een nieuw telefoontje heeft een tweede pleegdochter aangekondigd. “Eline, een meisje van vier maanden, ze werd tot nu opgevangen door het Centrum voor Kinderzorg en Gezinsondersteuning (CKG). Ook een lichtgewicht, maar een heel gelukkig, alert kindje. Ze brabbelt erop los. Een meisje of jongen maakte ons niet uit, we hebben het lot laten beslissen. In dit geval is de mama niet echt aanwezig, wel een grootmoeder. We zijn wel benieuwd hoe Sara de komende tijd gaat reageren, tot nu heeft ze de papa’s nooit moeten delen. Bij vrienden kan ze al eens boos worden als we een ander kindje op schoot nemen. We zeggen wel dat er een kleine zus bijkomt, maar dat zal pas doordringen nu ze er is.”
Zonnepanelen
Druk hebben de twee het in elk geval genoeg: een tweede kindje in huis, zonnepanelen die ze net komen hangen en intussen zijn ze ook nog bezig met adoptie. “We wilden een tweede kindje, het is ook beter voor Sara dat ze niet enig kind blijft. We willen adopteren, maar die hele procedure duurt gemiddeld zes, zeven jaar. Dus zijn we intussen ook voor een tweede pleegkind gegaan.”
Buitenland
En dan zijn er nog die onverwachte dingen waar je als pleegouder rekening mee moet houden. “We kunnen nooit een last-minute naar Griekenland of zo boeken. Op vakantie naar het buitenland moet altijd aangevraagd worden bij de rechtbank. Of bijvoorbeeld zelfs een logeerpartijtje: overal waar wij niet bij zijn, moet met toestemming. Maar we vinden daar onze oplossingen wel voor, vakanties zijn nu vooral in bungalowparken in de buurt. Waar we dan wel merken dat mensen toch nog opkijken van een meisje met twee vaders. Maar ach.”