Fotograaf vindt kind achter de handicap

Roger Maes portretteert anderhalf jaar lang kinderen met zware beperkingen

Anderhalf jaar lang dompelde fotograaf Roger Maes (71) uit Maaseik zich onder in de leefwereld van 26 kinderen van dagverblijf De Schommel in Dienstencentrum Ter Engelen. Het resultaat, te zien in een fotoboek, is een portrettenreeks, ondersteund met woorden, die de handicap omarmt en daarna doorbreekt om de persoonlijkheid van de kinderen te tonen. “Mijn opzet was om het beste uit die kinderen te halen”, zegt de fotograaf, die in 1997 een European Award kreeg voor een reeks over Tsjernobyl en door Kodak al uitgeroepen werd tot ‘Portretfotograaf van het Jaar’. Met In het bijzonder, De Schommel heeft Roger Maes een fotoboek afgeleverd dat bij iedereen van het Dienstencentrum Ter Engelen enthousiast wordt onthaald. In vier hoofdstukken, eentje voor elke leefgroep, vereeuwigt Maes de blik van 26 kinderen van achter de muur van beperkingen. Daarvoor trok hij gedurende anderhalf jaar elke week naar het dagverblijf, waar ze met veel liefde en geduld opgevangen worden. Hun verstandelijke leeftijd is vergelijkbaar met dat van een kind van 1 en maximaal 2,5 jaar. "Ik moest hen vatten in schaarse momenten. Een uitdaging waaruit mijn respect voor begeleider, kind en ouder is gegroeid", vertelt de Maaseikenaar. "Het was bij deze kinderen niet gemakkelijk. Voyeurisme vermijden was de grootste uitdaging. Ik wilde hen op hun mooist portretteren en niet het negatieve beeld dat de buitenwereld heeft versterken. Mensen valt altijd eerst die handicap op. Ik begrijp dat, want dat is prominent aanwezig. Maar dat wilde ik

Roger MAES net doorbreken. Het beste uit de kinderen halen, dat was mijn opzet."

Bij Dienstencentrum Ter Engelen waren ze na het zien van de eerste foto's al meteen tevreden. "We voelden onmiddellijk het respect van Roger en dat was heel belangrijk om een vertrouwensband op te bouwen", zegt Christine Huyghe van De Schommel. "We hebben onze begeleiders erbij betrokken en zij waren eveneens enthousiast. Roger legt dat plotse bewustzijn of een blik vast waar zij dit werk voor doen en dat is prachtig om zien." Maes geeft toe dat het vermoeiend was. "De kinderen kijken dikwijls door je heen en ik wilde het werk van de begeleiders niet verstoren. Ik werd daarom deel van het meubilair en na enige tijd trad er toch herkenning bij hen op. Een van de jongens haalde zelf zijn denkbeeldige camera boven als hij mij zag, en dan maakte hij kiekjes. Ik heb ook genoten van kleine zaken en grappige momenten. Zoals iemand die door de verrekijker naar tv kijkt of de jongeman die altijd in de boekjes bladerde. Die genoot daar echt van. Voor mij was het een zegen, want ik kon hem in een dagelijks ritueel en op speelse manier fotograferen.

Er was ook verbazing. "Een van de meisjes is ontzettend fotoge-

Een van de meisjes is ontzettend fotogeniek. In een andere wereld was ze misschien wel model geweest