Lange adem

Ontucht, te korte jurkjes, een plaats bezoeken waar alcohol wordt geserveerd en zelfs muziek beluisteren, het zijn allemaal zonden tegen de islam. Dat hebben de Nederlandse predikers Abid Tounssi en Ali Houri onlangs luidop verkondigd tijdens een lezing in het stadhuis van Genk. De verontwaardiging hierover is groot. Dat de mannen vooraan in de zaal zaten en de vrouwen achteraan moesten plaatsnemen, versterkt die verontwaardiging.

De onthullingen waren amper koud of Zuhal Demir (N-VA) haalde snoeihard uit. “Religieuze gekken zaaien haat, zetten bevolking tegen elkaar op en behandelen vrouwen als vuil. Op het Genkse stadhuis! Laten we dit toe?”, tweette de staatssecretaris van Gelijke Kansen annex Genkse verkiezingskandidaat in 2018. Burgemeester Wim Dries (CD&V) van Genk verweert zich: alle sprekers werden op voorhand gescreend, er was geen enkele indicatie dat er problematische dingen zouden worden gezegd, en tijdens de lezing zelf heeft een agent kunnen vaststellen dat er niet werd opgeroepen tot haat. Beleidsmatig kan je Wim Dries niets verwijten. Hij heeft zijn huiswerk gemaakt, op de slappe koord die hangt tussen het grondwettelijke recht op godsdienstvrijheid en vrije meningsuiting enerzijds, en het handhaven van de openbare veiligheid anderzijds. Bovendien postte Ali Houri pas drie dagen na de lezing op Facebook de oproep om geld te storten voor een verdachte die eerder dit jaar werd opgepakt omdat hij een terreurcel op Mallorca zou hebben geleid. Wat meteen aantoont dat Houri allerminst de maagdelijke moslimprediker is die hij op sociale media pretendeert te zijn. Ze mag dan wel nooit verlegen zitten om een mening, veel Vlamingen denken er net zo over als Zuhal Demir. In het verlichte Vlaanderen van de 21ste eeuw zijn vrouwen al lang geen tweederangsburgers meer. En hier is al zeker geen plaats voor mensen die onze westerse samenleving afschilderen als een oord van verderf waar ontucht, korte jurkjes, alcohol en muziek de jeugd bezoedelen. Hen staat het vrij andere en betere oorden op te zoeken.

Zoals bij elke incident over radicale islamisering, blijft ook nu de echte vraag onbeantwoord: waarom zoeken moslimjongeren hun toevlucht tot radicale geloofsbeleving? Voelen ze zich hier niet aanvaard of zelfs gediscrimineerd? Lijden ze onder een sociaaleconomische achterstand? Zijn ze op zoek naar een identiteit omdat ze hier constant als vreemdelingen worden beschouwd? Hopen ze in de beleving van hun geloof respect te verdienen? Het zijn pertinente vragen die altijd terugkeren. Een eensluidend antwoord is er niet. De enige oplossing zit in het cliché: onze samenleving moet genoeg kansen creëren, maar de echte integratie kan enkel vanuit de moslims zelf komen. Dat wordt dus een werk van lange adem.

Hier is geen plaats voor mensen die onze westerse samenleving afschilderen als een oord van verderf waar ontucht, korte jurkjes, alcohol en muziek de jeugd bezoedelen. Hen staat het vrij andere en betere oorden op te zoeken