Journalistiek patriottisme
Wat de media vertellen over de rellen/incidenten (schrappen wat niet past, de Franstaligen gaan resoluut voor de tweede benaming) van de voorbije dagen in Brussel, ontbloot nog maar eens de Belgische mediakloof. In de Vlaamse pers deugt de hoofdstad langs geen kanten, terwijl de Franstalige pennen het bijna meer hebben over die Vlaamse afkeer dan over (eventuele) wantoestanden. Men is geen journalist, maar wel journalist-van-het-noorden of journalist-van-hetzuiden. Reporters die tussen beide laveren krijgen het verwijt “gebrek aan journalistiek patriottisme.”
Een verhaal van dit weekend. Bijna heel mijn politiek debatprogramma op RTL ging over de rellen, pardon: de incidenten. Na het debat klinkt een deelnemer – een bekende Brusselse mandataris – kritisch over mijn manier van interviewen. “Ik vind dat u te veel een eigen opvatting in uw vragen ventileert.” Hij bedoelt: mijn Vlaamse opvatting. Het is inderdaad algemeen bekend in politieke kringen dat ik de helft van de tijd in Vlaanderen woon bij mijn Vlaamse echtgenote, die bovendien voor een Vlaams dagblad werkt. De mandataris gaat door: “Het is spijtig dat een Franstalige journalist zo lijkt te twijfelen aan onze aanpak van de schermutselingen. In Vlaanderen is de pers veel meer gehecht aan de belangen van het eigen gewest. Het is goed voor het moreel van de bevolking. Het vergemakkelijkt het werk van de politici.”
Ook Waalse mandatarissen gaan die toer op. Een minister – ik noem geen namen, zo onpatriottisch ben ik niet – sprak me onlangs in mijn eigen programma aan tijdens een gesprek over de economische toestand in het zuiden. “Uw kijk op Wallonië is verkleurd. U verblijft al te vaak in het noorden van het land.” Waarop ik me genoodzaakt voelde om live te repliceren dat ik in Namen gedomicilieerd blijf en er mijn belastingen betaal.
Ik ben niet onder de indruk. Politici proberen van alles om moderatoren tot bedaren te brengen, het zijn de regels van het spel. Die verhalen tonen echter aan dat er nood is aan een grotere mix in de media. Als er minstens één Waalse journalist op elke Vlaamse redactie zou zitten en één Vlaming op elke Waalse, dan zouden de politici de pers minder beschouwen als de verplichte verdediger van de eigen gemeenschap. Het zou de journalisten eveneens verplichten om (nog) meer rekening te houden met wat leeft aan de overkant. Ik zie het trouwens in mijn eigen relatie. Op RTL ontving ik onlangs studiogasten die vertelden dat ze zich als Walen niet meer welkom voelen aan de Vlaamse kust. Mijn vrouw vond (terecht) dat ik te weinig weerwerk bood. Ik heb zelf nog veel te leren om de patriottische journalistiek af te zweren.