ENGELAND
De tijden dat Tunesië zich drie WK’s op rij kwalificeerde (1998, 2002 en 2006) en de Afrika Cup won (2004) zijn voorbij. Op papier mag de nummer 27 van de FIFA-ranking, dat hoofdzakelijk spelers put uit de eigen competitie, geen probleem vormen voor de Rode Duivels. Maar door het gebrek aan pure kwaliteit zet Tunesië vol in op andere troeven en vormt het tactisch een sterk geheel. De Adelaars van Carthago zijn er na twee gemiste WK’s weer bij. Wie de spelerslijst afgaat, ziet voornamelijk spelers uit de eigen competitie. Het geeft een indruk van het immense kwaliteitsverschil met de Rode Duivels. Maar dat uitgangspunt is ook de sterkte van de Tunesiërs. Ze weten dat ze niet de beste ploeg hebben en beseffen dat ze dat moeten compenseren met overgave, vechtlust, tactische discipline en fysiek. Het valt te verwachten dat ze de Rode Duivels zullen bekampen met veel inzet en een tactiek gebaseerd op gevaarlijke uitbraken. Achilleshiel, sinds het afzwaaien van El Ouaer en Ali Boumnijel, is de positie van de doelman. Momenteel is Aymen Mathlouthi van Etoile du Sahel de nationale nummer één. Met zijn 1m83 zijn hoge ballen niet zijn sterkste punt. Hij is eigenlijk maar een middelmatige doelman. Heel wat internationals hebben nauwelijks of geen ervaring buiten Afrika. De laatste (oefen)interland tegen een Europese tegenstander dateert al van juni 2014, tegen… België. De Rode Duivels wonnen toen hun laatste oefenmatch voor het WK met 1-0 tegen een veredeld B-elftal van Tunesië dankzij een goal van Mertens in de 89ste minuut. De tegenvallende wedstrijd lag trouwens drie kwartier stil door een hagelbui.
Erfenis van Leekens
Tunesië kende de voorbije drie jaar drie bondscoaches: Georges Leekens, de Pool Henryk Kasperczak en nu Nabil Maaloul, die ook in 2013 al bondscoach was. Ondanks de trainerswissel verloren de Tunesiërs geen enkele van hun WK-kwalificatiematchen in een groep met Libië, Guinée en DR Congo. Het gelijkspel in Congo was bepaald spectaculair en demonstreerde alle kwaliteiten van de Adelaars van Carthago: ze kwamen 2-0 achter, maar na enkele vervangingen, waaronder een tactische wissel, wisten ze nog gelijk te maken. Invaller Anice Badri (ex-Moeskroen) scoorde de 2-2. Ook vijftien jaar geleden teerden de Tunesiërs al op fysiek, tactiek en samenhorigheid toen de vorige generatie Rode Duivels op het WK in Japan en Zuid-Korea 1-1 gelijk speelde tegen hen. “Tunesië heeft een goede balans in de ploeg”, zegt ex-bondscoach van Tunesië en de Rode Duivels Georges Leekens. “Het is vooral opletten voor Wahbi Khazri, die sterk is op stilstaande fases en aanvaller Youssef Msakni.” Die laatste koos voor het geld en ging in Qatar voetballen, maar staat te boek als een gevaarlijke en dribbelvaardige schaduwspits. Hij is de ster van de ploeg. Wie zich afvraagt waarom Anderlecht-aanvaller Hamdi Harbaoui niet wordt opgeroepen: hij is niet meer graag gezien bij de Tunesische voetbalbond wegens zijn kritiek na de Afrika Cup van 2013. Wel onlangs opgeroepen: Dylan Bronn, die onder Vanderhaeghe de vaste rechtsachter is bij AA Gent en Larry Azouni van KV Kortrijk. Tunesië hoopt zich tegen het WK nog te versterken, want het probeert nog enkele spelers met een dubbele nationaliteit te overtuigen.
TUNESIË
Twaalf WK-wedstrijden, maar slechts één zege voor Tunesië. Mexico had de trieste eer om in de groepsfase van het WK 1978 met 3-1 te verliezen, nota bene in de eerste WK-match ooit van de Tunesiërs. De volgende elf wedstrijden konden ze niet winnen.