“Uitschieter ontbreekt”
Dirk Van Tichelt roemloos onderuit in Tokio
Een instabiele schouder zorgde ervoor dat Dirk Van Tichelt (33) de poulefase van de Grand Slam van Tokio niet overleefde. De Looienaar was naar het Verre Oosten afgezakt om zijn mindere seizoen ietwat kleur te tegen. Rest hem nu nog de Masters in Sint-Petersburg om 2017 in stijl af te sluiten. Na het ‘grand cru’-jaar 2016 waarin de ‘Beer van Brecht’ brons veroverde op de Olympische Spelen van Rio en hij op 26 december vader werd van Arthur, is 2017 duidelijk een jaar van mindere kwaliteit aan het worden. Een vijfde plaats bij zijn rentrée in juli op de Grand Prix Hohhot in China, een negende plaats op het wereldkampioenschap in Boedapest en opnieuw een vijfde plaats op de Grand Slam in Abu Dhabi zijn Van Tichelts meest spraakmakende resultaten van 2017. De immer nuchtere en tegelijk ambitieuze Van Tichelt, momenteel zestiende op de wereldranglijst, beseft al te goed dat hij nog geen klinkende prestaties heeft kunnen voorleggen.
“Die ene uitschieter ontbreekt. Ik was met een heel goed gevoel naar Tokio afgezakt, zeker na de mindere prestatie op de Grand Prix in Den Haag, waar een blessure me dwarsboomde. Ook mijn sparringpartner en wereldkampioen Matthias Casse ervaarde tijdens de opwarming dat ik op scherp stond. De eerste kamp tegen de Duitster Vennekold won ik overtuigend. Tegen de Japanner Nogami stond ik er goed voor. Ik had alles onder controle en hij keek zelfs tegen een strafpunt aan totdat ik mijn schouder blesseerde. Mijn hernia speelde plots weer op zodat een zenuw aan mijn schouder inklemde. Ik heb nog één aan-
Dirk VAN TICHELT val ingezet, maar tevergeefs. Ik kon geen kracht meer zetten. Jammer. Dubbel jammer, vooral omdat ik wist dat ik me in staat achtte om deze keer mee te strijden voor de medailles. Daarvoor blijf ik het doen. Voor vijfde, zevende of negende plaatsen doe ik het niet voor.”
Stage in Tokio
Aansluitend aan deze Grand Slam zou Van Tichelt ook deelnemen aan een stage om dan door te stomen naar de Masters in SintPetersburg. “Zo’n stage is heel leerrijk. Je traint, je kampt constant tegen de besten van de we- reld. Hiervan kan je alleen maar sterker en beter van worden. Zeker hier in Japan, het mekka van de judosport. Ook al is Japan, onder Amerikaanse invloeden, bijna totaal verwesterd, de lokale bevolking beschouwt judoka’s nog steeds als echte krijgers. De beleving is hier enorm. Ik laat me nu aan mijn schouder intensief behandelen zodat de stage niet in het gedrang zal komen.”
Spelen in Tokio
Tokio vormt in 2020 het decor voor de Olympische Spelen. Als er één sport is waarop de Japanners willen uitblinken zal het zeker judo zijn. De mondiale concurrentie heeft op deze Grand Slam al van een voorproefje mogen smaken. In twaalf van de veertien categorieën won een Japanner, in totaal verzamelen ze 32 van de 56 medailles. “Ja, dat was hier een serieus ‘niveauke’. Ze zijn hier de judoka’s stevig aan het klaarstomen om te schitteren in 2020. Ja, soms droom ik ervan om een Japanner in zijn thuisland te verslaan. Dat geeft de prestatie een extra cachet. Mijn parcours naar 2020? Met het Europees kampioenschap in mei van volgend jaar start de race naar Tokio. Er wordt dan tot aan het Europees kampioenschap van 2020 een olympische ranking, een uitgezuiverde met één judoka per land, opgemaakt. De 22 eerste judoka’s zijn automatisch gekwalificeerd. Natuurlijk wil ik er ook staan. Eind 2018 beslis ik. Draait het judo zoals ik wil, heb ik een goed jaar beleefd met sterke, spraakmakende prestaties en ben ik blessurevrij gebleven, dan gaan we ervoor. De laatste tijd heb ik met de veranderde thuissituatie een goed ritme te pakken gekregen, maar ik besef ook dat er een tijd komt dat judo niet meer op de eerste plaats zal komen te staan.” Nog dit: Toma Nikiforov zorgde met brons in de categorie tot 100kg voor de enige Belgische medaille in Tokio.
Eind 2018 beslis ik of ik vol voor Tokio 2020 ga