Merci Tom Meeuws

Een bevriende uitgever zegt me: “In jouw plaats zou ik echt geen boek meer schrijven over de communautaire verhoudingen in België. In Vlaanderen ligt niemand er nog wakker van.” In Wallonië wel. Meer dan ooit.

De vraag in het zuiden is nu: kan er in 2019 een federale regering worden gevormd? Antwoord: allicht niet. Eergisteren hield het cdH van Benoît Lutgen een belangrijk congres in Namen. “Ik krijg constant dezelfde vraag voorgeschoteld”, stelde de voorzitter. “Ik blijf consequent: we stappen niet in een regering met de N-VA.” Exit het Centre Démocrate Humaniste. Verleden weekend maakte de PS via een congres in Luik een duidelijke bocht naar links. Staat nu op haar programma: - de vierdaagse week zonder loonverlies, of maximaal 3 à 4 procent boven een maandloon van 1.500 euro, - de globalisering van de inkomsten: zelfde belastingvoet voor huuren beleggingsopbrengsten als voor het loon, - enzovoort,... ik stop met de opsomming, het is binnenkort vakantie. Zeker is dat Di Rupo met zo’n menu geen bondgenoot vindt in Vlaanderen, zelfs de sp.a is sceptisch. Exit ook de Parti Socialiste.

Exit eveneens Ecolo, PTB en Défi: “Nooit met de N-VA”, roepen ze in koor. Welke Franstalige partijen blijven dan over? Ik moet het enkelvoud gebruiken: de MR. De Mouvement Réformateur doet het echter niet zo denderend in de peilingen, rond 22 procent in Wallonië, minder dan de 25 procent van 2014. Voor een verzwakte Charles Michel wordt een tweede ambtstermijn uiterst riskant. Het is immers onwaarschijnlijk dat de Vlamingen, N-VA op kop, geen communautaire sprong voorwaarts willen na 2019. Het zuiden zal tegenspartelen, elke staatshervorming is een aanslag op zijn welvaart, met dramatische consequenties voor de MR als medeverantwoordelijke in 2024.

Nu denkt u: de oplossing ligt voor de hand, exit N-VA. Onder de taalgrens achtte men (tot voor kort) dit scenario mogelijk, zeker als Bart De Wever de Antwerpse burgemeesterssjerp moest afstaan. Het zou een anti-N-VA-dynamiek op Vlaams niveau teweegbrengen, zoals de nederlaag van Filip Dewinter bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 voor het Vlaams Belang. Het zal echter niet gebeuren wegens de totaal gerateerde stunt van de Antwerpse sp.a’er Tom Meeuws, de Benoît Lutgen van de Vlaamse politiek. Meeuws heeft geen simpele ‘inschattingsfout’ gemaakt, zoals John Crombez het zei. Hij heeft België een mokerslag toegediend, door De Wever in Antwerpen een boost te geven: 39 procent van de kiesintenties in de jongste Nieuwsbladpeiling, merci Tom.

2019 wordt een moeilijk moment voor de Belgische politiek. Ik schrijf er geen boek over. Zo heb ik meer tijd om u op de hoogte te houden.