“Bankencrisis vanop de eerste rij meegemaakt”
LONDEN/ZONHOVEN - Nauwelijks twee weken voor Katherine Baeten in juli 2005 naar Londen zou verhuizen, werd de stad opgeschrikt door een van de dodelijkste aanslagen in de geschiedenis van GrootBrittannië. Toch hield dat de Limburgse niet tegen om de oversteek te wagen. “Voor een bankier is Londen nu eenmaal dé plek waar het allemaal gebeurt”, vertelt ze. Waar de Zonhovense niet op had gerekend, was een financiële crisis die de sector op zijn grondvesten deed daveren. Bovendien werkte Katherine op dat moment bij Lehman Brothers, de bank die symbool kwam te staan voor de roekeloosheid in de financiële wereld en in 2008 finaal over de kop ging. “Ik heb ontzettend veel geleerd uit die periode.” Er zijn weinig Limburgers die de ineenstorting van ons financiële systeem van zo dichtbij hebben meegemaakt als Katherine Baeten. “En toch doe ik mijn job nog altijd ontzettend graag”, vertelt de moeder van twee, die intussen al bijna twintig jaar meedraait aan de top van de internationale bankenwereld.
Hoe belandt een Zonhovense in Londen, het financiële hart van Europa?
“Na mijn middelbare studies Grieks-Latijns in Hasselt wist ik niet goed welke richting ik uit wou. Dokter worden sprak mij wel aan, maar dat was veel te lang studeren. Ik heb uiteindelijk voor Toegepaste Economische Wetenschappen aan de UAntwerpen gekozen, een brede opleiding waarmee je alle kanten uit kon. Daarna ben ik langzaam in dit wereldje gerold. Na een vakantiejob bij de Nederlandse kredietverzekeringsmaatschappij NCM kon ik er aan de slag als analist of underwriter. Ik moest balansen van onderneming analyseren en kredietlimieten toekennen. Heel interessant, want zo leerde ik telkens het verhaal achter het bedrijf kennen. We hadden klanten uit de hele wereld en werkten nauw samen met het kantoor in Engeland. Daar heb ik David, mijn man, leren kennen. Hij werkte in de Britse hoofdstad en in de zomer van 2005 ben ik hem gevolgd.”
Zag je die oversteek meteen zitten?
“Eigenlijk wel. Londen is misschien niet de meest exotische bestemming, maar is wel het hartje van de Europese financiële sector. Daar wou ik graag deel van uitmaken.”
Twee weken voor je vertrok vielen er 56 doden bij vier bomexplosies op de Londense metro. De aanslagen werden later door Al Qaida opgeëist. Trof je bij je aankomst een stad in rouw aan?
“Er was meer politie op
straat, maar Londen is een stad die enorm snel weer de rug recht. Het leven gaat door. Dat typeert de inwoners. Ze laten zich door weinig uit het lood slaan. Hetzelfde verhaal afgelopen zomer, toen IS hier in korte tijd twee keer toesloeg. Heel erg, maar na afloop pikten de mensen de draad ook weer snel op.”
Nog even terug naar je beginjaren. In 2007 ging je aan de slag bij Lehman Brothers. Twaalf maanden later zou de kredietcrisis in alle hevigheid losbarsten en ging de bank failliet. Hoe heb je die periode beleefd?
“Het was allemaal heel onwezenlijk. De financiële sector stortte in elkaar, en ik zat er middenin. Uiteraard is die val van Lehman Brothers er niet van de ene op de andere dag gekomen. Toen ik er in 2007 begon en de balans onder ogen kreeg, besefte ik al dat het zo niet verder kon. Ik werkte in Londen echter niet voor de hoofdgroep, maar wel als credit officer voor de Duitse entiteit van de bank.”
“Lehman Brothers zelf werd al in 2008 failliet verklaard, maar ik ben tot 2012 aan boord gebleven bij de Duitse tak. Die stond onder toezicht van een curator in Duitsland. Wij hebben uiteindelijk bijna 100% van de schuldeisers alsnog kunnen terugbetalen, een prestatie waar ik best trots op ben. Ik heb ontzettend veel uit die periode geleerd , maar op het moment zelf wist eigenlijk niemand hoe het verder moest. Gelukkig is de sector er weer bovenop gekomen, al staan de banken door de verregaande digitalisering en regularisering vandaag opnieuw voor grote uitdagingen.”
Zou het scenario uit 2008 zich kunnen herhalen?
“Zeg nooit nooit, maar de financiële sector is in ieder geval een pak strenger gereguleerd. Er zijn veel meer regels waar banken zich aan moeten houden als ze kredieten verstrekken. Er zijn in het verleden duidelijk verkeerde keuzes gemaakt. In dit wereldje word je regelmatig onder druk gezet om beslissingen te nemen waar je het niet noodzakelijk mee eens bent. Het is dan zaak om je verstand te laten spreken en geen onnodige risico’s te nemen. Op die manier probeer ik al twintig jaar zaken te doen. Ik doe niets waar ik niet achter sta. Vandaag werk ik als kredietbeheerder voor het Londense kantoor van de Australia and New Zealand Bank. Mijn team is verantwoordelijk voor de analyse van kredietaanvragen van ondernemingen uit onder meer de grondstoffenindustrie.”
Over naar je leven in Londen. Waar woon je precies?
“In Isleworth, een kleine gemeenschap in het westen van de stad, op zo’n halfuurtje het centrum. David en ik hebben twee kinde- ren, dus dan is het prettig om ’s avonds de Londense drukte even achter je te laten. Isleworth is in feite een dorpje binnen een wereldstad. Bovendien liggen hier uitstekende scholen. Dat is niet onbelangrijk, want onderwijs is big business in Engeland. Robert (7) en Elizabeth (3) gaan naar een hoog aangeschreven staatsschool, maar we hebben moeten vechten om ze daar binnen te krijgen. Voor elke vrije plaats waren er acht kandidaten. De plekken zijn bijzonder schaars en dus vraagt de school het nodige engagement van alle ouders. Iedereen
moet zijn steentje bijdragen. Zo ben ik twee jaar lang secretaris geweest van de kerk waaraan de school is verbonden. Een pak extra werk bovenop mijn job als bankier, maar op die manier bouw je wel een stevig sociaal netwerk op. Al onze vrienden zijn Britten. David en ik leiden hier geen expatleventje.”
Hoe slagen jullie erin om twee drukke jobs te combineren met een gezin?
“Met een nanny (lacht). Ik werk soms wel vijftien uur per dag en ben er dus niet om de kindjes ’s avonds aan de schoolpoort op te pikken. Tijdens de week zie ik hen weinig, maar onze weekends samen zijn heilig. Kinderopvang is in Engeland een pak slechter geregeld dan in België en bovendien peperduur. Daardoor blijven moeders hier na de geboorte van hun eerste kind ook veel langer thuis.”
Spreken Robert en Elizabeth Nederlands?
“Minder goed dan ik had gewild. Ik ben in Londen de enige met wie ze Vlaams kunnen praten. Tijdens de schoolvakanties logeren ze geregeld een weekje bij mijn ouders in Zonhoven, maar die hun Engels is er de laatste jaren zienderogen op vooruitgegaan. Robert en Elizabeth hebben de Britse en de Belgische nationaliteit. Dat vond ik belangrijk met de geplande Brexit. Ik heb onlangs ook mijn vaste verblijfsvergunning aangemaakt. Je weet maar nooit.”
Vrees je de gevolgen van de geplande Brexit?
“Omdat ik voor een Australische bank werk, verandert er op professioneel vlak niet zo gek veel voor mij. Maar ik zie rondom mij wel dat veel buitenlandse banken die vandaag nog hun Europees hoofdkwartier in Londen hebben naar het vasteland lonken.” “Voor mij persoonlijk was die Brexit in de eerste plaats een enorme ontgoocheling. Londen is één grote smeltkroes van culturen. Iedereen vindt hier wel zijn plekje. Die openheid is wat ik zo bewonderde aan deze stad en daarom ben ik ook zo teleurgesteld in de protectionistische koers die er nu wordt gevaren. Je merkt ook dat het land sinds de stemming enorm is verdeeld.”