“Bijklussen moet ik niet”
Genkenaar Livio Milts, Roda-supersub zonder contract
‘Livio wie? Livio Milts!’ Zo begon de Nederlandse krant ‘De Limburger’ onlangs het matchverslag van Roda-Heerenveen (2-1). De Genkenaar viel in en maakte de winnende goal. Deze onbekende voetballer ging plots in het hele buurland over de tongen. En dan te bedenken dat hij nog geen contract heeft bij Roda. “Dat komt wel”, houdt hij het nuchter. Hopend op een kans in de derby tegen VVV zaterdag. “Nicolas Anelka? Die heb ik hier een keer gezien”, zegt Livio Milts wanneer we vragen naar hoe serieus de voormalige Franse stervoetballer zijn rol als adviseur neemt. “Na een match van de beloften schudde ik hem de hand. De 20-jarige vleugelspits trekt zich niet te veel aan van de bestuurlijke situatie van de hekkensluiter in de Eredivisie. Hij wil gewoon voetballen.
Je viel drie keer goed in voor Roda, maar voor de rest weten we nog niet veel over jou. Hoe ben je hier beland?
“Ik zal beginnen met KRC Genk, waar ik een jaartje bij de U8 speelde. Daarna werd het Verbroedering Geel. Maar het langst heb ik gespeeld voor STVV: van de U10 tot de beloften. Ik weet nog dat ik het er in het begin moeilijk had. Ik speelde weinig, werd vaak gewisseld. Op een gegeven moment heb ik een soort klik gemaakt. Dat had alles met zelfvertrouwen te maken. Opeens durfde ik mijn acties te maken. Ik sloeg de U17 over en ging rechtstreeks naar de beloften. In 2015 kwam Club Brugge aankloppen en vorig jaar verhuisde ik naar Roda.”
Waarom verkoos je Club Brugge boven STVV?
“Ik dacht: ‘als ik dan toch voor de beloften moet spelen, kan ik dat net zo goed bij Brugge gaan doen’. Achteraf was het misschien niet de juiste keuze, maar dat weet je nooit op voorhand. Toch heb ik er bijgeleerd. Ik zat daar als 17-jarige met zeven andere spelers op kot. Moest opeens zelf leren koken, de was doen, … Daar word je volwassen van.”
Toch wist je na een jaar: dit is het niet voor mij.
“Ik mocht blijven, maar mocht ook vertrekken. Als ze dat tegen je zeggen, weet je dat je beter weggaat. Toen Roda kwam, hapte ik meteen toe. Ik vond hier mijn plezier terug.”
En dan debuteer je opeens in de Johan Cruijff Arena tegen Ajax.
“Ik zat al een paar keer op de bank. Altijd hoop je dat je mag invallen, maar je verwacht het niet. Toen ik werd geroepen door de trainer (Robert Molenaar, nvdr.) had ik even iets van: ‘Wie, ik?’ Eens op het veld verdween alle stress. De match erop tegen Heerenveen maakte ik de winnende goal. Dat was zo’n moment dat ik mezelf in mijn dromen zag doen. Mooi dat het uitkwam. Tv, radio, kranten,… Overal moest ik langs. Tuurlijk ben je dan wat zenuwachtig, maar het ging goed. Mijn doel voor de rest van het seizoen? Zo hard mogelijk werken zodat de trainer niet om me heen kan.”
Je hebt nog geen contract. Moeilijk?
“Nee. Ik krijg een kleine vergoeding en het is niet zo dat ik moet bijklussen. (lacht)
Je kunt zeggen dat ik nu aan het vechten ben voor een profcontract. Gesprekken tussen de club en mijn manager (Josy Comhair, nvdr.) zijn er nog niet, maar ik maak me er geen zorgen over. Bij Brugge was ik een van de weinigen zonder contract en na een tijdje had ik dat van me afgezet. Als ik elke dag hard blijf werken, komt dat contract vanzelf.”