Bye Bye Elio (?)
Twee maanden geleden schreef ik een column met als kop “Elio for ever.” De voorzitter van de PS (66) had net verklaard: “Ik overweeg pas op mijn tachtigste uit te treden.” Hij leek onverwoestbaar.
Maar nu opeens, pats. twee leiders van wat men noemt de action commune, het trio partij-ziekenfonds-vakbond eisen zijn vertrek: Jean-Pascal Labille, hoofd van Solidaris, en Thierry Bodson, nummer één van het Waalse ABVV. “Als men dertig procent van de stemmen wil behalen, is er een nieuwe voorzitter nodig”, stelt Labille. De recente barometer van RTL-LeSoir-Ipsos geeft de PS slechts 19, 5%, vandaar trouwens zijn gealarmeerde reactie. Bodson klinkt laconieker maar wreder: “Mensen zeggen dat het met Elio niet zal marcheren.” De mensen, het volk dat Di Rupo altijd op handen heeft gedragen. Het moet hard aankomen bij de voorzitter sinds 1999. Hij staat overigens sindsdien steeds in de top drie van de meest populaire Waalse politici, nog eens nummer drie in de jongste barometer. Dus nee: de Bergenaar heeft niet alle steun verloren. Ik denk zelfs dat hij aanblijft. Het lijkt natuurlijk een ramp dat de mutualiteit en de FGTB hem de rug toekeren. Maar de action commune is een losser begrip dan vroeger. Toen de PS eind november zijn eerste ideologische congres in veertig jaar organiseerde, mochten Bodson en Labille de leden niet eens toespreken. Ze reageerden gepikeerd, allicht is hun uitval deels daaraan te wijten. “Thierry en Jean-Pascal, beide Luikenaars, verliezen aan invloed binnen de partij”, vertelt een bekende Luikse socialist. “Labille is sinds 2014 geen minister meer, Bodson pleit al maanden voor een coalitie PS-PTB-Ecolo in 2019. Zo maakt hij de communisten aanvaardbaar voor de linkse kiezer, wat een stommiteit. Hun coup kon enkel lukken als echte zwaargewichten waren gevolgd. Maar die hebben zoveel aan Elio te danken.”
Nog een reden van hoop voor Di Rupo: zijn gedoodverfde opvolger Paul Magnette is 100 procent anti-cumul. Hij zou een ongelukkig signaal uitsturen, als hij nu al de PS gaat leiden naast zijn burgemeesterssjerp, amper tien maanden voor de gemeenteraadsverkiezingen.
“Elio for ever”, mijn kop van twee maanden geleden blijft overeind. “Ik ben fitter dan veel veertigjarigen”, zegt Di Rupo, de fanatieke fitnesser. Hij heeft ook meermaals getoond dat hij tegenslagen grandioos kon verwerken, van de (valse) beschuldigingen van pedofilie in 1996 tot de affaires in Charleroi tien jaar later. “Ik ben voodgijminister geweest van de Regie der Gebouwen”, besluit de invloedrijke André Flahaut, nu Franstalige minister van begroting. “Ik weet al te goed dat men tijdens een werf best niet van architect verandert.”